Drenthel, Bleumink en Roelofsen lopen de 60 van Texel

Rob Roelofsen, Henrie Drenthel en Andre Bleumink

Toen de paashazen op 1^ste Paasdag werk weigerden om eieren te zoeken bij dit koude voorjaarsweer trokken wij (André Bleumink, Freddie Kruisselbrink en Henrie Drenthel) richting het eiland Texel om daar mee te doen aan de twee-jaarlijkse ultraklassieker De Zestig van Texel.

Na een voorspoedige reis kwamen wij die zondagmiddag rond 14.00 uur aan in ons onderkomen, pal naast de finish, de Stayokay van Texel. Aangezien de uitgifte van kamersleutels en startnummers pas vanaf 15.00 uur was deden we ons eerts maar even te goed aan een paar lekker Skuumkoppe (volgens André het beste wat Texel te bieden had, dit weekend). Om 17.30 uur schoven we achteraan een lange rij voor de Pasta Party, die goed verzorgd was. Tijdens de aansluitende, spijsverterende wandeling werd al gauw duidelijk dat morgen de korte broek in de tas kon blijven. Wat een koude wind. Om 19.00 uur weer terug in de bar waar we onder het genot van een kop koffie konden genieten van welverdiende voetbaluitslagen. Na de koffie toch maar weer verder gegaan waar we ’s middags ook al goed mee bezig waren totdat de plaatselijke rockband Landmark 105 met hun decibels ons het ‘domlullen’ wel heel moeilijk maakten en wij rond 22.00 uur de stapelbedden maar opzochten.

Na voor de één een geweldige nacht en voor de ander een onrustig gedraai stonden wij rond 7.30 uur al te popelen om te gaan ontbijten. Uiteraard ging dat goed en toen begon het getwijfel; jasje aan, jasje uit, rugzak mee, rugzak thuis etc. Om 9.15 uur de bus gepakt naar de start en er was geen weg meer terug. Eventjes nog een goed uurtje rondhangen bij de startlocatie NIOZ en wat bekenden tegen gekomen ging het richting startdoek. Van een aangenaam zonnetje achter het glas werd het toen wel menens. Een snijdende koude noord-ostenwind waaide over de vlakte.

Toen om klokslag 10.35 uur het startschot werd gegeven door Wim Verhoorn, oud bondscoach van de KNAU, waren op één na de 120 km lopers die om 4.35 uur gestart waren het keerpunt van de zestig gepasseerd. De hele meute (ca. 515 deelnemers op de startlijst)  zette zich in beweging over het fietspad richting het strand. Van onze deelname in 2009 wist ik nog dat na de verzorging bij het 5 km punt het rechtsaf ging De Hors op met ca. 2 km los zand. We hadden net daarvoor ons jackje uitgedaan omdat het met de wind achter best wel warm was, maar dat kon nu gelijk weer aan. Een ijzige koude wind woei ons vol in de snuit over het hele strand. De doelstelling was vooral rustig te blijven lopen en voor ons houdt dat in niet boven de 10 km/uur komen. Nou, daar hoefden we met deze omstandigheden geen enkele moeite voor te doen. Dat ging vanzelf.

Na een fijn stukje fietspad in het bos ging het na de 15 km weer door de duinen het strand op en begon het gebuffel opnieuw. D’r viel bar weinig te zien op het strand, geen enkele ingegraven Duitser en ook de zeehonden waren allemaal op safari. Net na De Koog het strand weer af en het ging op naar de Slufter. Normaal zat dit ongetwijfeld een prachtig natuurgebied zijn maar nu na de slopende eerste 20 kilometer was dit beeld aardig vertroebeld.Freddie was inmiddels in geen velden of wegen meer te bekennen en André en ik liepen de hele tijd net voor of net achter Rob Roelofsen. Bij de verzorgingsposten, waar wij ons aan van alles en nog wat te goed deden en het strandzand uit de schoenen klopten werden we steeds ingehaald en met de tussenstukken ging hij ons weer voorbij. Achteraf zij hij geen enkele verzorgingspost te hebben gezien.

Halverwege bij het 30 km punt waar we een tijd noteerden van ca. 3.20 uur, wisten we al zeker dat we de gehoopte eindtijd van ruim 6 uur niet gingen halen maar dat het volgende doel finishen binnen de 7 uur (=limiet) voor ons ging gelden. Na weer  een lastig fietspad richting de vuurtoren van Texel waren we eindelijk bij het verste punt van het eiland en zouden we eindelijk de wind schuin achter krijgen. Allebei hadden we zoiets van dat de eerste 35 km de meeste krachten al opgesoupeerd had en dat bleek ook aardig te kloppen. De laatste 25 km was inderdaad wat wind betrof goed te doen met het was ook echt geestdodend. Lange asfaltstukken links van de dijk wisselden zich af met lange asfaltstukken rechts van de dijk, ofwel een geasfalteerd fietspad op de dijk.

Voor wat mijzelf betreft gaat er niets boven het rennen door bossen en heuvels met het liefst geen enkel verhard gedeelte er bij en flink wat hoogte verschillen. Nou, zo’n rondje Texel op je trailschoenen met tussen de 45 en 50 km verharde weg komt je dan op een gegeven moment de oren uit. Ik weet wel dit zit vooral tussen de oren, maar bij een trail heb je in ieder geval nog het idee dat je door de tempowisselingen die je noodgedwongen hebt nog enigszins hersteld. Daarvan was hier op 2^de Paasdag geen sprake. Maar niet geklaagd, we doen dit tenslotte vrijwillig onder het mom dat we het leuk vinden, toch?

We telden de kilometers af en vanaf 40 km wisten we ook wel dat we het gingen halen mits er geen rare dingen gebeurden. Die gebeurden niet en na zo’n 6 ½ uur kwam in de verte Den Burg weer in het zicht en persten we er nog een laatste eindsprint uit. Rob had ons nog weer eens een keer ingehaald en tsja, je blijft tot het eind in competitie. Gebroedelijk komen we na ruim 6 uur en 44 minuten over de streep, alwaar Freddie ons staat op te wachten. Hij heeft 6.20 uur gelopen en heeft als toevoeging dat ie bij 52 km “helemaal kapot” ging en “eens maar nooit weer”.

Maar al met al was het toch een leuk weekend. De benen zijn nu nog wel verrot en de knieën doen ongelofelijk zeer, maar ja, dat is van korte duur. Op naar de Loop van Vlaanderen op 28 april.

Groeten Henrie

uitslagen

foto's Rob Roelofsen

foto's Andre Bleumink

Rob Roelofsen

Henrie Drenthel

Andre Bleumink

Het routeschema van Texel