Plassen stampen met de Dravers en Vrijbuiters

Goed voorbeeld doet goed volgen en al snel lag de hele groep in het water

De donderdagavond training met de Dravers en Vrijbuiters is altijd iets om naar uit te kijken. Soms is het vooral draven en soms is het vooral vrijbuiteren, maar saai is het nooit. Onder leiding van voorman Peter raken we soms compleet van het padje, maar de stemming is altijd opperbest. Afgelopen donderdag avond was geen uitzondering.

Het regende werkelijk pijpenstelen en ik verwachtte dan ook geen grote opkomst. Maar toen Angelique en ik uit de auto stapten was er toch al een mooi groepje in het krachthonk oefeningen aan het doen onder de bezielende leiding van Julia. We waren mooi op tijd dus…

Na de eerste mooie zomerse dagen was de regen wel een tegenvaller maar we lieten ons niet weerhouden. Het lange gras van het eerste slootkantje doorweekte ons helemaal en we zaten al gauw onder het graszaad. Er was dan ook geen enkele reden meer om de vele plassen te ontwijken. Sterker nog, het werd de sport om zo hard mogelijk door de plassen te stampen. Sommige mensen hebben daar al jaren ervaring in, die deden dat dan ook met een grote grijns voor.

Al snel zaten de spetters tot achter de oren en liep het regenwater tot in de bilnaad. Lachend en dollend tikten we de kilometers weg. Vissers keken verbaasd toe van onder hun grote paraplu’s hoe het groepje mafkezen als een stel kleine kinderen rond liep te stampen. Maar het zou nog gekker worden…

Bij de Slingeplas aangekomen nam André het voortouw om even een stukje door het water te lopen. Eric D. kon natuurlijk niet achterblijven en ook Eric H. liet zich niet onbetuigd. Tot ieders verbazing renden de dames Ingrid en Julia onbevreesd het water in, ze namen zelfs een duik. Goed voorbeeld doet goed volgen en al snel lag de hele groep in het water. Mooi moment voor Henk, de nestor van de groep, om vanaf de kant een mooie groepsfoto te maken. Na dertig selfies had hij uiteindelijk de goede stand van de camera gevonden en wat bewijsmateriaal vastgelegd.

Na alle gekkigheid werd de training hervat en via wat omweggetjes, uiteraard over maai- en bospaden, werd de AVA thuisbasis weer bereikt. De douches waren gelukkig vrij en warm genoeg om nog even wat sterke verhalen te vertellen aan degenen die er niet bij geweest waren. Zelfs de A groep, toch bekend van alle sterke verhalen in de kantine  na de training, luisterde jaloers toe. Daar konden ze echt niet aan tippen met hun rondje waarin ze wel één modderplas hadden getrotseerd.

De grote vraag is natuurlijk hoe dit hoogtepunt weer overtroffen kan worden…

Andre Bleumink