Column: Erwin’s zin en onzin - deel 12

De trailrun: lekker genieten! 

Heerlijk ravotten door de bossen, takken ontwijken, klimmen en klauteren op steile geitenpaadjes en dat allemaal met een GPS-horloge om je pols en een grote rugzak over je schouders. Dit nieuwe fenomeen heet ‘trailrunning’. In de volksmond beter bekend als: buitenspelen voor volwassenen. Deze vreemde manier van voortbewegen is heel populair bij dames en heren van een bepaalde leeftijd. Zeg maar ‘na je dertigste’. Omdat ik de beroerdste niet ben nam ik zelf afgelopen weekend de proef op de som. Rugzak over de schouders, mijnwerkerslampje op mijn kop en gaan met die banaan!

Definitie Trailrunning volgens Wikipedia
Trailrunning (Trail)- ( uitspreken als treel niet als treil) is een alternatieve manier van hardlopen. Het hardlopen vindt (grotendeels) plaats in een bosrijke omgeving en op onverharde paden. De sport is erg populair bij mannen in de ‘midlifecrisis’ en vrouwen boven de 35 jaar die erg terug verlangen naar hun kindertijd. Trailrunners spreken bij een trail nooit over een wedstrijd maar over een ‘pittige training’.

Ik heb Nationaal Park Zuid-Kennemerland, nabij het strand van Bloemendaal, uitgekozen voor mijn expeditie. Omdat de trail bekend staat om zijn logische afstanden, heb ik een rondje uitgezet van exact 18 km en 173 meter. Ik heb voortijd natuurlijk wat research gepleegd. Ik heb speciaal een raadgever om goede ‘trailtips’ gevraagd. Hij vertelde iets opzienbarends over de rugzak “Wij trailrunners dragen deze rugzak om indruk te maken op dames van het vrouwelijke geslacht. Er zit verder niets bijzonders in de rugzak. Een enkeling neemt een banaan of een regenponcho mee, maar dat zijn vaak beginnelingen. Overigens dragen vrouwen geen rugzak, hooguit een kleine knapzak” Hoewel ik de route heb afgezet met rood-wit lint en grote pijlen, heb ik ook een kompas meegenomen. Dit hoort er immers bij. De tocht gaat in het begin in noordelijke richting, als ik mijn speciaal aangeschafte ‘Pirates of the Caribbean’ Kompas moet geloven. Het gaat voortreffelijk. Oooh wat heb ik een plezier! Dit gevoel is met geen pen te beschrijven. Is dit wat de trail met je doet? Volgens mij heb ik het trailvirus al helemaal te pakken!

Ja hoor, daar is mijn eerste collega-trailrunner. Heel trots steek ik ter begroeting mijn kompas in de lucht. De man begint hard te lachen. Ik weet dat mijn loopstijl niet heel vloeiend is, maar om me bij de eerste begroeting zo uit te lachen vind ik te ver gaan. Ik graai mijn mijnwerkerslamp van mijn kop voornemens de man een paar goede meppen te verkopen. “Hey stumper, heb jij daar een kompas?”, roept de zichtbaar ervaren trailrunner. Ja zeker! roep ik zo stoer en zelfverzekerd mogelijk. De man zakt door zijn benen van het lachen. Na vijf minuten staat hij weer op en zegt: “Een kompas is zoooo 2013!. Een trailrunner gebruikt tegenwoordig een TwoNav Ultra GPS-horloge van 419 euro.” De man loopt giechelend verder en ik blijf zwaar ontgoocheld achter. Ik merk dat ik nog lang geen echte ‘trailrunner’ ben.

Heel bewust ben ik aan het eind van de middag begonnen met mijn 18 km en 173 meter lange trailrun. Want dadelijk wordt het donker en dan gaat het feest pas echt beginnen! Een fanatieke trailrunner voelt zich namelijk helemaal thuis in het donker. Dan kunnen ze mijnwerkertje spelen. Het lampje, voorzien van een speciaal sportelastiek, bungelt tegen mijn voorhoofd. “Als je in het donker loopt, heb je het gevoel dat je iets stiekem doet. Het is het zelfde gevoel als die grap van vroeger met een portemonnee aan een touwtje. Dat gevoel vinden wij trailrunners prettig”, vertelt mijn raadgever vooraf. Ik geniet met volle teugen van de omgeving, die door het donker helaas amper te zien is. Als ik voor de vierde keer ben gestruikeld over een boomwortel zeg ik tegen mezelf: wat ben je toch een kanjer! Ik loop het laatste smalle pad door en pak nog net een paar distels mee. "Smalle paden zijn leuk omdat je hier je voeten niet goed kunt neerzetten en omdat brandnetels daar echt goed toch hun recht komen”, wist mijn raadgever mee te geven.

Als ik na 18 km en 173 meter de eindstreep heb bereik, ben ik moe maar zeer voldaan. De onverharde paden (Off-road, zoals de echte trailrunner het noemt) waren zwaar, maar wat een belevenis! Ik kijk terug op een prachtige strijd tegen de elementen. En nu ga ik, zoals een doorgewinterde trailrunner zou zeggen, lekker genieten!