Column: Erwin’s zin en onzin - deel 25

Ingrid van Zolingen.....

Ingrid van Zolingen: ‘een droom van een vrouw’

Juichend, gillend, schreeuwend en springend stond ik afgelopen zondag voor de televisie. Ik keek naar de marathon van Rotterdam, die werd uitgezonden op RTV Rijnmond. Live was te zien hoe de Koningin van de lach, Ingrid van Zolingen, de finish passeerde. De tranen biggelden van blijdschap over mijn wangen. Mijn heldin kwam fris en fruitig over de eindstreep die was getrokken op de Coolsingel.

Ondanks dat Ingrid een vrouw is, is het toch één van mijn voorbeelden. Haar doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig. Toen ze een half jaar geleden vertelde dat ze een marathon wilde gaan lopen, ben ik even naar een rustig plekje gegaan om daar tien minuten te schaterlachen. Ingrid kan veel, maar een marathon? Nee nee dat gaat haar nooit lukken. Een vijf kilometer is een makkie en ook een halve marathon komt ze kletsend en kakelend nog wel door, maar 42 kilometer, is wel andere koek. Gelukkig zijn mijn gedachten keihard gelogenstraft.

Enkele weken terug heb ik aangegeven hoe ik over de marathon dacht. En achter die mening sta ik natuurlijk nog 100 procent. De marathon is geen spelletje, je moet er respect voor hebben. Ingrid heeft het precies aangepakt zoals ook ik dat ooit wil doen. Na jarenlang korte afstanden te hebben gelopen, was ze eindelijk klaar voor de marathon. Een half jaar heeft ze voor dit doel alles aan de kant gezet, met succes. Een tijd van 3.49.48 uur als resultaat. Een geweldige tijd.

De trainingen voor de marathon moest Ingrid combineren met een drukke baan bij Svedex. Hier voorziet ze onder andere mijn bloedeigen vader dagelijks van een heerlijke maaltijd. Daarnaast is ze moeder van twee puperende kinderen en heeft ze een drukke muzikant als man. Wie dan? Gilbert van Zolingen. Ja inderdaad, dat is de man die in 24 verschillende bands speelt. De paar uurtjes die Ingrid dagelijks aan vrije tijd over heeft , besteedt ze aan Social Media. Ze neemt dagelijks het laatste nieuws door met haar veel oudere vrienden Marco van Rijs en Geert Wevers.

Ingrid wordt vaak gezien als losbol, flapuit zonder blad voor de mond en feestbeest. Ze heeft ontelbare bijnamen. “Ingrid St Clair”, “Glasbak Van Zolingen”, “Ingrid Moezel”,en “Schnapsje Monasso” zijn een aantal van deze geuzennamen. Maar wat vaak vergeten wordt, is dat Ingrid naast een nachtbraker ook een beresterke sportvrouw is. Ooit had ik de eer om haar haas te spelen tijdens een herfstloopje in Wehl. Ze beet zich vast in mijn kuiten als een pitbull. Toegegeven: onderweg kan ze haar waffel niet houden, maar hardlopen dat kan ze, dat staat als een paal boven water.

De marathon is één van de vele successen die de Bourgondische ‘wijnkenner’ op haar erelijst heeft staan. Bijna iedere regionale wedstrijd wist zij in de afgelopen vijf jaar wel eens te winnen. Haar lijstje met persoonlijke records is voor veel van haar jongere concurrentes een lijst om alleen maar van te dromen.

Een zuipende topsportster. Eigenlijk is het mijn droomvrouw. Als ik 15 jaar ouder was, of zij 15 jaar jonger, had ik het wel geweten. Of ja, ik had met 25 glazen bier achter de kiezen een wanhopige poging gedaan om haar te imponeren. Ingrid van Zolingen: wat een topper!