Eindelijk, het is herfst! |
De laatste optimisten die
zonder jas naar buiten gaan, verdwijnen langzaam uit het straatbeeld. De
nazomer maakt gestaag plaats voor grauwe donkere regenachtige dagen. De wind
wordt guur en de schemer valt steeds vroeger in. Terwijl de neerslachtige mens
toewerkt naar de eerste winterdepressie, leeft de doorgewinterde hardloper
juist op. Eindelijk, het is weer herfst!
Ik leef hier altijd enorm
naartoe. De lange strakke legging mag weer aan. De thermokleding wordt weer van
de mottenballen ontdaan en de veel te
grote verkeershesjes en lichtarmbandjes behoren plots weer tot de vaste
hardloopuitrusting. Eindelijk weer met, schrale lippen, striemen onder de
oksels en loshangende tepels, tegen de oostenwind opboksen. Slijm in de nek en
schuim rond de bek. Ik word er blij van.
Gelukkig krijgen de ‘echte’
hardlopers de weg weer terug. De ‘sportschooltypes’ kruipen weer een aantal maanden
terug in hun hol. Je kent die gasten wel. Met grijze joggingbroek, een veel te
grote ‘Kappa-trui’ met capuchon en altijd te herkennen aan hun oordopjes of
koptelefoon, bewegen zij zich voort.
Heel typisch is ook de smartphone op de rechter arm. Die smartphone, die ze
vaak voorziet van muziek en onnodige hardloopstatistieken, werken ze vakkundig
weg in een speciale ‘smartphonehardloophoes’.
Nu de ‘sportschooltypes’
weer tijdig zijn weggestopt, kunnen wij weer onze goddelijke gang gaan. Met
smacht wacht ik weer op de tempotrainingen op het industrieterrein. De lange versnellingen
op het welbekende ‘rondje Zwanenbroek’ of de duurloopjes op het oneindig lange
fietspad richting ‘Domme Aanleg’. Ik sta te springen om na 200 meter al te
verlangen naar een warme douche, terwijl er een vaartspel van 17 kilometer op
het programma staat. Geen woord tegen elkaar zeggen omdat je lippen totaal
verstijfd zijn, vreselijk afzien door de ijskoude regen dat als stenen tegen je
voorhoofd botst, telkens met je voet in de berm schieten omdat het te donker is
om de weg te zien en zeiknat worden van de stortbui waar je vlak voor het bereiken
van de haven in terecht komt. Een vooruitzicht om van te smullen.
Lekker weer het bos in.
Stampen in plassen die eigenlijk gemakkelijk te ontwijken zijn. Tot je nek in
de drek. De gevoelloze vingertoppen in je stoffen handschoentjes die door het
opspattende water totaal doorweekt zijn geraakt. Tranen van de ijzige kou
biggelen over je wangen. Een snotterbelletje onder je neus kun je nog gauw
wegvegen voordat je een tegenligger begroet. Man man man, wat heb ik er zin in!
Zaterdag nog even het baanseizoen afsluiten met de jaarlijkse
clubkampioenschappen en daarna mogen we weer los. Eindelijk, het is weer
herfst!
Heerlijk! Ik krijg al een runner's high als ik dit lees.
BeantwoordenVerwijderenBij het lezen hiervan krijg ik ook weer heerlijke herfst loopkriebels!
BeantwoordenVerwijderenVrijdagavond 24 oktober gaan we nog weer een donkere herfsttocht / trail lopen, houd de datum vrij als je mee wilt!
BeantwoordenVerwijderenDe sfeer is te proeven en ruiken in je schrijven. Heerlijk. Dank je en veel loopplezier op de verlaten paden:).
BeantwoordenVerwijderen