Hardlopen in de Nederlandse- en Duitse grensstreek: Verslag van de 1e Loop van Vlaanderen

De 25 kilometer zitten er op

Het trailvirus grijpt steeds verder om zich heen in de Achterhoek en omgeving. Na het succes van de Sallandtrail had trailreisleider Henrie Drenthel weer een mooi excuus gevonden om een weekend er op uit te trekken: de Loop van Vlaanderen in Oudenaarde. In het hart van de Vlaamse Ardennen stond er op de website en volgens het plaatje met het hoogte profiel waren de bergen er zo steil dat je er zowat achterover vanaf zou vallen als je omhoog liep. Maar als wielrenners dezelfde bergen met 20 km/uur omhoog kunnen komen zal het toch wel meevallen?

Met die gedachte had Henrie een mooie groep AVA-lopers weten te verleiden om 25 of 50 km te gaan lopen, hoewel het uitlopen voor sommigen zelfs een afstand record zou betekenen. Voor de aanvulling van het aantal 50 km lopers gingen ook gastlopers André Bleumink, Freddie Kruisselbrink en Rob Roelofsen nog mee. Al weken van tevoren kwam er een mailtje van Henrie met daarin weer een perfect uitgewerkt plan de campagne. Vervoer, onderdak, eten en drinken, aan alles was weer gedacht.

Zo vertrokken er zaterdagmiddag 2 volgepakte auto’s vanuit Aalten en eentje toerde vanuit Almelo via Groenlo en Westervoort richting zuiden. Net over de Belgische grens was er een gezamenlijke koffiestop gepland en wonder boven wonder was iedereen daar ook nog ongeveer tegelijkertijd. Een mooi moment om even kennis te maken voor degenen die elkaar nog niet kenden. Na een bakkie met wat erbij werd de reis voortgezet naar Geraardsbergen waar het onderkomen voor de nacht was geregeld.

De 3 trekkershutten waren al snel ingericht en nadat zo’n beetje alle meubilair naar een plekje in het zonnetje was verhuisd begonnen we aan de voorbespreking van de wedstrijd de volgende dag. Om alvast het vochtgehalte en de koolhydraten op peil te brengen had iedereen wat meegebracht en daar werd dan ook volop gebruik van gemaakt. Ik geloof niet dat de overige campinggangers ook maar het vermoeden hadden dat we een sportieve prestatie zouden gaan leveren de volgende dag…..

’s Avonds koelde het aardig af, maar we konden gelukkig al weer aanschuiven aan het buffet in een eetgelegenheid in de buurt. Daar was het goed uit te houden en na afloop kwamen we tot de conclusie dat de prijzen in België een mooi stuk lager waren dan bij ons. De nacht in het trekkershutje viel ook nog niet eens tegen, maar ’s morgens was iedereen natuurlijk op tijd wakker de wedstrijdspanning. Na een ontbijtje in de eetgelegenheid van de vorige avond moesten we de strijd aan kunnen en dus vertrokken we naar Oudenaarde.

Onderweg daarnaartoe begon het al flink te heuvelen, wat de spanning niet minder maakte.

In Oudenaarde was het een drukte van belang. De grote zaal van het pittoreske stadhuis stond bomvol met mensen die hun startnummer en t-shirt op kwamen halen, buiten stond er zelfs een rij van een meter of honderd. Het bleek dat er ruim 3000 deelnemers waren die meededen aan de 10, 25 of 50 km hardlopen, daarnaast waren er ook wandeltochten. Het plein was volgezet met vlaggen en opblaasbogen, waardoor het wel een stadsmarathon leek. Tijd om te starten en weg te komen uit de drukte dus.

Na het startschot ging de hele meute op pad. Om maar even een punt te maken mochten we, nadat we uit de stad kwamen, meteen proeven aan de eerste helling. Dat was even flink steil omhoog, maar vrijwel iedereen liep hier nog hard. Dat zou later in de wedstrijd wel anders worden. Na 5 km hadden we de eerste verzorgingspost en daar konden we kiezen uit water, sportdrank en plaatselijke lekkernijen als wafels en dergelijke. Doordat het in het begin nog druk was kwamen we regelmatig in de file te staan bij hekjes en trappetjes, tijd genoeg om de omgeving te bekijken en de wafels weg te werken.

