Tracey Jewell, Evelien Hillen en Henk Lammers |
Wat bezielt een mens om half januari in de Ardennen mee te gaan doen aan
een hardloop trail?
Deze vraag
stel ik mijzelf zondagmorgen als ik rond half acht het gordijn van onze hotel
kamer open doe en zie dat het flink sneeuwt. Tegelijkertijd denk ik ook aan
Peter, Evelien en Henk die vanmorgen vroeg rond 6 uur in Aalten in de auto zijn
gestapt om ook deze kant op te komen, om samen met ons mee te doen aan de trail
Klavertje 4 in Olne. In de loop van de dag zal ik nog een aantal keren aan
bovenstaande zin denken.
Maar nu
eerst het verslag: Zaterdagmiddag rond een uur of 3 vertrekken we met twee
auto’s naar Olne in de Belgische Ardennen. In de ene auto zit de familie
Drenthel namelijk Claudia ,Henri en Jamie, en Gerrit te Lindert. Auto twee wordt
bemand door Tracey Jewell en haar moeder (extra overgekomen uit Engeland)
en Wim Brinkman. Na een voorspoedige reis hebben we nog even op de Duits/Belgische
grens koffie gedronken (natuurlijk met wat er bij). Rond een uur of zes waren
we op plek van bestemming en zijn we naar de mooie nieuwe sporthal in Olne
gegaan om ons startnummer en overnachtings coupon op te halen.
Het
startnummer ophalen was een fluitje van een cent (ook het inschrijfgeld
8 euro voor een marathon) maar de problemen kwamen bij de overnachtings
coupons, er was namelijk volgens de organisatie niet gereserveerd. Henri wist
echter zeker dat hij dit wel op internet had gedaan maar het bleek dat dit niet
werkte en dat je een mail had moeten sturen. Wat te doen nu? Je kon merken dat
de organisatie het ook erg vervelend vond en er werd zelfs spontaan hulp aangeboden
om bij hun in huis te komen slapen (of gelde dit alleen voor de dames?).
Omdat je met
een volle buik beter kunt nadenken, besloten we om eerst maar te gaan eten bij
de plaatselijke pizzeria. Hier stond onze tafel al klaar en werd
"monsieur Henri " door iedereen welkom geheten. Het eten was meer dan
voortreffelijk en het personeel was ook al op de hoogte van
ons overnachtings probleem en kwam al met diverse mogelijkheden. Via
allerlei moderne media technieken, zoals Tom Tom, internet en mobiel werd er in
de buurt een hotel gevonden dat ook nog kamers vrij had en dit werd dan ook
snel gereserveerd. Na de
maaltijd richting het hotel, daar aangekomen werden de kamers verdeeld en onder
het genot van een drankje werd de dag geëvalueerd en vooruit gekeken
op de zondag, DE TRAIL
En toen was
het zondagmorgen, na een stevig ontbijt (wat goed verzorgt was). En de nodige
discussies over welke kleding geschikt zou zijn voor de extreme
weersomstandigheden, zijn we richting Olne gegaan, waar we op de parkeerplaats
ook Peter, Evelien en Henk tegen komen. Ook hun vertelden al over hoe het
onderweg was geweest en dan het erg glad was op bepaalde plekken.Binnen in de
sporthal was het al erg druk en het bleek dat ongeveer 700 andere lopers met ons
het avontuur aan zouden gaan. De wedstrijd bestaat uit 4 verschillende rondes
van 12-11-10-9-km en na elke ronde kom je terug bij start/finish, hier beslis
je dan of je doorgaat of stopt.
Rond kwart
over 10 begint men te lopen, dus het startschot zal wel zijn gegeven en ook wij
beginnen. Al snel hebben we zelf groepjes gemaakt, Tracey met haar moeder (die
een aantal kilometers mee loopt) Henk en Evelien en Gerrit, Peter, Henri en Wim.
Verbaast kijk ik om mij heen en zie zelfs bikkels in korte broek en t-shirt, maar
ook mensen ingepakt als Eskimo, hardlopers samen met de hond, van alles. Na een
paar km komen we de eerste uitvaller al tegen met een flink bloedende knie maar
wij gaan gestaag door.
Wat je
onderweg tegen komt is moeilijk te beschrijven, hopelijk zijn er foto’s van om
het te begrijpen maar padjes die vorig jaar door de vele regen berg riviertjes
waren geworden, zijn nu spek gladde afdalingen door de sneeuw en het ijs. Na
eerst sneeuw begint het later ook nog te ijzelen en al snel zijn de haren
bevroren maar het lopen valt ons niet eens tegen. Na de eerst
ronde worden we opgewacht door Claudia en Jamie, die ons echt alle rondes
hebben opgewacht ondanks de kou HULDE hier voor.
Iedereen van
ons beslist zelf wat hij kan en wil lopen, zeker onder deze omstandigheden.
Belangrijk is heel te blijven. Tracey loopt er 2, altijd nog 23 km. Peter,
Evelien en Henk lopen er 3 goed voor 33 km (en zeker de 3 de ronde is zwaar want
hier zit een heel lange zware klim in) en Gerrit, Henri en Wim maken de klaver
helemaal vol. Henri en Wim lopen samen en Gerrit besluit om in eigen tempo te
lopen, wat hij geweldig doet.
Na afloop
lekker naar de warme douche, maar helaas worden we al gewaarschuwd door de
anderen dat het water koud is!!! Ondanks de nieuwe sporthal werkt de warm waterketel
nog niet en ik kan u vertellen het water is niet koud maar ijskoud. Na een
heerlijk biertje de terug weg begonnen en ook dit was een ware trail run. Gelukkig
dank zijn de goede chauffeurs Henri en Peter zijn we rond een uur of 7 weer
veilig thuis, nog nauwelijks beseffen wat deze zondag ons allemaal heeft
gebracht.
Terug komen
op de zin boven dit verhaal: Ik denk dat het toch iets in ons is dat je je zelf
wilt bewijzen en dat blijkt, als je echt iets wilt je veel meer kunt dan je
zelf denkt. Maar ook het genieten van de natuur en de onberekenbare elementen
hier van, maakt deze run (en deze zondag) speciaal.
Sportieve
groet Wim Brinkman
Henrie Drenthel en Wim Brinkman |
Peter Kroesen en Gerrit te Lindert |
Henk Lammers en Claudia Drenthel |
Maar goed dat je soms alles niet van te voren weet maar jullie hebben weer een prachtige belevenis meegemaakt.
BeantwoordenVerwijderenWim bedankt voor het verslag en Tracey en Henrie voor het sturen van enkele foto's.
Mooi hoor. Toch wel een beetje spijt dat we niet zijn meegegaan.
BeantwoordenVerwijderenWat een avontuur weer! Met Henrie maak je nog eens wat mee... Wat een helden zijn het om met zulke barre omstandigheden toch te gaan trailen.
BeantwoordenVerwijderenWow! Stoer avontuur.
BeantwoordenVerwijderenKan dat op gewone schoenen of heb je daar spikes voor nodig?
En hoe zit het met de spierpijn?
Spierpijn is relatief...;)
BeantwoordenVerwijderen