Column: Erwin’s zin en onzin - deel 6

Vette kalfragout: de ideale sportvoeding!

‘Rust is de belangrijkste training.’ ‘Eet gezond en gevarieerd.’ ‘Zorg voor regelmaat in je trainingen.’ ‘vergeet ook je buik- en rugspieren niet!’ Ieder artikel over sport en in het bijzonder over hardlopen, bevat dit soort clichématige informatie. Als ik dit lees pis ik zowat in mijn broek van het lachen. Wat een bullshit. Doe toch gewoon dingen waarbij je je prettig voelt!
Mensen die mij een beetje kennen weten dat mijn levensstijl alles behalve gezond is. Ik drink graag een biertje, ik houd van een bittergarnituurtje en een brok oude kaas gaat er bij mij ook wel in. Chips staat trouwens bovenaan het lijstje! ‘Een avond zonder chips is een avond niet geleefd.’ Laten we het erop houden dat ik de ‘sportwetten’ niet zo serieus neem. Spruiten, olijven, asperges. Op mijn bord zul je deze groene troep nooit vinden. Nee, doe mij maar een schnitzel met aardappelschijfjes uit de frituur en een flinke klodder mayo. Heerlijk! Om mijn schuldgevoel enigszins weg te nemen, neem ik daar een blaadje sla of een sperzieboontje bij. Goed bezig toch?

Je kunt de krant niet open slaan of je leest weer zo’n onzinverhaal over voeding. Ik kan de krantenkoppen inmiddels wel dromen. ‘Brood bij het ontbijt is slecht voor de stoelgang.’ ‘Gepofte cornflakes met rabarber en ansjovis zorgt voor een goede stofwisseling.’ ‘Een betere weerstand? Begin de dag met roggebrood in gortepap met gember.’ ‘Lijnzaad en chiazaad houden lichaam en geest in evenwicht.’ Je kunt het zo gek niet verzinnen. Laatst las ik dat tennisser Novak Djokovic een streng ‘glutenvrij’ dieet volgt. Even voor de duidelijkheid: al het lekkere eten bevat gluten. Een rampzalig dieet dus! Ik doe niet mee aan dat moderne gedoe. Voor mij geen volkorenspaghetti of onbespoten groenten. Ik houd het bij mijn eigen feestmaal. Veel, vet, lekker en makkelijk.  

Onlangs liep ik een vijf kilometer wedstrijdje op de baan in mijn geliefde Zwolle. Na een vermoeiende schooldag, ik moest al om half 11 beginnen, was het boodschappen doen er natuurlijk weer bij in geschoten. Even kijken wat ik nog in huis heb. Kijk aan, een blikkie kalfsragout. Pannetje met de pruttelende grijze drap op het vuur, oventje op 200 graden en daar gaat die! Ik twijfelde van te voren nog over het aantal ragoutbakjes. Vier is misschien wel erg veel dacht ik. En inderdaad, na twee bakjes was de honger gestild. Maar kom op, ik ben toch geen watje! Na wat duwen, trekken en kokhalzen verdwenen ook het derde en vierde bakje in mijn mond. Ik kon bijna niet meer lopen van de buikkrampen. Bij het opspelden van het startnummer verliet al een zacht scheetje mijn lichaam. Tijdens het inlopen werd het niet veel beter. Ik moest een aantal keer gedwongen stoppen. Ik stond zwetend in de berm met mijn handen op mijn knieën. Een boertje bracht namelijk niet alleen lucht met zich mee. Je zult begrijpen dat ik niet geheel okselfris aan de start verscheen. Maar zo slecht ging het niet. In tegendeel. Toen ik over de finish kwam stond er 17.50 minuten op de klok. Een dik persoonlijk record! Toegegeven, geen wereldtijd, maar toch een prestatie waarmee ik thuis kan komen. En denk je dat ik het op een meergranen boterham met appelstroop beter had gedaan? Ik geloof er geen snars van!

Ik hoor jullie denken: wat is de strekking van dit lulverhaal? Nou dat zal ik jullie vertellen: doe gewoon dingen waarbij je je prettig voelt. Ik ben natuurlijk niet helemaal achterlijk. Ik begrijp best dat een gevarieerd eetpatroon beter is dan die eenzijdige vette meuk die ik naar binnen schuif. Maar we moeten het ook niet allemaal gaan overdrijven. Iets wat vandaag gezond is, staat morgen weer op de verboden lijst! We maken elkaar helemaal gek met die voedingshype. Een beetje gezond eten kan natuurlijk geen kwaad, maar je moet je er vooral goed bij voelen!