Frank Roos is naast een goede hardloper ook een uitstekende schrijver van mooie stukjes. Veel van zijn verhalen zijn de laatste jaren, onder het pseudoniem van Atletico Rossa, gepubliceerd in het clubblad van de plaatselijke voetbalvereniging AZSV en in het clubblad van atletiekvereniging AVA'70. De komende tijd zullen enkele hardloopervaringen van Frank ook op deze site geplaatst worden.
VLEUGELS
.....
De tijden veranderen snel en in ons hardloopwereldje is dat al niet anders.
De kans dat je tegenwoordig bijvoorbeeld de Loohuiscross wint op een paar
afgetrapte gympen van de Hema is nihil. Ooit was het onze local hero, Gerard
Tebroke, die dit kunstje wel flikte. Dat hij daarbij vrijwel ongetraind was,
maakt de prestatie nog specialer. Het materiaal heeft intussen een geweldige
vlucht gemaakt en het aanbod is giga. Naast een flitsende outfit beschikt de
huidige loper ook steeds vaker over technische hulpmiddelen. Tijdens de start
van elke loop, van grote marathon tot onbenullig dorpswedstrijdje, kun je het
startschot nauwelijks meer horen vanwege het gepiep en gefluit van op hol
geslagen hartslagmeters. Je gaat van het gebruik van dit apparaat overigens
niet harder lopen, indirect misschien
wel beter, maar dit terzijde. Er zijn ook diverse andere zaken, die de
activiteit positief zouden kunnen beïnvloeden en dus de prestatie opkrikken.
Tenminste, zo wordt beweerd door “de deskundigen.” Hoogste tijd om de proef
eens op de som te nemen…
.....
In de meivakantie, die al in april begon, verbleven we een aantal dagen in
Egmond aan Zee en dit leek me een mooie gelegenheid, om eens wat uit te gaan
testen. De eerste dag besloot ik een traject
uit te gaan zetten en gewapend met een hartslagmeter, ging ik op pad. Eerst
door de duinen, vervolgens een fraai stuk over het strand met een lekker
briesje van zee. Daarna via de trap 96 treden omhoog en tenslotte een kilometer
over de brede boulevard richting het eindstation, chalet 121 van het
plaatselijke vakantiepark. Het ging als een tierelier. De nieuwe omgeving deed
me goed, het tempo (voor kenners: Z3) hield de hartslag mooi binnen de grenzen
en licht zwetend bereikte ik na 42 minuten en 3 tellen het eindstation.
.....
Nog geen etmaal later begon het eigenlijke testen pas echt. Bij de
plaatselijke DA Pennings kocht ik een tweetal blikjes Red Bull. Dè energiedrank
volgens pubers en die kunnen het weten. Het kassameisje, ik schat een jaar of
16 met een paar ongestrikte Asics Nimbus 10 aan de voeten, keek me bij het
afrekenen wat ongelovig aan. Ze was het schijnbaar niet gewend, dat mensen van
ver boven de 22 een dergelijke aankoop doen. Ik spoedde me naar ons tijdelijke
onderkomen, slurpte de blikjes leeg, schoot mijn loopsetje aan en ging vlot op
pad. “Red Bull geeft je vleugels”, zo luidt de slogan en dat moest dan toch wel
minimaal leiden tot een flinke verbetering van mijn eindtijd, die ik de dag
ervoor geklokt had. Ik kwam er echter al snel achter, dat ik bepaald niet als
een kolibrie door de duinen fladderde.
Sterker nog, de duinen leken de nacht ervoor wel opgehoogd te zijn en bovendien
moet je het klimwerk toch echt zelf blijven doen. Het werd me duidelijk, dat de
Red Bull me vleugellam had gemaakt en er zeker geen verbetering van mijn P.R.
in zat. Op de finish bleek, dat ik liefst 24 seconden had ingeboet. Bovendien
was ik door het drinken van de energie-oppepper een enorme inwendige gasbel
rijker en dat voelde hoogst onprettig.
.....
