 |
| Andre Bleumink (links) en Henrie Drenthel |
Zugspitze Supertrail 2013
(Highway to Hell)
Ergens in de
herfst van 2012 waren trailbuddy André en
ondergetekende aan het filosoferen over wat de uitdaging van 2013 zou moeten
worden. Na allerlei trailavonturen in de Benelux en Duitsland leek de tijd rijp
om de grenzen eens een stukje te verleggen. Daarom dit jaar niet gekozen voor
de Tristan Hoffman Challenge maar een trailrun op en om de Zugspitze, de hoogste berg
van Duitsland.
In het weekend
van 21-23 juni 2013 wordt hier voor de 3de keer de steeds
populaider wordende Zugspitz Ultratrail gehouden. Er
zijn dit jaar drie afstanden te lopen, 35,6 km, 71,2 km, 100 km en voor de
liefhebbers is er op de vrijdag avond voorafgaand een 6 km Nighttrail. Gezien mijn
eerdere ervaringen op de Mont Blanc besloten
we niet te gek te doen en kiezen we voor
de middenafstand, de Supertrail over 68,8 km (wat er uiteindelijk 71,2 bleken
te zijn).
Vrijdagmorgen
7.00 uur komt Yvonne André bij mij afzetten en even later vertrekken we
richting Zuid Duitsland. Toch al met al een reisje van zo’n 10 uur met enkele
Baustellen en omleidingen maar even over 17.00 uur checken we in op de
Zugspitze-Camping in Grainau en planten we de camper op een XL-Erlebnisplatz
(wat dat ook wezen moge). Even later verkennen we de route richting de start en
de Expo in Ober-Grainau waar allerlei activiteiten zijn. We halen onze
Startunterlagen op; een heus Roadbook
(ja, ja, ’t is net Dakar) en een zak met Goodies. Niet veel later schuiven we
in het Musikpaviloen aan bij de Pastaparty, een onderdeel dat je Duitsers wel
kunt laten verzorgen, heerlijk.
Na de pastaparty
is er de briefing voor de race en deze wordt opgeleukt door enkele heren van
middelbare leeftijd met Lederhosen aan die ritmisch met hun zweepjes knallen.
De aanwezige dames likten hun vingers er bij af L. Het leek wel Oktoberfest. Netjes op tijd
gingen we weer terug naar de camping om alles in orde te maken voor de volgende
ochtend. Tsja, en dan begint het weer hè.
Buienradar kijken, oeps onweer voorspeld, het zal toch niet. Van alles
maar klaar gelegd, we zien het morgen wel weer. Nog even een Warsteinertje voor
het slapen gaan en dan pitten.
Zaterdagmorgen
6.00 uur; na afgelopen nacht een paar wakker te zijn geworden van wat lichte
regen ziet het er nu toch wel redelijk uit. Verstandig dat we zijn nemen we
toch maar een dun en een dik regenjasje mee. Om 7.15 uur vertrekken de
Shuttlebussen naar de startlokatie, Leutasch in Oostenrijk. Daar aangekomen
is het op het dorpsplein al een gezellige drukte en is inmiddels de zon wat
doorgebroken en besluit in mijn dikke regenjas en AVA-pak bij de bagagedrop af
te geven voor na afloop. Nog even een halfuur in de rij voor één van de twee
toiletten en na een inspectie van de verplichte inhoud van de rugzak staan we
zo’n 10 minuten voor de start in het startvak met nog circa 450 ander
Supertrailers.
Zo’n twee minuten
voor negen wordt de start ingezet met het nummer Highway to Hell van AC/DC, dit beloofd heel wat. Na wat na afloop bleek was dit
meer een Highway down to Hell, maar dit
komt later. Achter een groen terreinauto van de plaatselijke Rettungsdienst
begon de geneutraliseerde start totdat we het dorpje uit waren en een ieder
zijn/haar gang kon gaan.
We hadden
uiteraard het hoogteprofiel goed bestudeerd en wisten dat we
rustig aan moesten starten omdat de eerste echt zware klim na 9 km zich al
aandient en zo’n 7,5 km lang is en waarbij 800 hoogtemeters overbrugt moeten
worden (= 10,7%). Net onder de top begon het te waaien en liepen we langzaam de
wolken in en werd het zicht minder en daalde de temperatuur zodanig dat we even
moesten stoppen om een jasje aan te trekken. Niet veel later stonden we boven
op het hoogste punt van de dag, het Scharnitzjoch op 2048 meter en het ging
eigenlijk zo makkelijk dat ik even bang was dat ik misschien we iets te hard
was gegaan.
De afdaling
hierna was het begin van een glibberend vervolg van de dag. Dwars door
gletsjers en over maanlandschappen met rondzwervende rotsblokken ging het na
beneden. Bij de twintig km kwam André aan het struikelen en viel, gelukkig
zacht, in het gras maar de kramp schoot wel in de kuit. Even rekken en weer
verder, we hoeven d’r nog maar 50 ;).
