Column: Erwin’s zin en onzin - deel 42

Een ervaring rijker maar tien illusies armer

Wanneer je deze column leest, heb ik nog de grootst mogelijke moeite om mijn sokken aan te krijgen en mijn veters te strikken. De spierpijn is overweldigend in de negatieve zin van het woord. Afgelopen weekend, zondag om precies te zijn, heb ik mij laten verleiden om een potje te survivallen. ‘Piece of Cake’ natuurlijk. Voor een atleet met mijn klasse en talent moet een beetje klimmen en klauteren een peulenschil zijn. Barend Westervelt, had op zaterdag met ons, de hardlopers, meegetraind en wilde ons, de hardlopers dus, ook kennis laten maken mijn zijn sport. Tim te Brake nam net als ik deze uitdaging aan.

Vol goede moed stap ik op mijn fiets. Het zonnetje schijnt en ik ben minder brak dan op de gemiddelde zondag. Ik had al wel eens gehoord dat Barend behoorlijk talentvol was, maar het zal allemaal wel meevallen. Eventjes de basistechnieken onder de knie krijgen en dan moet ik hem toch de baas kunnen zijn. Onwetend en geheel ontspannen race ik met mijn metgezellen naar ‘t Bargerbos – het domein van de Aaltense survivallaar. Een prachtig complex met ontelbare netten, balken, touwen en wat al niet meer . Midden op het terrein ligt een meertje. Aan de oever staat een stapel gekleurde kajaks. Mij werd nog even tussen neus en lippen door verteld dat ook kajakken en boogschieten onderdeel uitmaken van de survivalsport. Deze onderdelen bleven mij godzijdank bespaard tijdens mijn eerste kennismaken met de sport.

Nog steeds met een behoorlijke hoogmoed en arrogantie ren ik naar het eerste obstakel. Een touw aan een driemeter hoge balk. “Dit is makkelijk, dit kan iedereen”,  wordt mij meegedeeld. Met speels gemak vliegen Barend en Tim over het balkje en het is slechts een kwestie van tijd tot ook ik mijn atletische lichaam over deze  houten constructie hijs. Niet dus. Als een zielige kleine chimpansee die in de Afrikaanse bossen door een stroper in zijn poot is geschoten, bungel ik aan het touw. Zwetend, tierend, steunend en kreunend laat ik mij weer naar beneden glijden. Ook bij poging twee tot en met vijfentwintig faal ik hopeloos. Zelfs bij het gerafelde touw voor de echte sukkel was ik kansloos. Bij dit ‘sukkeltouw’ plaatste Barend ook nog de pijnlijke opmerking: “Deze haal je ge-ga-ran-deerd want die gebruik ik ook voor kinderfeestjes.”. “Niet getreurd”, denk ik bij mezelf, er zijn nog tal van andere oefeningen.

Kijk aan, tijgersluipen, hier ben ik voor gemaakt. En inderdaad. Als een cobra die de jacht heeft geopend op een veldmuis, kronkel ik over het zand. Mijn zelfvertrouwen stijgt alweer een beetje. Nu komen we aan bij de triangels. Touwtjes met ijzeren driehoeken, die iets weg hebben van het muziekinstrument dat voornamelijk door enorme losers wordt bespeeld. Van triangel naar triangel slinger je in één vloeiende lijn naar de overkant. Als een iets minder gespierde uitvoering van Tarzan, grijp ik de eerste ‘triangel’ vast. Met de onmiskenbare ‘Tarzankreet’ en met veel geweld gooi ik mezelf in de strijd. Met evenveel bombarie glipt mijn hand weg en ik donder met heel mijn hebben en houwen naar beneden. Even speelt de gedachten door mijn hoofd om mezelf te verdrinken in het meertje, maar gelukkig praten Barend en Tim deze, ietwat, radicale gedachte uit mijn hoofd.

Je hebt koude kermissen en je hebt koude kermissen, maar dat er zo’n koude kermis bestond, wist ik zelfs niet. Met zeer harde hand ben ik weer met beide beentjes op de grond gezet. Survival is topsport. Alle gedachten en vooroordelen die ik over deze sport had zijn met veel geweld de kop in gedrukt. Als Barend aan het eind van de training nog even een kleine demonstratie geeft, staat het kippenvel op mijn rug. Als een Bruinkopslingeraap klautert hij met speels gemak over hindernissen die ik in geen vijfentwintig jaar zal trotseren. Een prachtig gezicht. Als ik Barend zo te keer zie staan, zie ik mezelf weer als die, door een kogel getroffen, chimpansee aan het touw bungelen, heel vernederend. Ik ben een ervaring rijker  maar tien illusies armer. 

Barend Westervelt