Column Erwin van Diemen War on Web-logs?

Erwin van Diemen

Ik bezoek regelmatig weblogs van hardlopers. Ik lees de verhalen, die meestal beginnen met een reis naar de wedstrijd, gevolgd door een verslag over de mede-webloggers die ze hebben gesproken. Ondersteund door foto's waar ze elkaar om de nek hangen, het zou me niks verbazen als er op die manier veel nekhernia's ontstaan. Ik speur naar de eindtijd van zon weblogger, ik loop het gehele artikel na. Als ik geluk heb staat er in de laatste zin: oh ja, ik liep 1.38 over de halve. Verder veel foto's van zwaaiende mensen naar de camera. Lopen ze nou een wedstrijd, of hoe zit dat?

Ik wantrouw deze nieuwe groep binnen het hardlopen. Ze lijken allemaal zo leuk en aardig tegen elkaar. Ze geven elkaar alleen maar aaien over de bol. Maar wat als er kritiek op hen komt? Wat doen ze dan? Is het net zoals politieberichten in de krant? Toen de politie arriveerde en de groep aansprak keerde ze zich tegen de politie. Keren de webloggers zich tegen mij als ik zeg dat het me allemaal een vrolijke boel lijkt en ik ze daar op aanspreek?

Is al die vrolijkheid geen uiterlijke schijn? Twee weken geleden liep ik hardlopend een vriendin tegen het lijf. Mijn lijf loopt graag tegen haar lijf. Ik had die avond ervoor haar Hyves-pagina gezien. Zo'n blije pagina met bloemen, foto's waar iedereen stralend op staat, krabbels die dropen van plezier. Ik neem soms Amerikaanse gewoontes over en vraag: How are you? Ze zei: slecht! Gvd, toen ik in Amerika rondtrok zei niemand slecht, dat is echt not done
.
Ze bleek zwaar depressief. Goed dat je toch bent gaan hardlopen, zei ik. Al die aanmakende stofjes die ronddolen in je hersenen en je gedachten kietelen. Totdat ik zag dat ze gefocust was op de spoorlijn die 300m voor ons lag en ze zenuwachtig op haar horloge keek en ik in de verte een trein hoorde aankomen. Toen begon het me te dagen. Die Hyves pagina gaf dus een heel verkeerd beeld van haar gemoedstoestand.
Hoe gaat het echt met de mens achter een weblog? Zijn de verhalen een masker voor hun gemoedstoestand?

Lees de reacties eens onderaan hun verhaal! Er wordt nooit kritiek geleverd. Al hebben ze nog zo slecht gelopen of zijn uitgestapt, ze worden overladen met complimenten door mede-webloggers. Knap hoor dat je toch 3 van de 10km gelopen hebt, de volgende keer 7 erbij. Of iemand loopt met een blessure een wedstrijd uit en krijgt complimenten over zijn doorzettingsvermogen. Terwijl ik denk: dom, dom, dom. Toen ik op die weblog afvroeg of het verstandig was om door te lopen werd die vraag compleet genegeerd.

En wat gebeurt er als RunningJoke vreemd gaat met WebwipperKees? En ze ontwrichten het gezin van Marathonman en de eerste scheurtjes in dit netwerk ontstaan. Hoe sterk is deze groep dan? Het is een groep die nog niets met elkaar meegemaakt hebben, lijk me. Met leed leert men elkaar pas kennen. Liefde deelt men immers gemakkelijker dan leed.

Ik liep in december vorig jaar een wedstrijd en een medeloopster vroeg: heb je een weblog. Toen ik ontkennend antwoordde, draaide zij zich gelijk om, neus omhoog en weg liep ze. Zonder weblog hoor je er tijdens wedstrijden niet meer bij! Hele horden webloggers klonteren samen in de finishfuik als verzadigde vetzuren in een kransslagader.

Maar het vraagt om een serieuze analyse. Waar komen de webloggers vandaan?
In de sportfilosofie is een verklaring te vinden voor het ontstaan van al die gezellige weblog. Het ontstaan heeft alles te maken met het veranderde arbeidsethos. In het boek Sportfilosofie van Tamber en Steenbergen staat: In de jaren 60 werden prestatiegerichtheid en aan de arbeidsmoraal ontleende waarden- zoals discipline, standaardisering en plichtsbetrachting vervangen door de waarden die gehecht zijn aan vrije tijd, levenskwaliteit en zelfverwerkelijking. De behoefte aan plezier, en een interessant leven worden belangrijker geacht dan carrixc3xa8re, status en plichtsbetrachting. Dat zie je dus terug in de weblog, een overdaad aan plezier. Een lang leve de lol mentaliteit. Hoe meer volgers, des te interessanter je bent en je misschien ook wel voelt.

Onze maatschappij is een individualistische maatschappij. Maar het rare is dat we al het individualistische door middel van de weblog willen delen met iedereen. Iedereen zijn eigen verhaal. Ik ben bang voor de kracht van emoties: extreme blijheid kan omslaan in extreme boosheid. Om met Bush woorden te spreken: War on Weblog!

bron: Losse Veter