Column: Erwin’s zin en onzin - deel 28

De herenploeg van AVA' 70 met van links naar rechts Roel Schreurs, Luuk te Brake, Gertjan Bentert, Bjorn Demkes, Bart Wesselink, Erwin Wamelink, Daan Houwers, Raul Griffioen en Mart Slotboom. Op de foto ontbreken Andre Balke, Mark te Brake en Patrick Ikink.

Wij gaan Europa in, wij gaan Europa in, wij gaan Europa in, wij gaan Europa in!!!

De Telegraaf: 14/08/2014

“De herenploeg van Ava’70 heeft zich voor het eerst in de geschiedenis geplaatst voor de Europacup voor clubteams. ‘Het NK Teams’, gehouden in Hilversum bleef tot op het laatste moment bloedstollend spannend, maar door een sensationele 1500 meter van Erwin Wamelink (03.38,57 min), wist Ava’70 zijn twee voornaamste concurrenten, Phanos uit Amsterdam en AV’34  uit Apeldoorn, achter zich te houden. De Europacup vindt in het tweede weekend van september plaats in het Portugese Lissabon”

Helaas gaat bij mij ook altijd weer die verrekte wekker af. Zo vlak voor zo’n eerste competitiewedstrijd (3^e divisie – amateurs) is het heerlijk om een beetje weg te dromen. Goh wat zal het toch mooi zijn als… Of stel je toch eens voor wanneer… ‘Wishful thinking’. Ik ben er wereldkampioen in. In mijn dromen heb ik al 26 keer Olympisch goud, 43 major marathons en 32 wereldtitels gewonnen. En de meeste wereldrecords heb ik inmiddels ook wel in mijn bezit. Bij de competitie, misschien wel de leukste en in ieder geval de gezelligste wedstrijden van het jaar, gaan mijn dromen ook vrij ver. Ik zie het al helemaal voor me: wij met de vale oude vlag van Ava’70 die vol zit met gras- en zandvlekken op Schiphol, wachtend op het vliegtuig richting Portugal om daar heel de Europese top een poepie te laten ruiken. Volgens mij bestaat er überhaupt niet zoiets als een EK voor clubteams, maar dat doet er verder niet toe.

Wanneer de ploegen worden voorgesteld, betreedt André Balke als nestor van het team als eerste het stadion. Achter André volgt de rest van de ploeg. Terwijl alle andere teams zwaar onder de indruk zijn van de 65.000 toeschouwers, hebben wij schik voor tien. “Jongens eerst ff een bakkie doen”,  zou Björn Demkes schreeuwen. “Valt me toch een beetje tegen die 65.000 man”, zegt Luuk te Brake met een stalen gezicht. Pissend in de broek van het lachen lopen wij de ‘welkomsronde’ in het stadion. Wanneer iedereen de gezicht weer enigszins in de plooi heeft roept Patrick Ikink: “Kijk jongens een lekker wijf.” Wanneer wij hoopvol in de richting van de desbetreffende vrouw kijken staat er een dik, lelijk, pukkelig jurylid. Wederom zouden wij kruipend van de slappe lach onze weg vervolgen.

Bij de ploegleidersvergadering word ik toch wat onrustig. “He shit! Jurylid vergeten te regelen.” (iedere club is verplicht een eigen jurylid te ronselen. Een hoofdjurylid – je weet wel, zo’n chagrijn met zo’n groene band -  scheldt mij in onverstaanbaar Portugees/Engels de huid vol. Als ik de startnummers uitdeel snijdt Raul Griffioen, vorige week jarig, nog even voor iedereen een stuk zelfgemaakte chocoladetaart aan. De wedstrijden beginnen immers pas over 35 minuten, dus dat kan nog makkelijk. De wedstrijden gaan fantastisch. Iedereen stijgt boven zich zelf uit. Bart Wesselink doet met zijn geliefde polsstok nog een poging om het Nederlands record van Rens Blom aan te scherpen, maar komt helaas net twee en een halve meter te kort. Tijdens de wedstrijd maken we veel vrienden uit verschillende landen. Een Pools team schuift zelfs gezellig even aan bij onze barbecue, die we halverwege de middag hebben aangestoken. Net op tijd meldt Roel Schreurs zich aan de start van de 800 meter. Bij het aanmelden neemt hij net de laatste hap van zijn speklap en loopt vervolgens een voortreffelijke race.

Bij de beestachtig spannende prijsuitreiking vallen we met een vierde plaats net buiten de medailles. Zonder dat iemand er ook maar een seconden vaal baalt, zet Sander Wikkerink de polonaise in. Lachend en zingend verlaten we, samen met onze Poolse vrienden, het stadion onder luid applaus van de 65.000 toeschouwers. Nog lang zou het onrustig blijven in de Portugese hoofdstad om een dag later met een behoorlijke kater – van de drank – weer huiswaarts te keren.