Verslag van de 3e Salland Trail in Nijverdal door Andre Bleumink

Deze prachtige foto zal wel voor de start van de 50 kilometer zijn genomen, 3e van links Andre Bleumink

Acht maart was het eindelijk tijd voor de derde editie van de Sallandtrail. Bij de inschrijving zaten bijna alle trailliefhebbers uit Nederland ‘s nachts achter de laptop om zich in te schrijven en de limieten op de 25, 50 en 75 km wedstrijden waren dan ook al snel bereikt. Dit succes is niet alleen te danken aan de geweldig mooie natuur waarin de wedstrijd gehouden wordt, maar zeker ook aan het enthousiasme van de organisator Bertus van Elburg en zijn team. Als er één trailrun is die bekend staat om het feit dat je er bij elke verzorgingspost helemaal in de watten gelegd wordt door vriendelijke en enthousiaste mensen dan is het de Sallandtrail.

Toen ik ‘s morgens aankwam bij zwembad het Ravijn in Nijverdal, waar start en finish was, wemelde het dan ook van de trailrunners. De helden van de 75 km waren net vertrokken om 9:00, maar ik kwam al snel vele bekenden tegen. Oost Nederland was goed vertegenwoordigd natuurlijk, maar de deelnemers kwamen dit jaar zelfs uit het buitenland. Ik was zelf met een stel clubgenoten en ook ‘buurclub’ AVA’70 was in grote getale aanwezig. Erg gezellig dus voor de start. De 25 km zou een kwartier na ons starten we konden dus verwachten dat we door heel wat snelle lopers ingehaald zouden worden in de eerste gemeenschappelijke ronde.

Het dreigde een fantastische voorjaarsdag te worden, met temperaturen tot een graad of 18. Lekker in de korte broek en de zonnebril op. Ik had er zin in en voelde me eigenlijk wel klaar voor de 50 kilometer die me te wachten stonden. Echt makkelijk zou het niet worden, gezien het feit dat ik maar net op tijd hersteld was van een redelijk stevige blessure. Qua trainingskilometers moest het net kunnen en het parcours was inmiddels redelijk opgedroogd, wat het allemaal wat makkelijker zou maken. Makkelijk is natuurlijk relatief als je in de laatste 25 kilometer ongeveer alle heuvels van de Sallandse Heuvelrug nog voor de kiezen krijgt.

Na de start konden we meteen kennismaken met die heuvelrug door in een lange file de heuvel bij het Ravijn te beklimmen. Met mijn maatjes Rik en Peter vertrokken we in een rustig tempo, we gingen immers niet voor de overwinning. De eerste 25 kilometer zijn relatief makkelijk, maar we zouden ons niet later verleiden om te snel van start te gaan. Rik had geen goede dag en bleef regelmatig wat achter, gewoon een slechte dag blijkbaar. Bij de eerste verzorgingspost namen we rustig de tijd om te genieten van vlaai, cola, wat winegums en wat voor lekkers er verder nog te snaaien viel. Ik vulde mijn bidon bij en verder ging het weer.

Het terrein was niet echt heuvelachtig en ook niet zo modderig als vorig jaar, maar de vele boomwortels maakten het er niet makkelijker op. De zon scheen flink, maar stond ook laag waardoor het af en toe wat verblindend was. Regelmatig hoorde en zag ik dan ook medetrailers struikelen en vallen, maar gelukkig meestal zonder gevolgen. Ik had weliswaar mijn zonnebril op maar ik had beter mijn petje op kunnen doen als bescherming tegen de zon.

Doordat ik zo op het pad zat te letten en we inmiddels regelmatig ingehaald werden door 25 km lopers bleken we ineens maatje Rik kwijt te zijn. Blijkbaar had hij het even zo moeilijk dat hij de aansluiting met ons tweetjes kwijt geworden was. We vervolgden onze weg in de hoop dat hij bij de 25 km verzorgingspost weer aan kon sluiten. Maar dan moesten we eerst nog even de grote zandkuil door. Altijd een mooi fotomomentje en ook deze keer waren er weer meerdere fotografen aanwezig.

Bij de verzorgingspost namen we het er weer van: eten, drinken, bidon vullen en ondertussen even een praatje maken. Tot mijn verrassing kwam ik iemand tegen die vorig jaar met de Stuwwaltrail nog maar net met behulp van reanimatie en een AED gered was. Het feit dat hij nu de 50 km liep is de beste reclame om vooral ook een cursus reanimatie te volgen! Intussen bleef ik kijken om maatje Rik ook in zicht kwam, maar op een gegeven moment vertrokken we toch maar weer voor de tweede ronde.