Daarna kwam er
een relatief gemakkelijk tussenstuk van 25 km tot 50 km waarbij het redelijk ‘normaal’
op en neer ging. We bleven netjes ruim binnen de toegestane ‘cut-off’ tijden
dus; laat maar komen die laatste 20 km. Nou, dat hebben
we geweten. Waar ik bij 50 km nog fris en vrolijk tegen André zei dat ik het nu
pas leuk begon te vinden en zelfs opperde om als ik ooit een keertje 100 km in
de bergen zou willen lopen ik dit parkoers en deze organisatie perfect zou
vinden. Wist ik veel.
Nu begon André
ook nog te dreigen om met z’n stokken te gaan slaan toen ik het idee opperde om
weer te gaan hardlopen (dribbelen). Niet veel later bereiken we de voet van het
bos al waar we over zo’n 7,5 km een hoogteverschil van 1100 meter moesten
overbruggen. Oftewel gemiddeld 15%. Er leek geen eind aan te komen. Na elke
haarspeldbocht kwamen er weer 5 nieuwe en dan ook nog onbegaanbare paden met
omgevallen bomen waar je lekker over heen mocht klauteren.
Niet getreurd; na
een korte pitstop halverwege kwamen we na ruim 10,5 uur aan bij de
verzorgingspost bij het Talstation Längenfelder waar we ons weer eens lekker lieten
verwennen op tomatensoep met noedels en warme iso-thee. Daarna ging het
weer verder omhoog naar de top op 2029 meter bij Bergstation Alpspitzbahn. Nu
was het nog ongeveer 14 km te gaan tot de finish.
Het eerste stuk
ging over een brede rotsweg waar je goed kon lopen/wandelen maar bij het
restaurant op 1709 meter aangekomen ging de helling naar 30% en was het echt
niet meer leuk. Even doorbijten nog en we zijn op het hoogste punt, tijd voor
een fotootje en nu lekker afdalen. Nou ja, lekker?
Weer verschrikkelijke glibberige, gevaarlijke en dus technische stukken waarbij
je de voorafgaande 60 km door de bovenbenen brullen. Bijna 2 uur hebben we over
dit ‘lusje’ gedaan maar nu gaat het echt van laatste verzorgingspost naar de
finish in Grainau.
Het kriebelt
inmiddels weer en ik begin enthousiast te dribbelen en denk even zo de 6 km af
te gaan leggen. Na 200 meter is
het al duidelijk, weer een verschrikkelijk technische afdaling door een
spekglad bos met rondslingerende rotsblokken. In het bos wordt het snel donker
en besluiten we onze hoofdlampen op te zetten. Op een
sukkeldrafje (voetje-voor-voetje) gaat het bult af waarbij zeer regelmatig
enkele suïcidale locals ons voorbij komen stuiven alsof het bij hun niet steil
naar beneden gaat en glad is. Oftewel ons gebrek aan trainingsmogelijkheden in
dit soort omstandigheden komt schromelijk bovendrijven.
We hebben het
allebei wel een beetje gehad en na het passeren van enkele kampvuren van de
Berg-Rettungsdienst die de hele nacht op de berg bivakkeren sjokken we eindelijk
Grainau binnen. Een eindsprint
zat er niet meer in maar trots op onze tocht door de Alpen komen we naar 14 uur
en 6 minuten steenkapot over de finish. Chip inleveren,
droge kleren aan en lekker douchen op de camping. Niet dus, boiler kapot. Dan
maar een kattewasje met koud water en iets voor half twee, het is inmiddels
zondag, eindelijk rust.
Voor de
niet-ultra-trailrunners onder u volgt hier even kort een opsomming van wat je
op zo’n avontuur in de bergen in één dag allemaal eet en drinkt tijdens het
lopen;
5x een Camelbag
met 1 à 1,5 liter water.
Bij elke van de 7
verzorgingsposten 2x 250 ml water/isodrank en een blikje Energiedrank à 250 ml.
3x Isothee à 300
ml
3x 300 ml
Tomatensoep met noedels
6 stuks
energierepen
2 Herbalife
shakes à 400 ml.
5 gelletjes
Je ziet dus dat
het circa 14 liter vloeibaar eten en drinken is en bijna geen vast voedsel. Het
calorieverbruik is volgens de geleerde horloges zo’n 12.500 kCal; oftewel wat
een manspersoon in 5 dagen mag eten. Kun je nagaan hoe die XXL-Burger zondag op
de terugweg smaakte.
Overige
statistieken: op onze afstand kwamen er 445 atleten aan de start en wij zijn op
plaats 319/320 geëindigd en zoals gebruikelijk in de tweede helft van de
middenmoot.
In de uitslagen stond ook nog een Hans Derksen uit Aalten (1963) die
de Basetrail heeft gelopen maar ik ken hem (nog) niet. Maar dat kan na dit
verslag zo maar veranderen en hebben we er bij AVA nog een Trailrunner bij, ha,
ha.
Kortom en
samenvattend was het weer een onvergetelijk avontuur en André bedankt voor de
gezelligheid en wie na het lezen van dit verslag niet kan wachten; er komt
binnenkort vast wel weer een nieuwe uitdaging (alleen deze week nog effe niet),
dus meld je massaal aan.
Groeten,
Henrie
Klik op de link voor de foto's
fotoalbum