Enigszins teleurgesteld ging ik een dag later toch maar weer op pad en nam
me voor, de hartslagmeter inclusief horloge thuis te laten. Een testloop puur
op gevoel dus. Relaxed draafde ik door de duinen, waar gele bordjes mij erop
attent maakten, dat het broedseizoen in volle gang was. De zandbulten waren dus
tijdelijk omgedoopt tot stiltegebied. Alleen de vogels zelf trokken zich er
weinig van aan, want het getjilp hield onophoudelijk aan, toen ik me door het
gebied heen slingerde. De serene rust werd echter plotseling verstoord door een
buizerd, die het duidelijk op mij had voorzien, terwijl we toch geen bekenden
van elkaar waren. De machtige, prachtige vleugels zorgden voor de nodige
dreiging en joegen mij bijna letterlijk, maar in iedere geval figuurlijk door
het heuvelachtige gebied. Hoewel ik de hartslagmeter bewust niet om gebonden
had, ging de rikketik ver over de 200, dat was wel zeker. Sprintend met een
bonkende hartslag, die ik tot in de keel voelde, zocht ik me vlot een veiliger
heenkomen. Eenmaal op het strand aangekomen, drentelde ik beduusd en buiten
adem over de zandvlakte en vervolgde sjokkend mijn weg naar huis. De
“opgejaagde” tijdswinst, die de confrontatie met de buizerd aanvankelijk
opleverde, ging nog sneller weer verloren. Het dreigende gekletter met zijn
vleugels kostte me uiteindelijk een flinke hoop tijd.
.....
De test-4-daagse kreeg een etmaal later een even verrassende, als ook
bijzondere wending, omdat ik besloot om eens wat extreems te gaan proberen. De
reclame “Alldays geeft je vleugels”, had altijd al mijn aandacht getrokken.
Vooral omdat ik nooit begreep, wat ik me bij die kreet nou precies voor moest
stellen. Zonder enige vorm van schroom, schafte ik me een pak aan bij dezelfde
drogist als enige dagen terug. Hetzelfde meisje als toen, rekende ook dit keer
af, overigens zonder een blik van verbazing. Bepakt en bezakt met een dubbele
dosis ging ik op pad. Als één verbandje helpt, dan zal dat toch met twee zeker
het geval zijn. Aanvankelijk werkte de extra ballast in de tight uitstekend.
Het absorptievermogen was meer dan prima en even leek het er zelfs op dat ik
echt vleugels kreeg, zo goed ging het. Eenmaal op het strand, sloeg het noodlot
toe. Een geweldige hoosbui spoelde me bijna van de immense zandvlakte. Erger
nog was het feit, dat de weinige aanwezigen op het strand zagen, dat het zaakje
in mijn broek door al dat vocht een geheel eigen leven was gaan leiden. De
vleugels waren ingeklapt en met een kop als een boei bereikte ik de vuurtoren
en haastte me in allerijl naar huis. Een dramatisch geklokte eindtijd had deze,
toch wat ludieke test helemaal vergald.
.....
Lichtelijk teleurgesteld over de tot nu toe behaalde resultaten, besloot ik
de Noord-Hollandse trip te besluiten met een laatste duurloop, zonder invloeden
van buitenaf. Je moet aan zo`n korte vakantie op zijn minst een goed gevoel
overhouden en dat was er toch nog niet helemaal. Gestimuleerd door een stralend
zonnetje en 21 graden op de teller van Paulusma ging ik vol goede moed op pad.
In het stiltegebied floten de talloze vogels hun hoogste lied en van enig
gevleugeld gevaar was geen sprake. Op het rulle zandstrand aangekomen was het
er druk en mooi en het lopen ging steeds soepeler. Ik had werkelijk het gevoel
dat ik vleugels kreeg. De trap op ging zelfs met twee treden tegelijk en op de
boulevard liep ik in denderende pas tussen alle zon- , zee- en zandtoeristen
door. Bijna sprintend bereikte ik tenslotte de slagboom van het park en had
zelfs nog wat over ook. En de tijd… een P.R. met een verbetering van maar
liefst 48 seconden! Prettige vakantie… en als je nog gaat lopen, probeer ook
een wat anders!
......
ATLETICO ROSSA
.....
.jpg)