Deze ronde stuurde ons meteen weer de heuvel op, lekker nadat je even stil gestaan hebt bij de verzorging…  Na een rondje door het bos met een heleboel hobbels en boomwortels staken we de provinciale weg over. Hier waren vrijwilligers neergezet die de lopers tegenhielden als er verkeer aankwam, en tot onze verbazing zat er een groepje jongeren die met borden hun vriend(in) wilden aanmoedigen. Alle anderen werden in afwachting daarvan ook aangemoedigd. En een beetje aanmoediging konden we wel gebruiken nu we de heuvels in gingen.

De temperatuur was inmiddels lekker opgelopen en ik had mijn ondershirtje al uit en de mouwen opgestroopt. Klaar voor de strijd met de vele heuvels. Ik liep nog ontspannen en kon nog volop genieten van de omgeving. Peter had het wat moeilijker en ik probeerde hem dan ook wat af te leiden door hem te wijzen om mooie dingen en wat anekdotes te vertellen uit andere wedstrijden.  Dat hield een tijdje maar na een kilometer of 30 gaf hij aan dat ik maar alleen verder moest gaan, hij ging in zijn eigen tempo verder.

Ik liep in mijn eigen tempo verder en dat ging best lekker voor mijn gevoel. rustig heuvelop en wat vlotter weer naar beneden. volgende heuvel, zelfde recept. Ging prima eigenlijk, ik haalde zelfs wat andere lopers in. Ineens hoorde ik echter een vrolijk geklets achter me en toen ik even achterom keek zag ik Pascal van Norden al flauwekullend met zijn ATB begeleider met een noodgang aankomen. De eerste loper van de 75 km had er al 25 km meer opzitten dan ik en liep nog makkelijker dan ik in zelfs de eerste vijf kilometer gelopen had. Toen de stofwolk weer wat ging liggen kwam ook nummer 2 Ronnie Duinkerken voorbij, maar die keek wat minder makkelijk.

Na 40 kilometer begon bij mij de puf echter ook wat minder te worden. Heuvelop werd het wandelen, maar daar kon ik nog wel een stevige pas aanhouden. Het gebrek aan training begon zijn tol te eisen, maar op karakter kom je een heel eind. De blaren aan mijn beide kleine tenen waren hinderlijk, de spieren begonnen behoorlijk te protesteren van vermoeidheid, maar geen pijntjes die op echte schade duidden. Doorgaan was dus het motto, je kunt meer dan je denkt en zoveel mensen halen je niet eens in.

Alsof het zo moest kwam ik een loper achterop, hij liep nogal zwalkend en ongecoördineerd, maar keek vastberaden. Ik herkende hem van een verhaal van Bertus. De man is een Parkinsonpatient en loopt toch dit soort wedstrijden, o.a. om aandacht en geld voor een stichting voor Parkinson onderzoek te verzamelen. En ik zat een beetje te piepen over wat onbeduidende pijntjes… vooruit met de geit.

Met nieuwe moed begon ik aan het laatste stuk, ik begon me zelfs weer wat beter te voelen met het eind in zicht. Zolang het maar niet omhoog ging tenminste, naar beneden liep ik als een kievit (hoewel het er vast niet zo uitzag). Een stel wandelaars keken vol verbazing naar de lopers die met rugzakjes en flitsende outfits door het bos renden. Toen ik vertelde dat ik 50 km liep, maar dat er ook lopers waren die 75 deden dachten ze dat ik ze voor de gek hield. Lachend begon ik dan ook aan mijn laatste kilometers.

Uiteindelijk kwam ik weer bij de oversteek van de provinciale weg en was het dus nog maar een klein stukje. Ik was blij toen ik de trein hoorde en even later zag ik het dak van het zwembad. Nog even het heuveltje af en daar zag ik Bertus al met een grote lach op zijn gezicht en een uitgestoken hand bij de finishlijn staan. Na 5:28 en 50 kilometer zat mijn eerste serieuze trail van dit jaar er op.

Ik was blij met mijn prestatie, maar wat minder toen ik mijn maatje Rik al zag zitten op een bankje. Hij was helaas uitgestapt. Mijn andere maatje was net over de streep toen ik me omgekleed had. Top prestatie voor een vrachtwagen chauffeur die eigenlijk maar eenmaal per week serieus kan trainen. Ook mijn trailmaatjes op de 25 km hadden het allemaal goed gedaan en later bleken ook mijn trailmaatjes op de 75 km het er goed van afgebracht te hebben.

Waar iedereen het over had was de perfecte organisatie. Bertus en je team van vrijwilligers, jullie hebben jezelf overtroffen. Wat een geweldig evenement weer. Bij de inschrijving zat ik te mopperen omdat het om 0:00 uur begon en ik op moest blijven, maar het was het zeker waard. Volgend jaar ben ik er weer bij.

Andre Bleumink