 |
| Een groot deelnemersveld op het strand in Renesse |
Overdosis in Zeeland
Al in
September vorig jaar had ik me ingeschreven voor de Trail by the Sea in
Renesse. Een populaire trail langs het strand en de duinen, waarvan de
inschrijving dan ook al snel vol zat. Begin dit jaar hoorde ik dat het iets
langer en iets zwaarder zou worden dan vorig jaar. Trailmaatje Henrie Drenthel
vond het vorig jaar al behoorlijk zwaar, dus dat beloofde wat. De Achterhoek
werd deze keer vertegenwoordigd door Henrie Drenthel en Wim Brinkman uit Aalten
en mezelf.
24
Februari om 6:20 ging mijn wekker af. Da’s vroeg voor een doorsnee zondag
ochtend. Tot mijn verbazing lag er een flink pak sneeuw en daar kwam nog steeds
meer bij. Niet echt leuk als je even met de auto naar de andere kant van
Nederland moet voor een stukje rennen. Onderweg naar Aalten kwam ik er achter
dat de traction control van mijn auto echt wel werkt. Eenmaal aangekomen in
Aalten stond Wim al een beetje bezorgd te wachten. We besloten eerst maar eens
op weg te gaan en te zien hoe de A18 er bij zou liggen. Dat viel mee en we
besloten dus maar verder te gaan richting het westen des lands.
De
sneeuw werd gelukkig eenmaal voorbij Arnhem snel minder en even na tienen
kwamen we de bij de camping van waaruit de trail georganiseerd werd. Het was er
al een drukte van belang met overal sportief, maar zeer winters uitgedoste
deelnemers. We haalden ons startnummer op en belden maar eens met Henrie, die
er een weekendje van gemaakt had met het gezin. Na even zoeken vonden we huize
Drenthel en konden we aanschuiven voor een lekkere bak koffie. De laatste
voorbereidingen werden getroffen en toen moesten we ons al weer gaan haasten om
op tijd bij de start te komen.
Met
zijn allen wandelden we naar het strand waar gestart zou worden. Een startveld
van ruim 400 mannen en vrouwen in twee rijen, het leek wel een slagveld waar de
strijders zich opmaakten voor de aanval. Na de start probeerde iedereen zo snel
mogelijk een spoor te vinden waar het zand hard was en met windkracht 5-6 pal
in de rug hadden we al snel een behoorlijk tempo. We kregen het zelfs al flink
warm. Na een kilometer of 6 was het gebeurd met de pret, we klommen over de
duinenrij en verruilden het harde strandzand voor mulle ruiterpaden door een
prachtig duinengebied.
Kleine
klimmetjes en afdalingen werden afgewisseld met flinke klimmen waarbij het
mulle zand hardlopen onmogelijk maakte. Op één punt had de organisatie zelfs
een touw neer gehangen waarlangs je omhoog kon klauteren. Henrie voelde zich niet top en ging op een
rustiger eigen tempo verder. Wim en ik bikkelden nog een tijd verder samen,
waarbij het duinen en zandpaden werden vervangen door een mooi bosgebied met
schitterende kleine singletracks. Ook daar was echter geen meter vlak, heuvel
op, heuvel af. Dat begon aardig in de beenspieren te vreten en we waren nog
niet eens op de helft.
Na weer
een flinke afdaling met mul zand had ik mijn schoenen vol met zand en besloot
ik even te stoppen en de schoenen leeg te gooien om geen blaren op te lopen.
Wim liep verder en ik zag hem niet meer terug tot na de finish. De strijd in
mijn eentje werd na een tijd niet gemakkelijker, want na het verste punt
draaiden we weer terug en kwamen we al snel het bos weer uit en het strand weer
op.
Bam, de
wind en sneeuw vol op het gezicht en nu was het echt bikkelen. Na een aantal
kilometers pal tegen de wind in en door het mulle zand voelden mijn
bovenbeenspieren aan als gesmolten kaas. Lichtvoetig lopen zat er niet meer in
en met elke stap voelde je de energie zo de grond in zakken. Gelukkig draaiden
we weer even de duinen in waar de wind minder was. Echt beter ging dat
overigens niet want hier mochten we eerst nog een paar hele stevige duinen
oversteken om vervolgens via een hobbeldebobbel helmgrasgebied weer op het
strand te belanden.
Opeens
schoot me de reclameslogan van de organisatie in gedachten: alleen zeelucht als
doping! Nou, met zo’n enorme bak wind pal voor was het een echte overdosis
zeelucht die we voor de kiezen kregen. Het laatste stuk was ouderwets
overleven, met de voeten door ijskoud water en compleet uitgemolken spieren.
Ieder duin moest uiteindelijk in wandelpas genomen worden en de laatste trap,
30 meter omhoog en omlaag, was een sadistisch martelwerktuig. De stukken
tussendoor die nog hard te lopen waren gingen ook alleen nog maar in een sukkeldrafje,
maar iedere stap hardlopen brengt je dichter bij de finish.
Na 4:18
uur kwam ik helemaal kapot over de finishlijn. Eenmaal naar binnen gestrompeld
vond ik Wim terug bij de kleedgelegenheid. Ook hij had het heel zwaar gehad en
was in 4:12 binnengekomen. Na ons rustig aangekleed te hebben gingen we een
plekje zoeken bij het stamppotbuffet. Alleen al de lucht daarvan deed ons
energieniveau al weer stijgen. Een alcoholvrij biertje deed ook wonderen. Een
SMS van Henrie leerde ons dat hij na 4:29 uiteindelijk de streep gehaald had.
Hij had echter geen tijd voor stamppot, want hij moest het huisje nog
ontruimen.
Na een
rustige rit naar huis, een lekker heet bad en wat te drinken begon de
vermoeidheid al weer aardig weg te trekken. De mooie momenten kwamen
bovendrijven, al die mooie plekjes waar we geweest zijn. Het was toch weer een
prachtige uitdaging en we hebben toch maar weer onszelf overwonnen. Een dag
later rest nog wat spierpijn, maar boven alles een gevoel van tevredenheid. Op
naar de volgende uitdaging!
Sportieve groet,
Andre Bleumink
 |
| Andre Bleumink |
