Verslag van de 2e Salland Trail in Nijverdal door de winnares bij de vrouwen Ilonka van den Hengel

Ilonka van den Hengel, winnares van de 25 kilometer

Ik heb mijn ogen uitgekeken bij de Salland Trail, en niet alleen vanwege het prachtige parcours. Ik had er wel een soort van beeld van, van trailruns en trailrunners of hoe je het (ze of we, ik hoor er nu ook een beetje bij… ) ook noemen moet, maar toch vond ik het wel weer verwonderlijk. Ik ben gewend aan wegwedstrijden: zo snel mogelijk van A naar B, of weer terug naar A, indien start en finish zich op dezelfde locatie bevinden, maar in ieder geval alles voor een snelle tijd. Korte broekjes en singlets zijn eerder regel dan uitzondering, ongeacht de temperatuur, en met een drankgordel om word je niet serieus genomen.

Nee dan trailrunners, bepakt en bezakt alsof ze onderweg eerst gaan picknicken en vervolgens beren schieten – vermoedelijk hebben ze mijn vorige blog gelezen… – gaan ze op pad voor een 25 kilometer loopje. Rugzak op de rug (vandaar de naam rugzak ook, vermoed ik zo, indien ie op de buik bevestigd moest worden had het wel een buikzak geheten), buff op hun hoofd – ik wist tot voor kort niet eens wat het was, maar zonder hoor je er echt niet bij – en puur lopen om het lopen. De tijd? Boeie! Klassering? Lekker belangrijk.

Genieten van de omgeving, desnoods foto’s maken onderweg- dat gaat bij een wegwedstrijd echt never nooit niet gebeuren – maakt niet uit hoe of wanneer je finisht. Met zo’n trailinstelling ging ik ook van start. Gewoon lekker lopen. Heel op ’t gemak ging ik weg, tig vrouwen voor mij latend, maar zoals al eerder aangegeven, tijd en klassering doen er niet toe. Ik liep mijn eigen tempo, lekker ontspannen, genietend van de omgeving – ’t is dat ik geen bepakking of buff bij me had, maar verder was ik helemaal into trail! 

Ongemerkt ging ik mensen inhalen. Mannen en ook vrouwen. En toen kwam toch langzaamaan dat wedstrijdbeest, die van de wegwedstrijden weet u wel, van zo snel mogelijk van A naar B, dan wel weer terug naar A, waar klassering en tijd er wél toe doen, dat dus, dat kwam weer boven drijven. Ik had geen idee van mijn positie, maar er liep zeker nog één vrouw voor me; ik had haar al een tijdje in het vizier, maar of daar voor nog wat liep, dat wist ik niet.

Stapje voor stapje kwam ik dichterbij, mijn billen dichtknijpend, want damn, stiekem moest ik me een partij nodig. Ik weet niet wat het is, het nodigt uit denk ik, al die bomen. Met wegwedstrijden heb ik het zelden, maar wanneer ik een boom zie moet ik poepen. Ik besloot het op te houden zolang het ging, eerst haar voorbij. Zo gezegd zo gedaan, ik ging haar voorbij en kilometertje later ging ik uit de broek. Terwijl ik rustig mijn ding zat te doen in de bosjes- details zal ik u besparen – zag ik haar weer voorbij komen. Ik draaide er snel een punt aan en ging weer verder.

Tot mijn verbazing zag ik dat zij inhield, ze vertraagde echt bewust. Toen ik haar weer bijhaalde gaf ze aan dat ze het lullig vond om op deze manier van mij weg te lopen. Ik viel haast om van verbazing – gelukkig waren er genoeg bomen in de buurt om mij aan vast te houden – zoiets zie je noooooiiit bij een wegwedstrijd, tijd en klassering, weet u wel. Na een stukje samen op te zijn gelopen, verhoogde ik het tempo weer wat en moest zij eraf. Echter een paar kilometer verderop kwam ik tot de conclusie dat die punt die ik eraan gedraaid had, weet u wel, dat die nog niet helemaal af was.

Ikke de bosjes weer in, broek omlaag, nu voor de verandering een móóie punt eraan gedraaid, en hoppatee, net voordat die dame eraan kwam, de bosjes weer uit. Ondertussen had ik zo links en rechts te horen gekregen dat ik eerste vrouw in de wedstrijd was. Mijn wegwedstrijdhart ging weer wat sneller kloppen en ik deed er nog een tandje bij. De laatste kilometers flink doortrekkend, wist ik de 25 kilometer af te raffelen in 1 uur 59 minuten en 10 seconden. Als eerste dame dus.

Had ik gezegd dat tijd en klassering er niet toe doen bij een trail?! Flauwekul natuurlijk, de eerste plaats is het enige dat telt. De prijs die ik in ontvangst mocht nemen?! Een heuse buff! De trailrunners zijn gewaarschuwd, vanaf nu hoor ik er ook bij! (bron)