Het Ouderhorsterpad en Broekerpad in Woudenberg en Scherpenzeel

Voor Huize Scherpenzeel

Na wat Ikea kluswerk bij mijn dochter in Utrecht besluit ik om op de terugweg naar Aalten nog enkele klompenpaden te gaan hardlopen. Binnenkort wordt het 49ste klompenpad in deze streek geopend en ik besluit om er twee aan mijn lijstje toe te voegen, waardoor mijn totaal op vijf klompenpaden uit komt. Ik combineer vandaag het Ouderhorsterpad in Woudenberg met het Broekerpad in Scherpenzeel.

Bij partycentrum Schimmel in Woudenberg staat een informatiebord waarop staat dat hier het Oudenhorsterpad begint. Ik loop enkele honderden meters langs de N224 waarna ik rechtsaf sla naar de Liniedijk, de dijk loopt evenwijdig aan het Valleikanaal. Maar wie een recht stuk verwacht, heeft het mis. Het kanaal volgt hier de loop van de Lunterense beek en het uitzicht wordt weidser. Staande op Utrechtse grond kijk je in de richting van Gelderland. Ik passeer verschillende bunkers bij de Grebbelinie. Deze werden in de achttiende eeuw als verdedigingswerk aangelegd en in de Tweede Wereldoorlog is er voor het laatst gevochten. Er is een loopgraaf nagemaakt waar ik even rustig een kijkje in neem.

Omdat ik het Oudenhorsterpad tekort vind steek ik het water over om ook het Broekerpad nog te lopen. Deze loopt door Scherpenzeel en ik bevind me inmiddels op Gelders grondgebied. Ik loop de toegangspoort door naar het park van huize Scherpenzeel en daarachter het agrarische gebied in, een prachtig visitekaartje van de Gelderse Vallei. Bij het volgende overstappunt mis ik een bordje en na enkele kilometers vraag ik me toch af waar ik me ergens bevindt. Maar aan wie vraag ik dat want zoveel auto's en fietsers komen hier niet! In de verte komt een taxibusje aanrijden en ik besluit om deze aan te houden. Na enige uitleg vervolg ik mijn weg en kom een stuk later weer op de route terecht.

Via fraaie lanen nader ik boerderij De Steeg waar je zelfs kunt overnachten in liniehutten. Vanaf de Oudenhorsterlaan zie ik Hoeve Oudenhorst liggen, één van de oudste boerenerven in de vallei.Vroeger was dit een buitenplaats van mensen die in Utrecht werkten en hier van het landelijk leven kwamen genieten, de naam van de route verwijst hier ook na. Bij één van de boerderijen op mijn pad wordt mij zelfs een appeltje voor de dorst aangeboden, een leuk gebaar. Rust, kleinschaligheid en de combinatie van cultuur en natuur bepalen de sfeer van de route. Na bijna 19 kilometer en twee uur later staat mijn auto geduldig op me te wachten. Ik kan me iets verlopen maar terug komen doe ik altijd!

Klik op de link voor enkele foto's

fotoalbum

De Liniehutten, waar je kunt overbnachten