 |
| De cover van het boek van Jolanda Lammers |
Een aantal citaten uit de uitgave worden in het kort hieronder weergegeven:
Ik zit de
hele tijd te worstelen of het nu MS of ms moet zijn. Ik geloof dat het meestal
met hoofdletters wordt geschreven, maar op de een of andere manier heb ik daar
toch moeite mee. Ik wil het niet groter maken dan het is en ik vind ook dat
deze ziekte dat niet verdient. Zo’n rotziekte en dan zal ik daar ook nog eens
keurig hoofdletters voor gebruiken. Het zet mijn hele leven op zijn kop, gooit
mijn toekomstperspectieven overhoop. Werken, hardlopen, leven, hoe gaat dat
verder?
-
-
-
Nog zie ik
voor me hoe de neuroloog het computerscherm naar ons toe draait. Omslachtig
laat hij ons enkele witte verkleuringen zien die te zien zijn in mijn hersenweefsel.
Ik weet ondertussen al lang waar dat op duidt. Multiple sclerose. Allang
gegoogled.
Toch zijn al die witte vlekken wel erg
confronterend Gevolg is dat ik de eerste
tijd erg hinderlijk steeds Herman van Veen heel vrolijk in gedachten hoor zingen
met: “Ik heb óveral witte plekken in mijn kop!” En nu moeten we wachten, een afspraak
maken voor een lumbaalpunctie. Die moet het vonnis compleet maken. Langs mijn
wang rolt een traan. Gek is dat, uit één ooghoek. Zou dat ook met de MS te
maken hebben?
-
- -
Ik heb een
tijdje niet getraind. Het is heel raar om je af te moeten vragen hoe dat ook al
weer moet, hardlopen. Voorzichtig begin ik weer. Bij onze oprit zit een bultje,
om het verkeer te remmen. Daar wandel ik nog maar even gewoon. En dan begin ik.
Verdorie, zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Gewoon het ene been voor het
andere. En verdomd, het gaat.
- -
-
We hebben nog
nooit zoveel leuke dingen gepland als de afgelopen tijd. Toch ergens wel met de
gedachte, nu kan het nog. Tegelijkertijd haat ik die gedachte, zo dramatisch. We boeken een reisje naar de zon. Op het
vliegveld voel ik me gelijk een halve crimineel, want er moet dus een spuit
mee. Voor de reis heb ik een speciaal koeltasje. In de tent hebben we
weliswaar een koelkastje, maar het is zo warm dat ik bang ben dat ze niet koel
genoeg blijven. Ik zet de koelkast dan maar op een goed hoge stand. Dit zorgt
er weer voor dat de koelkast ’s nachts weer heel koud wordt. Achterin vriest
het bijna, de spuiten moeten wel vorstvrij bewaard worden. Kan ik me daar weer
druk om maken. Verder is het ook een aparte ervaring om zittend in je tentje
een spuit te zetten. Het geeft toch een beetje een junkie-achtig gevoel.
---
Als iemand
vraagt hoe het met je gaat, komt er nadat ze je heel even hebben aangehoord,
heel erg vaak het verhaal van iemand die ze ook kennen en die het veel erger
heeft. Rolstoel, erg achteruitgegaan, dat soort dingen. Alsof het nog niet
moeilijk genoeg is om te leven met het idee dat je elk moment zoiets naars kan
overkomen. Nee, daar moet je nog even aan herinnerd worden!
----
Voorzichtig kunnen
we zeggen dat ik een milde vorm heb.
Maar dit geeft geen garanties voor de toekomst. Maar ja, dat heeft niemand
eigenlijk. Hoeveel procent kans heb je om onder een auto te komen, of van de
trap te vallen, een ander ernstig ongeluk te krijgen of een ernstige ziekte. In
theorie ben ik natuurlijk dan nog weer in het nadeel, want het hebben van MS
sluit je niet uit voor een andere ziekte of een ongeluk natuurlijk. Ha,
misschien heb ik daar ook nog wel meer kans op, want wankel op de benen of
slecht zien is in het verkeer natuurlijk ook niet bepaald bevorderlijk.
----
Soms vraag ik
me wel eens af waarom ik? Aan de andere kant denk ik dan weer gelijk: waarom
zou ik het niet zijn? Eigenlijk ben ik de meest ideale persoon om MS te krijgen. Ben ik toch nog ergens goed in. Ik
heb geen kinderwens, want we hebben al drie kinderen gelukkig. Dat lijkt me
namelijk heel moeilijk om de afweging te maken: is het wel verstandig om
kinderen te krijgen als je MS hebt. Hoef ik helemaal niet te doen, want we
hebben ze al.
---
Voor iedereen komt een moment dat je niet meer
elke keer een snellere tijd neerzet, maar moet accepteren dat het dus wat minder
gaat. Als je erg snelle toptijden hebt gehaald, kun je in ieder geval nog een
heel stuk terugvallen voordat je bij de kneusjes hoort. Dat is dan wel weer een
voordeel. Maar ja, je bent dan natuurlijk nog niet gehard. Je weet nog niet hoe
het is om ingehaald te worden, af te zakken naar de laatste regionen.
Accepteren dat je loopt op een plek waar je dus thuishoort is nog helemaal niet
zo gemakkelijk. Blijven dromen is mooi.
Je dromen af en toe bijstellen noodzakelijk.
----
.”Wat heb je
eigenlijk voor klachten op het moment? Gaat goed nu toch?” Ik vertel haar dat
het inderdaad vrij goed gaat nu en ik mijn voornaamste beperkingen ervaar
tijdens het hardlopen. Zegt ze:”Eigenlijk een luxeprobleem dus!” Misschien dat ik mijn luxeprobleem even uit
kan lenen aan haar? De opmerking blijft door mijn gedachten spelen, danst door
mijn wezen. Ik voel me gekwetst
----
Ik kreeg deze week een cadeautje van MS-anders omdat ik donateur ben. Een leuk doosje met daarop de opwekkende tekst: ‘Hoe kun je plannen maken voor de kerst als je niet weet hoe je leven er dan uit ziet?’ En bedankt! In het doosje etiketten, een pen en kerstkaarten. Allemaal met opdruk MS-anders. Alsof je die gaat gebruiken! Ik dus niet. Ook nog een zielige brief. En een acceptgiro natuurlijk.
site van Jolanda
site van Jolanda
Jolanda Lammers, met het eerste exemplaar
|
Trots op mijn zusje!
BeantwoordenVerwijderen