Verslag van de 2e Stuwwaltrail in Oosterbeek

De Achterhoekse delegatie

De Stuwwaltrail in Oosterbeek werd pas voor de tweede keer georganiseerd, maar was na het succes van vorig jaar binnen de kortste keren volgeboekt. Door alle enthousiaste verhalen waren we deze keer met maar liefst 11 personen en wat begeleiding afgereisd uit de Achterhoek. Bijna een thuiswedstrijd, met een klein uurtje reistijd. Dat is wel eens anders. We waren aan de vroege kant, er waren nog maar een paar auto’s geparkeerd in de grote weide die als parkeerplaats diende. Vriendelijke vrijwilligers wezen ons overal de weg en al snel waren we ook voorzien van onze startnummers. Tijd genoeg voor een kletspraatje met een heleboel trailvrienden dus, en die kwamen al snel in grote aantallen aanlopen op het start- en finishterrein. Door het mooie weer en de ontspannen sfeer die zo bij het trailrunnen hoort ontstond er een beetje een festival gevoel, met tenten en muziek overal.

Met ruim 700 deelnemers was het druk aan de start, zo druk dat besloten was om startgroepen in te voeren. In drie groepen zou er gestart worden, met een paar minuten tussenruimte. Ons groepje verdeelde zich over de startgroepen, al naar gelang snelheid en/of ambitie. Zelf was ik wat geplaagd door rugklachten en net genoeg hersteld om in een rustig tempo achteraan mee te hobbelen. Na dat de eerste twee groepen vertrokken waren mochten ook wij dan van start. De snelle mannen en vrouwen waren al lang uit het zicht verdwenen en loopmaatje Emiel en ik gingen in een rustig tempo van start. Binnen een paar honderd meter doken we al het bos in en daar bleven we het grootste deel van de route.

Zo rustig was het echter niet eens bleek toen ik op mijn Garmin keek, maar doordat de eerste kilometers wat afliepen en de adrenaline van de start nog vers was viel ons dat niet meteen op. Na de eerste kilometers kwamen we bij de eerste hellingen, nog niet erg steil maar steil genoeg om ons goed aan het zweten te krijgen. Mijn rug was eerst nog wat stijf, maar voelde gaandeweg steeds beter aan. Emiel had duidelijk zijn dag niet en we besloten uit elkaar te gaan. Ik liep in mijn eigen tempo verder en kwam als snel wat clubgenoten achterop.

Voor een aantal was het de eerste keer dat ze een trail met echte heuvels liepen, maar ze vonden het geweldig. De smalle paden door het bos waren dan ook geweldig. De steilheid van de heuvels nam al snel toe toen we de Stuwwal bereikt hadden. Een aantal keren moesten we zelfs via een trap omhoog en weer omlaag. Dat het erg druk was bleek hier ook wel, de eerste trailfiles bij de trappen waren al gauw een feit. Maar dat kon de stemming niet drukken. Ik deed het rustig aan naar boven om mijn rug te ontzien, maar kon de afdalingen die soms heel lastig waren door de boomwortels en dergelijke lekker vlot naar beneden zonder last te krijgen. Ook de weinige vlakke stukken gingen lekker ontspannen.

Gevolg van mijn rustige start was dat ik, vanaf het moment dat ik lekker begon te lopen, continu mensen inhaalde. Niet dat dat wil zeggen dat het allemaal zo makkelijk ging. De Stuwwal is niet bijzonder hoog (ongeveer even hoog als de Lochemse Berg of de heuvels het Montferland waar ik veel train) maar kenmerkt zich door korte en verrassend steile hellingen. En alle mogelijkheden die het terrein bood werden volop benut door de bedenkers van het parcours. Heel vaak was hardlopend omhoog gewoon geen optie, en moest ik soms zelfs met de handen op de knieën naar boven stampen.

Een echte uitdaging dus, vooral voor de lopers die voor het eerst een trail liepen. Zelf kan ik redelijk overweg met de continue onderbreking van het loopritme, maar links en rechts hoorde ik regelmatig zuchten en steunen. Maar het grote gros van de lopers had tussen het zuchten en steunen door wel een grijns op het gezicht. Ook de geweldige uitzichten als je eenmaal bovenop de heuveltop stond maakten veel goed.

Na 12 kilometer kwam ik bij de verzorgingspost mijn maatjes Rik en Mark achterop. Daar was het beste inmiddels ook wel vanaf, maar ze waren vastbesloten om de finish te halen. De Stuwwal hadden we in ieder geval achter de rug, en de laatste kilometers waren de heuvels weer wat vergevingsgezinder. Ik had nog redelijk wat energie door de rustige start en het feit dat ik met idee keer heuvelop gespaard had en kon goed doorlopen. Stapels lopers haalde ik hier in, meest mensen die de heuvels flink onderschat hadden en nu de prijs betaalden. Ook maatje Peter kwam ik nog achterop, maar aanpikken zat er bij hem ook niet meer in.

Het laatste stuk was toch nog zwaarder dan ik me van de vorige keer wist te herinneren, door een paar kleine wijzigingen waren er toch nog een paar heuvels extra in de route opgenomen. De benen liepen toch nog behoorlijk vol op het eind, maar ik kon een redelijk tempo blijven houden. Bij de finish op 19 km hadden we daardoor zo’n 500 hoogtemeters achter de rug. Niet kinderachtig op zo’n afstand. De Erdinger Alkoholfrei die aan de finish uitgedeeld werd smaakte dan ook geweldig goed. Wat een geweldige dag was het. Waar ik al blij was geweest zonder al te veel klachten over de streep te komen, voelde ik me gaandeweg steeds beter worden.

Na afloop verzamelden we ons op het terrein, waar het inmiddels flink druk was met de lopers die later wedstrijden op de weg gingen lopen. Met de Erdinger en een flesje water kwamen de meesten al weer vrij snel op adem, hoewel sommigen heel diep gegaan waren. Helaas bleken twee personen van ons groepje uitgestapt te zijn, maar gelukkig konden ze door onze begeleider met de auto opgepikt worden. Volgende keer beter! Voor de rest hoorde ik alleen enthousiaste verhalen uit de groep. Wel stuk gegaan, maar toch genoten van de route en de sfeer. Dat smaakt naar meer….

sportieve groet, Andre Bleumink