Na een aantal flinke heuvels en kasseienstroken in de eerste 7 km begon voor de 25 km lopers na 14 km het hoogtepunt van hun ronde: de Koppenberg, ook bekend van de Ronde van Vlaanderen. Deze mocht maar liefst 3 keer beklommen worden via verschillende kanten. Prachtige stukken met steile klimmen door het bos afgewisseld met lange taaie klimmen vraten aan het duurvermogen, maar iedereen sloeg zich er goed doorheen. Stevig doorwandelen als het te steil werd om te rennen en waar het kon in een rustig tempo doorlopen, dat was de sleutel tot de overwinning.

Nadat de 25 km lopers zich afsplitsten werd het een stuk rustiger op het parcours. Henrie en ik liepen weer lekker samen en Rob liep gewoontegetrouw dan weer eens voor en dan weer achter ons in zijn eigen tempo. Freddie en Jan Wevers waren al in geen velden of wegen meer te bekennen. Het isoshirtje was inmiddels al lang weer in de rugzak verdwenen en zonnebril en petjes deden nuttig werk aangezien voorjaarszonnetje strak aan de hemel stond.

De ene kilometer na de andere verdween achter ons en de ene steile heuvel na de andere probeerde ons te breken. Hellingspercentages tot een procent of 20 en hobbel de bobbel kasseien maakten het ons lastig, maar niet onmogelijk. De verzorgingsposten waren hierbij van niet te onderschatten waarde. Wat een goede verzorging en wat een aardige vrijwilligers, helemaal top.

Even kreeg Henrie het nog moeilijk nadat een sinaasappel zijn maag op kop zette, maar na even flink over de nek gegaan te zijn knapte hij weer op. We genoten volop van de mooie trailstukjes en geweldige uitzichten, hoewel deze wel door veel verharde weg en kasseienstroken met elkaar verbonden waren. Wel heel veel respect gekregen onderweg voor de wielrennners die met de fiets stukken omhoog komen waar wij moesten wandelen.

Freddie had het inmiddels een stuk zwaarder. Na een km of 35 kwamen we hem weer achterop. We wisten hem nog een tijd mee te slepen maar het laatste stuk moest hij uitwandelen. Inmiddels zijn Henrie, Rob en ik zo’n beetje de 3 musketiers aan het worden van trailend oost Nederland, want ook nu liepen we de laatste kilometers weer samen. We wisten er zelfs nog een heel redelijk tempo van ruim 11 km/uur uit te persen en na 5:35 uur gingen we hand in hand gezamenlijk over de finish.

Jan Wevers was inmiddels al lang binnen en zat lekker in de zon aan één van de lange tafels op het plein. Prima ultra debuut dus! Ook de 25 km lopers zaten al een tijd lang lekker in de zon te genieten van de live muziek. Het dansen viel wel wat tegen, maar met een verzoeknummer van AC/DC kregen ze toch nog wel beweging in de meute. Iedereen had het gehaald en had een mooie dag gehad. Nadat ook Freddie ineens al binnen bleek te zijn werd het tijd om de lange rit naar huis weer te aanvaarden. Helaas moest Rob nog een nachtdienst werken die avond, waardoor we niet mee konden naar het eten halverwege.

Nu ik dit stukje zit te tikken is de spierpijn al weer op zijn retour en zijn er ook al vele foto’s verschenen op Internet. Het was een geweldig evenement om op terug te kijken en met zo’n leuke groep kon het eigenlijk van tevoren al niet meer stuk. Henrie bedankt weer voor de fantastische organisatie van dit tripje en iedereen bedankt voor de gezelligheid. Hopelijk tot een volgende keer, maar dan doen we weer een echte trail en hoop ik ook wat LVG’ers mee te kunnen krijgen.

André Bleumink