Verslag van de 11e Hemelvaartsloop in Dale

Een select gezelschap staat klaar voor vertrek

Dauwloop 2020: Zonnig en spraakmakend

De Dauwloop op Hemelvaartsdag 2020 zou bij voorbaat al in de geschiedenisboeken komen, vanwege het kleine aantal deelnemers. Normaliter staan er in de vroege ochtend een peloton van zo`n 38 sportievelingen klaar bij vertrek, maar nu mochten er slechts een 10-tal atleten deelnemen. Om even voor 06.00 uur stond er bij het Romienendal dan ook een ijzersterke selectie klaar. En toch bleek de club nog niet compleet. De mobiel rinkelde en het was vrouw van Zolingen… Ze had zich kats verslapen en was onderweg. Met een vaartje van dik 120 kwam mevrouw aanscheuren over de anders zo rustige Aladnaweg en met betraande ogen stapte ze uit. De sportieve worstenverkoopster van de Hema was in de veronderstelling dat de meute zonder haar zou zijn vertrokken en dat zou haar vrije dag bij voorbaat al tot mislukt gerekend kunnen worden. Kapitein Geert Wevers toonde zich echter bijzonder coulant en aan alles is te merken dat hij een succesvolle zorgmedewerker is, die rust inbouwt op momenten dat de omstandigheden daar om vragen. Ingrid was uiteraard bijzonder dankbaar voor dit gebaar en wederom volgden de tranen. 

Iets later dan gepland werd er een start gemaakt met de dauwloop onder werkelijk skitterend zonnige omstandigheden. Er werd met een omtrekkende draai afscheid genomen van Dale, waarbij de fleurige bloemenzee, het weelderige gras en de ronddartelende konijntjes in het oog sprongen. Met name Linda de Vries genoot hier intens van. Ze is ook een beetje van het natuurlijke en biologische, dus dit gedeelte van het parcours was haar op het lijf geschreven. Ze kwam zelfs nog met een nieuwtje, namelijk dat het drinken van 4 flessen biologische wijn per dag net iets teveel van het goede is. Het is maar, dat je het weet…Het was lekker rustig bij het selecte gezelschap lopers en het was slechts Wim Brinkman, die voortdurend de rebbel los had. Insiders beweren, dat hij 24 uur per dag praat en dat zou zo maar eens het geval kunnen zijn. Deze mooie dag haalde hij immers een 100%-score. Langzaam, maar zeker kwam het Goor in zicht en begon de spanning toe te nemen. Grote vraag was daarbij natuurlijk of er nog een ree gespot zou gaan worden en het liefst een paar extra. Frank Roos, die voor biologie never nooit een voldoende wist te scoren, dacht de boel te verblijden met het wijzen naar een ree in het hoge gras. De groep barstte in lachen uit, toen het om een flink uit de kluit gewassen haas bleek te gaan. De totaal mislukte wildspotter liet zich direct afzakken naar achteren, waar hij het gezelschap zocht van de blanke Keniaan, Roy Ebbers. De goedlachse Doetinchemmer, die de pootjes nog krommer heeft dan de Duitser Littbarski, meldt zich vrijwel altijd als eerste voor dit soort uitstapjes aan en zal het thuis wel niet al te gezellig hebben, als je hiervoor al om half 5 uit je bed komt. 

Gerjo Wevers begon te vertellen met mooie anekdotes uit de oude doos. “Vrogger zaten wiej op Hemelvaartsdag al um 6 uur op de fietse richting ut Montferland. Half 9 doar, geen zak te doan, broodjes èten en gauw weer op huus an..” Prachtig toch zulke verhalen. De groep zakte verder de Vennebulten in en waarachtig, het gebeurde echt. In de verte werd een heel mooi gekleurd reetje waargenomen, die echter snel het hazenpad koos, waardoor zeker de helft het beestje niet waar heeft kunnen nemen. Er ontstond wel een grootse opstopping en groepsleider Wevers verrekte het direct om verder te lopen. Hij eiste dat eerst de 1,5 meter weer in acht werd genomen, alvorens weer koers te zetten in de richting van de Wolboom. Hier ontstond een klein probleempje, toen er gebukt moest gaan worden om onder een draad door te kruipen. Nestor Theo weigerde in eerste instantie om het ranke lijf te buigen, maar koos uiteindelijk toch maar eieren voor zijn geld. De uiterst sympathieke draver, die al bij leven een legende is, wilde het liefst dat het tempo wat werd opgeschroefd, want hij had nog een afspraakje staan en wilde dit in geen geval mislopen. Via het nieuwe plankenpad waar het water bepaald nog niet tegenaan klotst, maar wel te genieten is van mooie natuurschoon, werd er stilaan koers gezet richting Goorzicht. Dit is momenteel niet bepaald de streek, waar je als loper een veilig gevoel hebt, want de terror-buizerd heeft al menig atleet bij de kuif gepakt. Echter, de vliegende lafaard liet het selecte gezelschap met rust en dat is maar beter ook, want de bolle van Grolle was ook aan boord en dan wordt je toch wat voorzichtig. De finish werd na 10,61 kilometer bereikt en toen was het inmiddels toch al kwart over 7 geworden. 

Eddy Rensing, die een succesvolle horecagelegenheid runt op de Bongenkamp, toonde zich een voortreffelijk gastheer en nodigde de hele meute uit om op zijn terras een bakkie te doen. Nou, dan moet je wel lef hebben op dit vroege tijdstip, want met dit luidruchtige peloton maak je in de buurt geen vrienden. Helemaal niet toen Dirk-Jan Robbe zich in het zonnetje neervlijde en het ene gezegde na het andere op tafel gooide. Evelien Hillen wilde hier liever niet bij horen en droeg de smoes aan, dat ze naar huis ging om te poepen. Hoe ordinair kan het gaan in de sjiekste wijk van Aalten… Met name toen het sterretje van Ingrid zomaar uit het niets ter sprake kwam, klaterden overal de rolluiken weer in vliegende vaart naar beneden, dus dat geeft wel aan, hoe het met de sfeer gesteld was. Gewoonweg, hilarisch. De heer des huizes liep zich inmiddels het schompes om het zijn bezoekers naar de zin te maken en dit lukte bijzonder fijn. Even na half 9 werd er afscheid van elkaar genomen en kwam er een einde aan een zonnige en bovenal spraakmakende Dauwloop 2020!

Vrouw van Zolingen had zich kats verslapen en stapte met betraande ogen uit de auto