Van links naar rechts staand: Henrie Drenthel, Wim Rensink, Gerrit te Lindert en Evelien Hillen. Op de hurken: Heini Rave, Henk Lammers, Wim Brinkman en Marieke Prinsen |
De jaarlijkse
Klavertje 4 trailrun in Olne, in de voorlopers van de Ardennen, heeft een
geweldig concept. De wedstrijd bestaat uit 4 verschillende routes, die samen
ruwweg de vorm van een klavertje vier vormen op de kaart. Na iedere ronde besluit
je wel of niet door te gaan met de volgende ronde. Als je alle 4 rondes loopt
heb je ongeveer een marathon gelopen. Maar ondertussen heb je dan al wel een
heleboel modder, stenen en heuvels achter de rug. Ruim 1000 hoogtemeters liegen
er niet om.
Henrie Drenthel weet ieder
jaar meer mensen enthousiast te krijgen om mee te gaan naar deze wedstrijd. Dit
jaar vertrokken op zondagmorgen 19 januari om half zeven ‘s morgens twee
auto’s vol atleten uit Aalten. Door het vroege uur was het erg rustig op de weg
waardoor we veel te vroeg aankwamen. We hadden nog lang niet alle koffie
en broodjes voor onderweg op die Evelien zo zorgzaam gesmeerd had toen we de
lege parkeerplaats opdraaiden. De organisatie was nog maar nauwelijks
klaar voor het ophalen van de startnummers, maar de koffie aan de bar was
lekker en de WC was nog leeg en schoon. We vermaakten ons door het bespreken
van de hilarische column over
trailrunning die onlangs verschenen was en het vergelijken van de
trailrunspullen van de diverse deelnemers.
Langzamerhand werd het
steeds drukker en drukker en nadat we ons opmaakten om naar de start te gaan
bleken er honderden liefhebbers te zijn. Zoveel dat er op de geplande starttijd
nog steeds lange rijen stonden voor de inschrijftafels. Naar goed Belgisch gebruik
werd daar niet moeilijk over gedaan, het was immers mooi weer. Zo klonk ruim
een kwartier later alsnog het startsein en vertrok er een langerekt lint met
lopers door het doodstille dorpje.
De eerste kilometers was het
nog druk en kwamen we regelmatig even stil te staan, maar al snel kwam er meer
ruimte op de paden. In het begin probeerden we nog met een aantal leden van het
groepje bijeen te blijven, maar na verloop van tijd verbrokkelde de
Achterhoekse eenheid tot een aantal groepjes die opgingen in de meute. Na de
eerste heuvels waren mijn benen helemaal wakker geschud. Enkele maanden
blessureleed maakten het allemaal niet eenvoudiger en ik moest behoorlijk
werken om Henrie bij te houden. De zon kwam inmiddels goed door en het jasje
kon weer de rugzak in. In vergelijking met vorig jaar (sneeuw en ijs) en het
jaar daarvoor (heel nat) was het parcours goed te belopen. Wel modderig, maar
we gingen in ieder geval niet tot de enkels diep door de blubber.
De eerste ronde was
eigenlijk al voorbij toen we ons net lekker in de wedstrijd voelden komen en na
een paar slokken sportdrank ging het verder. Ik had zelf het gevoel dat ik
steeds iets te hard ging, maar besloot het nog even aan te zien. Het lopen op
zich ging nl. best goed en, hoewel ik er voor werken moest, ik genoot ervan om
weer eens echte heuvels te bedwingen. De pittige klimmetjes werden iedere keer
beloond met geweldig mooie uitzichten over de dalen en de lange afdalingen
leverden steeds net voldoende herstel op om weer verder te kunnen. Toch
voelde ik de power in mijn benen sneller dan verwacht afnemen en besloot ik
geen risico te nemen. Na twee rondes op wedstrijdtempo besloot ik
de derde ronde op mijn gemakje alleen verder te gaan. Ik wist me nog te
herinneren dat dit een hele zware ronde was waarin je de steile heuvelrug twee
maal over moest. Wandelend omhoog en dribbelend naar beneden moest dat nog wel
te doen zijn.
Na de eerste kilometer in
mijn eentje ging het meteen al mis toen ik gewoon achter iemand aanliep. De
route leek zo een weiland in te lopen dat net bemest was, dat kon niet waar
zijn. En inderdaad bleken we een lintje gemist te hebben. Toch maak je af en
toe ook leuke dingen mee als het tegenzit. Ik kwam op dit punt nl met een
Vlaming in gesprek die ook de verkeerde afslag had gepakt. Met zijn 67 jaar was
hij al toe aan zijn 85ste marathon, maar hij had net besloten dat het niet deze
in Olne zou worden. Al kletsend liepen we een stukje op en in de afdalingen
liep ik bij hem weg, waarna hij me op de klimmen weer bijhaalde. Dat is voor
mij typisch voor trailrunning en één van de dingen die ik er zo leuk aan vind.
Het laatste stuk van de
derde ronde waren mijn benen helemaal leeg en wat was ik blij om de finishlijn
te zien. Binnen keek ik eens rond of ik bekende gezichten zag en inderdaad
zaten Wim en Evelien daar al lekker echter een Leffe. Ideale hersteldrank na
zo’n inspanning en ik liet er me ook eentje goed smaken. Terwijl ik daarna
onder de (warme!) douche sprong gingen zij de rest binnenhalen die alle vier
rondes gedaan hadden. Zoetjesaan kwam de rest van de groep binnen, de één fris
en de ander helemaal stuk. Douchen, biertje, koffie en vooral enthousiaste
verhalen uitwisselend. Wat een mooi parcours, zeker als de zon schijnt. Goed
geregeld allemaal, maar zeker niet overgeorganiseerd. En voor slechts 8 euro’s
krijg je niet alleen een mooi evenement, er kan zelfs nog een T-shirt van af
als herinnering.
De gezelligheid in het
gebouw was groot maar we besloten toch al snel weer de terugreis te aanvaarden.
Met wat geluk op de weg waren we dan immers nog op tijd thuis voor het
voetballen op tv zou beginnen…. Onderweg naar huis werden nog meer meegebrachte
lekkernijen soldaat gemaakt om de verloren calorietjes weer aan te vullen en
nog meer sterke verhalen verteld. Weer een mooie dag trailen met een geweldige
groep mensen. Henrie, Evelien, Heini, Wim (2x), Marieke, Henk en Gerrit
bedankt. Helemaal top. Hopelijk tot volgende keer.
Wim en Andre, bedankt voor het verslag. Het was weer een prachtige dag in een schitterende omgeving zo te lezen. Knap al die lange afstanden van jullie!
BeantwoordenVerwijderen