Column: Erwin’s zin en onzin - deel 50

Megapopulaire rubriek ziet Abraham

Hiep hiep hoera! De vlag kan uit. ‘Erwin’s zin en onzin’ ziet vandaag Abraham. Precies een week voor het eenjarig bestaan van deze enorm populaire rubriek, verschijnt column nummer 50. Een mijlpaal om natuurlijk uitgebreid bij stil te staan. Iets wat een jaar geleden begon als ‘leuk probeerseltje’ is behoorlijk uit de klauwen gelopen. Overal word ik, volledig terecht overigens, met alle egards ontvangen. Ik ga door het leven als een veelgeprezen popster.

Nog geen jaar geleden was ik een lullig studentje journalistiek die zo nu en dan wat woorden op papier smeet. Ik rommelde maar wat aan. Nu, 50 columns later, ben ik een gevierd columnist met een staat van dienst waar je ‘U’ tegen zegt. Overal ben ik een graag geziene gast en er gaan deuren voor mij open, die voor een ander altijd gesloten zullen blijven. Het is een jongensboek zonder einde.

Het is 23 oktober 2013. Na de gebruikelijk saaie donderdagse duurloop stap ik op mijn fiets en maak aanstalten om naar huis te gaan. Ineens word ik bij mijn arm gepakt door Geert Wevers. In het verleden heb ik al wat diepgaande journalistieke artikelen geschreven voor zijn immens populaire hardloopblog. Geert vindt het hoogtijd voor een nieuwe uitdaging. Een wekelijkse column. Nog geen week na ons eerste zakelijke gesprek, staat mijn eerste meesterwerk online. De rest is geschiedenis.

Mijn columns worden door een breed publiek met veel gejuich ontvangen. De lijst met hoogtepunten is onuitputtelijk. Ik kan er moeiteloos een boek, in mijn geval waarschijnlijk een bestseller, over schrijven. Toch licht ik één hoogtepunt uit. Als geboren woordkunstenaar val je overal op. Ook bij zorginstelling Estinea. Onlangs ben ik, samen met zeven ‘collega’s’ Nederlands kampioen geworden tijdens de zorgmarathon van Papendal. Het is overdreven om de titel volledig op mijn conto te schrijven, maar jullie weten net zo goed als ik, dat zonder mijn deelname het allemaal anders was gelopen. Maar goed, ik gun het die andere jongens van harte. Zij hebben vast enorm hun best gedaan.

Geert Wevers, die ik zie als mijn geestelijk vader en grote inspirator, heeft mij en mijn carrière volledig uit het slop getrokken. Een journalistieke loopbaan die niks waard was en op een dood spoor zat, is omgetoverd tot een glansrijke carrière met louter pieken. The sky is the limit. De Volkskrant omschreef mijn werk ooit als: “Een orgasme voor het brein”. Dag-in-dag-uit pluk ik de vruchten van het eclatante succes. Flierefluitend kom ik de dagen door. Niks is te gek en alles wat ik aanraak, verandert in goud. Kenners van de Nederlandse literatuur plaatsen mij in een rijtje met Annie MG Schmidt, Gerard Reve en Harry Mulisch. Persoonlijk vind ik dit onzin. Mulisch hoort in dat rijtje helemaal niet thuis. Mijn grote kracht is mijn ijzersterke karakter. Ondanks mijn ‘gouden pen’ weet ik toch die toegankelijke en bescheiden boerenknul te blijven.

Geert geniet ook intens van alle roem. De bezoekersaantallen van zijn site zijn van abnormale proporties. “Ik heb die jongen groot gemaakt”, is tegenwoordig zijn lijfspreuk. Op feestjes, premières, netwerkborrels en andere activiteiten waar wij samen verschijnen, roept Geert dit te pas en te onpas. En uiteraard heeft hij het volledig bij het rechte eind. Zijn medium en onuitputtelijke netwerk dragen wel degelijk bij aan het succes, al moeten we niet uit het oog verliezen dat de meeste credits natuurlijk uitgaan naar mijn eigen persoontje.

Zelden zijn Geert en ik het oneens. Slechts één column werd, door een verschil van inzicht, niet geplaatst, iets wat ik hem tot op de dag van vandaag kwalijk neem. Voor de rest steunt hij me door dik een dun. Wij zijn een gouden koppel met een glansrijke toekomst. Geert en ik zijn het over één ding altijd eens. Hoe groot ons succes ook is, we blijven altijd met beide benen op de grond staan.