Column: Erwin’s zin en onzin - deel 7

van links naar rechts Ezrah Sang, Patrick Ereng en Soyekwo Kibret

De Afrikaanse Suprematie!

Patrick Ereng, Ezrah Sang en Soyekwo Kibret! Nee, het is geen Amsterdams advocatenkantoor, het zijn ook geen Oostenrijkse schlagerzangers en ze komen ook niet in aanmerking voor een Gouden Kalf. Dit is de top drie van de meest recente Montferlandrun. Hoeveel personen uit mijn zeer uitgebreide kennissenkring kunnen dit rijtje opnoemen? Nul! Daar ben ik zeker van.

Plop! En ja hoor, daar wordt weer een blik nieuwe Afrikaanse loopwonders opengetrokken. Het is verbazingwekkend. Ik kan met speels gemak tachtig wielrenners, zestig schaatsers en veertig tennisser opnoemen, maar als je mij vraagt naar Afrikaanse hardlooptoppers, kom ik misschien tot een handjevol. Elk jaar staan er weer nieuwe mannen en vrouwen op. Op de één of andere manier hebben ze allemaal al eens een grote marathon gewonnen en zijn ze allen in het bezit van of een wereldrecord of een wereldjaarprestatie! Hoeveel van die records zijn er eigenlijk?! In Nederland zoeken we ons het schompes naar één talentje, maar in Kenia of in Ethiopië komen ze met bosjes. Uit alle hoeken of gaten komen potentiële Olympisch kampioenen tevoorschijn. Zit het in de genen? Hebben ze een geheim eetpatroon? Worden ze tijdens trainingen achterna gezeten door leeuwen? Het zal allemaal wel. Het blijft in ieder geval heel bijzonder. Europese landen profiteren maar al te graag van de loopkwaliteiten van de Afrikanen. Hier even de uitslag van de mannenwedstrijd van het  afgelopen EK cross. Alemayehu Benzeba (Spanje) geboren in Ethiopië ging met de overwinning aan de haal. Tweede werd de in Kenia geboren Polat Kemboi Ankan. Hij loopt inmiddels voor Turkije. Het brons ging naar de ‘echte’ Brit Andy Vernon. Nederlandse toppers als Gert-Jan Wassink, Michel Butter en Jesper van der Wielen doen het echt niet slecht hoor, maar in de plaatselijke ‘Walfortloop’ van Nairobi zouden zij de top vijftig nog niet eens halen.

Vorig jaar deed ik mee aan de tien kilometer van de Gerard Tebroke Memorial. Er deden ook een aantal ‘middelmatige’ Afrikanen mee. Ze liepen wel onder het half uur, maar met die tijd stel je in die landen niks voor. Ik liep een prima wedstrijd. Mijn tussentijden waren goed en ik zat lekker in mijn ritme. Na een kilometer of vijf hoor ik een harde sirene. Het zal toch niet? Daar kwamen ze al aan, de Afrikaanse lichtgewichten. Ik weet nog precies wat ik dacht: “Als ze zo langskomen, ren ik even een stukje met ze mee. Dat is leuk voor het publiek.” Dit heb ik letterlijk 1 meter en 17 centimeter volgehouden. Het is net alsof je op een fiets zit en wordt ingehaald door een opgevoerde brommer. Heel pijnlijk en confronterend.

Dit verhaal moet natuurlijk wel een beetje genuanceerd worden. Onze jongens en meisjes uit de Hollandse klei doen het af en toe uitstekend. Zo werd landgenote Sifan Hassan afgelopen weekend Europees beloftekampioene op de cross. Het interview met website ‘Losse Veter’ werd helaas niet ondertiteld, maar als ik het goed heb verstaan, was ze heel blij met haar overwinning. Niet alleen Hassan doet het goed. In de afgelopen jaren hebben ook Lornah Kiplagat uit het Noord-Hollandse Groet en Hilda Kibet uit Heemskerk voor geweldige successen gezorgd. Bij de mannen doen we het ook prima. Khalid Choukoud en Abdi Nageeye tonen zich regelmatig voorin het internationale veld. 

Na dit verhaal krijg ik ongetwijfeld het Antidiscriminatiebureau achter me aan. Ik word nu vast gezien als het vriendje van Geert Wilders. Ik generaliseer en scheer heel Afrika over één kam. Niks is minder waar! Mijn bewondering voor de Afrikaanse loper is gewoon heel groot. En ik denk dat ik hier niet alleen in sta!