Demonisch debuut Devils Trail in Nijmegen

Andre Bleumink (links) en Henrie Drenthel

Altijd op zoek naar nieuwe trailuitdagingen lieten Henrie en ik ons verleiden om ons in te schrijven voor de eerste Devils Trail te Nijmegen. Stoere beschrijving op de site en een routebeschrijving die doet vermoeden dat het wel een mooie uitdaging kan worden. Zo worden de Duivelsberg, Sint jans berg en de Mookerheide genoemd en beloven ze een 99 % asfaltvrij parcours. Kijk dan hebben we het over een echte trail, en dat ook nog eens redelijk in de buurt. De beslissing was snel genomen.

De dagen voor de wedstrijd beginnen de twijfels…. 36,6 km lopen met maar heel weinig kilometers training door een blessure. Een rugspiertje die niet echt mee werkt ook nog. Naarmate we dichter bij de wedstrijddag komen worden de weersvoorspellingen ook nog eens aangepast aan het thema: het kon wel eens flink gaan spoken die dag met storm en regen…  Gelukkig is er volgens de kaart een aantal keren de mogelijkheid om af te steken, mocht het helemaal de mist in gaan….

27 Oktober kan ik lekker uitslapen, ik hoef niet om 9 uur bij de LVG training te zijn en de klok is ook nog eens verzet. Toch sta ik al heel bijtijds naast mijn bed en sluip zachtjes naar beneden om niemand wakker te maken. Ontbijten, nog maar een keer buienradar bekijken  en de spullen uitzoeken die ik aan ga doen en/of voor de zekerheid meeneem. De tas komt zoals gewoonlijk weer veel te vol te zitten met spullen die ik waarschijnlijk helemaal niet nodig heb, maar je weet maar nooit.

Ook al weer ruim op tijd sta ik bij Henrie op de stoep. Samen een bak koffie en ingepakte spullen vergelijken. Ook de nieuwe kleding die we van Runvision hebben gekregen wordt kritisch vergeleken, maar het meeste is te warm om vandaag aan te doen. Na de koffie stappen we snel in de auto, want het regent hard. Onderweg waait het ook flink, maar de storm die verwacht werd blijft nog even uit. Die bewaren ze vast voor onderweg…

Bij aankomst lijkt het een trail naar mijn hart. Lekker kleinschalig. Een aantal tenten in een weiland bij een minicamping, wat vlaggen en een start- en finishboog en dat was het dan. Echt druk is het ook niet, maar we zijn nog vroeg. Nadat we ons melden krijgen we van vriendelijke vrijwilligers ons startnummer, een chip, een T-shirt en gratis koffie. Een goed begin. Dan duiken we snel de omkleedtent in want de regen begint met bakken uit de lucht te vallen. Dat belooft wat voor vandaag, het regenjasje gaat alvast aan. Andere lopers zijn ook op zoek naar beschutting en zo wordt het toch snel druk in de tent. Even voor de start roept de omroeper iedereen naar de start en tot onze verbazing is het droog geworden.

Na de start lopen Henrie en ik in een groepje door het bos. De koplopers zijn al snel uit zicht verdwenen en wij genieten van het herfstige weer in het bos. De bladeren vliegen in het rond en links en rechts zien we de paddenstoelen bijna uit de grond schieten. Van tevoren was al aangekondigd dat de trail niet afgesloten was, een beetje oppassen voor wandelaars en ATB’ers was nuttig, maar werd Henrie bijna fataal. Hij stapte na een kilometer of 9 even opzij om een fiets ruimte te geven en maakte ineens een flinke smak in de modder. De smerige kleding was echter het kleinste probleem, Henrie had zijn schouder flink bezeerd en even leek het over en uit met de wedstrijd.

Na even voorzichtig bewegen en voelen besloten we heel rustig verder te gaan, de schouderband van de rugzak deed hierbij dienst als een steuntje. De verloren tijd bleek even later toch niet echt een nadeel, we zagen ineens zo goed als iedereen terugkomen omdat een pijltje weg was. Even later was de meute echter al weer uit het zicht verdwenen en liepen we met een kleine groepje weer te genieten van de prachtige route. Zelf liep ik niet lekker soepel, maar het viel best mee als ik naar het gezicht van mijn loopmaatje keek. Het terrein werd na het eerste uur nog heuvelachtiger en door de modder en boomwortels was het een flinke uitdaging voor ons als team. Heuvelop had ik last van mijn rug en ook mijn kuiten en knie protesteerden, heuvelaf had Henrie last omdat hij niet lekker met zijn armen kon bewegen om zijn evenwicht te bewaren.

Na een paar uur begint het echte bikkelen, het gebrek aan training begint zijn tol te eisen. De mooie route maakt echter veel goed, soms loop je zelfs zo te kijken en te genieten van de heuvels en het bos dat je even bijna geen last hebt… Als we er achter komen dat de route alweer door bostrollen, militante natuurliefhebbers of andere onverlaten vernaggelt is gaat de lol er een beetje af. Weer een paar kilometer extra aan de broek? Daar kan de chocoladereep en de gevulde koek bij de verzorgingspost even echt niets meer doen om het humeur te verbeteren. Wij bikkelen door, de afslag om af te korten laten we wat humeurig links liggen. We zullen ze krijgen, we lopen lekker de hele route.

Dan mogen we als toetje nog ‘even’ een paar keer de Duivelsberg over. Trappetje op, trappetje af en dan nog meer trappen. Ik kreeg gewoon een flashback naar ons avontuur in Zuid Duitsland afgelopen zomer. Toen had ik ook van die rotte bovenbenen… Nog even de concentratie bewaren en rustig doorwandelen om niet uit te glijden op de natte balken en modderige boomwortels. Uiteindelijk wordt ons doorzettingsvermogen beloond, we horen flarden geluid van de speaker met de wind mee komen en een kwartier later zien we ook de finishvlaggen in beeld verschijnen.

Behoorlijk stuk, maar toch uiterst tevreden dat we het weer gered hebben, gaan we zoals gebruikelijk zij aan zij over de streep. 38 KM staat er op mijn Garmin, in een tijd van 4:30. Als je even een rekensommetje maakt snap je dan al snel dat het geen peulenschilletje was. We schrijven hem met hoofdletters weg in ons boek. Het was een echte Duivelse Trail, maar we hebben ons er niet onder laten krijgen.

sportieve groet, Andre Bleumink