Winterswijk 12e Berg Run 7,6 km - 34,14 min - 32e plaats

Hier loop ik nog achter Tom

Prachtige gevechten op de flanken van de Tafelberg

Het is vakantie. Lekker een paar weekjes lamballen. Barbecueën, luieren aan het strand, biertjes drinken, midden in de nacht naar bed, midden op de dag uit bed, ga zo maar door. Om mezelf wijs te maken dat ik best gezond bezig ben, trek ik zo af en toe mijn hardloopschoenen aan. Voor een rustig duurloopje, een korte tempotraining en zo nu en dan voor een zomerwedstrijdje. Bij deze wedstrijden zijn: ‘Het luie zweet eruit lopen’, ‘kijken hoe ik ervoor sta na drie weken vakantie’ ‘Ik zie deze wedstrijd echt als training ‘ en ‘de speklapjes van de barbecue van gisteravond eraf lopen’ veel gehoorde clichés. Ik kom zelf ook vaak genoeg met zo’n oude wijven-opmerking op de proppen. 

AV Archeus  uit Winterswijk organiseert jaarlijks de Zomeravondloop. Denk niet dat dit een relaxed ‘het luie zweet eruit lopen wedstrijdje’ is. Het is een monsterlijk naoorlogse martelgang. De naam Zomeravondloop heeft Archeus enkele jaren terug, waarschijnlijk om de sponsor te pleasen,  vervangen door ‘Koopman Bergrun’. Deze naam doet al vermoeden dat het niet al te gemakkelijk is en dan druk ik mij nog heel voorzichtig uit. De wedstrijd wordt gehouden op de voormalige vuilnisbelt, vlakbij de bekende Duitse enclave Obelink.

De Tafelberg, zoals de vuilnisbelt tegenwoordig wordt genoemd, is een smerige kuitenbijter. In de wedstrijd die 7,6 kilometer lang is, moet dit kreng vijf keer worden beklommen. Ik parkeer mijn auto in een weiland in de buurt van Obelink en klauter naar boven om mij daar in te schrijven. Zelfs na deze ‘ontspannen’ wandeling heb ik vijf minuten nodig om mijn ademhaling weer enigszins onder controle te krijgen. Dit belooft nog wat. De broers Te Brake, de hele familie Berkelder en vele andere Ava-janen zijn aanwezig op de Mont Ventoux van de Achterhoek.

Vanaf de start is het ongeveer vijftig meter voordat je de afzink in duikt. Het pad naar beneden is door de vele kiezels niet geheel ongevaarlijk. Ik daal en bevind me na de eerste afdeling ergens midden in het veld. Niks aan de hand, ik moet immers nog vijf keer die vreselijke puist naar boven. Vlak voor de eerste beklimming wordt er door enkele atleten gesprint alsof hun leven ervan afhangt. Als een op hol geslagen peloton in de ronde van Vlaanderen dat afstormt op de Oude Kwaremont, spurten ze naar de voet van het eerste klimmetje.

Het plan is om vrij constant te lopen. Halverwege de wedstrijd loop ik op de 31^e plek, in ieder geval als ik Gerrit Heinen moet geloven. Met nog één beklimming te gaan zit ik aardig stuk. De verzuring is gestegen tot aan mijn wenkbrauwen, mijn ademhaling piept als een scharnier van een oude fiets en mijn hartslag ligt zo rond de 175 slagen per minuut. In de laatste klim pers ik er nog een klein sprintje uit. In 34,14 minuten kom ik over de finish en dat is toch ruim een minuut sneller dan verleden jaar. Tom, die gedurende de wedstrijd een paar keer voor me liep, komt ongeveer een minuut later over de finish (35.12 min/38e plaats).

Net als velen heb ik een haat-liefde verhouding met deze zomerloop. Ik kan niet ontkennen dat het altijd een spektakel is. Het is en blijft één van de mooiste en meest uitdagende wedstrijden van de regio. (het bovenstaande is tot stand gekomen met dank aan Erwin Wamelink).