Hardloopervaringen van Atletico Rossa - deel 2

Frank Roos is naast een goede hardloper ook een uitstekende schrijver van mooie stukjes. Veel van zijn verhalen zijn de laatste jaren, onder het pseudoniem van Atletico Rossa, gepubliceerd in het clubblad van de plaatselijke voetbalvereniging AZSV en in het clubblad van atletiekvereniging AVA'70. De komende tijd zullen enkele hardloopervaringen van Frank ook op deze site geplaatst worden. 

DE BEKENDE ONBEKENDE

(deel 1)

Sommigen pakken ze als eerste in, anderen pas als laatste. Een enkeling doet het zelfs een beetje stiekem. Het is een bijzondere en eigenaardige gewoonte geworden, maar de loopschoenen gaan altijd mee op vakantie. Ongeacht de bestemming en hoelang we ook maar van huis zijn, het hardloopvolkje moet “het gereedschap” bij de hand hebben. De reisgenoten hebben hierin eigenlijk niet eens zo gek veel keus. Een paar keer alleen in het huisje of bij de sleurhut zitten is niet altijd even leuk. Een chagrijnige sporter die zijn overtollige energie niet kwijt kan, is echter vele malen erger. Gelukkig kan ik me tot de groep noeste lopers rekenen, die de loopspullen rustig en zonder sores klaar kan leggen bij de overige vakantiespullen. De bestemming dit keer…. Zeeland!

.....

Blöf overdrijft zeker niet: de Zeeuwse kust is meer dan prachtig.  Als je er als hardloper de kracht en het oog voor hebt, is het genieten geblazen. Via landerijen vol gewassen en veldbloemen, uitgestrekte duinstroken en bosgebieden, eindig je uiteindelijk op het strand. Van de vroege morgen tot de late avond kom je hier “lotgenoten” tegen, die lekker langs de kustlijn aan het sappelen zijn. Bij het passeren van zowel langzamere, sorry… minder snelle als tegemoetkomende dravers, volgt altijd een vlotte keuring van kleding en loopstijl, gevolgd door een hartelijke begroeting.Nadat ik een aantal keren met de snufferd in de wind had gelopen, werd het tijd voor een lokaal wedstrijdje. De vorm voelde immers goed en dat mochten ze in Zeeland dan ook best weten. Thuis had ik al eens een vluchtige blik op de loopkalender geworpen en was mijn oog gevallen op de laatste woensdag van juli. Dan vond namelijk de Boulevard-loop in Vlissingen plaats en daar moest het maar gaan gebeuren.

.....

Terwijl de rest van het gezin lag te bakken op het strand, dan wel verkoeling zocht in het zilte water, trof ik de voorbereidingen voor het wedstrijddebuut op Zeeuwse bodem. Uiteraard hoorden daar de gebruikelijke, normale en abnormale rituelen bij. Op weg naar de start lurkte ik nog vlot even een bidonnetje leeg en bemerkte bij mezelf, dat ik er echt zin in had. Het doordeweekse loopje had een zuigende werking, want uit alle hoeken en gaten kwamen de sporters (m/v) aangewandeld. Als onbekende Achterhoeker voelde ik me gelijk thuis tussen dit volkje. De inschrijving vond plaats in het prachtige 4* hotel Arion, gelegen aan het loopparcours. Nu hebben wij geen abonnement op het bezoeken van dergelijke slaapgelegenheden, dus ik keek me hier toch werkelijk de ogen uit. Een prachtige lounge, voorzien van hoogpolig tapijt, fungeerde als omkleedruimte en in een mum van tijd puilde de dressingroom uit. De grote groep fanatiekelingen zorgde voor een fleurige aanblik, want de hardloopsetjes zijn tegenwoordig niet alleen functioneel, maar zeker ook bijzonder kleurrijk. De smeerseltjes, variërend van spierwrijvers tot zonnebrandcrème, factor 30 en hoger, wonnen het al snel van de gebruikelijke geur van dergelijke ruimtes. De organisatie had me borstnummer 289 toegewezen en ik speldde dit zorgvuldig op mijn hempie, intussen luisterend naar een gebruinde veteraan, die volgens mij het ene na het andere sterke verhaal vertelde. Dit is overigens ook wel gebruikelijk in sportkleedkamers en omdat de verteller steeds meer lachers op zijn hand kreeg, deed hij er nog maar een schepje bovenop.

.....

Ik sloot de voorbereiding af met een bezoek aan het toilet. Bij het betreden ging er een nieuwe wereld voor me open. Wat een luxueus onderkomen voor een toch vrij onbenullige, dagelijkse traditie. Zilverkleurige bril, gouden knoppen,  keuze uit 4 flacons met handzeep en nog meer van dat soort fratsen. Toen ik me na deze “break” weer onder het lopersvolk mengde, was ik niet de enige amateur, die zich een klein beetje prof waande. Voor even voelden we ons allemaal Gebrselassies. Over een rode loper begaven we ons richting de boulevard, waar het al een drukte van belang was. Waar je normaal een praatje maakt met bekende en onbekende gezichten uit de regio, moest ik het hier in de voorbereiding helemaal alleen doen. Beetje vreemd. Maar wel lekker! Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. Het geploeter over de klinkers viel, in de verzengende hitte bepaald niet mee. Gelukkig konden we rekenen op het opbeurende applaus van veel onbekenden. Ook werden we uitgebreid bekeken door admiraal Michiel de Ruyter, maar van zo`n groot bronzen beeld, ga je ook al niet echt harder lopen.

.....

Toch kreeg ik in de tweede en tevens laatste ronde een prettige opleving en pakte in de eindspurt toch nog een mannetje of 14. En drie dames. Net toen ik als anonieme loper in de brede middenmoot de finish dreigde te passeren, begon de speaker na een ruime adempauze weer te praten. Hij had het over de loper met startnummer 289, zoveel kreeg ik nog mee. Ik dacht even na, keek vlot naar beneden en kwam tot de ontdekking, dat het over mij ging. De enthousiaste spraakwaterval begroette me luid als loper uit het Achterhoekse Aalten en vertelde het publiek erbij, dat ik dan ongetwijfeld lid was van AVA`70. Nu was dat laatste wel een beetje gelogen, maar dat werd hem niet kwalijk genomen. Hoewel we elkaar totaal niet kenden en dit ook waarschijnlijk niet zal gebeuren hadden we toch iets gemeen. De beste man kende AVA blijkbaar en dus werd de blauw-gele club zelfs in het verre Zeeuwse land uit de anonimiteit gehaald.Voor heel even was ik als onbekende loper een beetje bekend. En dat voor een liefhebber die de 38^e plaats behaald had in een doordeweeks loopje. Met een glimlach trok ik me terug in de foyer van het hotel!

.....

ATLETICO ROSSA