Verslag van de Devil's Trail in Nijmegen

2e editie van de Devil's Trail

Na de succesvolle eerste editie van vorig jaar keek ik dit jaar al weer uit naar de tweede editie van de Devil’s Trail Nijmegen. Voor mijn gevoel had ik er namelijk nog een appeltje mee te schillen. Vorig jaar was ik net terug van een knieblessure en liep ik met weinig trainingskilometers de lange run. Tijdens de run werden we verrast door de zwaarte van het parcours en door het feit dat we naast de beloofde 33,3 km nog een 4 km bonus kegen. Op ons tandvlees haalden mijn maatje en ik toen de streep, dit jaar moest het (dus) beter.Dit jaar werden we al via de mail er op geattendeerd dat de afstand ruim 36 km zou zijn om nog een extra ‘berg’ aan het parcours toe te kunnen voegen. Op het routekaartje zag ik dat er wel wat wijzigingen waren ten opzichte van vorig jaar, maar dat alle zware stukken er nog steeds in zaten. Dat, gecombineerd met de regen van de afgelopen week en een flinke verkoudheid, maakte dat ik me mentaal voorbereidde op  weer een flinke klus. Het weer werkte in ieder geval mee, er werd een graad of 15 en geen regen voorspeld. Ideaal loopweer dus. 

‘s Morgens vertrokken we met een auto vol loopmaatjes richting Berg en Dal. Speciaal voor mij moesten ze er wat eerder uit, aangezien ik de enige was die de lange afstand deed. Maatje Henrie was geblesseerd, maar ging toch mee om onder andere zijn eigen vrouw aan te moedigen en wat foto’s te maken. Daarnaast genoeg tijd om nog wat flyers te verspreiden voor onze eigen Slingetrail. We waren, zoals gewoonlijk, ruim op tijd en konden nog rustig genieten van een bak koffie en een cupcakeje. Eigenlijk was de organisatie precies zoals ik die graag zie: kleinschalig, wat tenten in een weiland om je om te kleden, een paar Dixies en een start en finishvlag. Hier hadden ze het nog wat opgeleukt met een paar standjes met lekkers en wat loopspullen, maar toch lekker knus. Ook leuk om weer een boel nieuwe gezichten te zien van lopers op de kortere afstanden. Op de 33,3 stonden ruim 100 man aan de start volgens de speaker, maar die was mogelijk wat  enthousiast. Ik zag op de uitslagenlijst nl. maar 84 personen. Na de start ging het al snel het bos in en heuvelop, heuvelaf. 

Het terrein rond Berg en Dal kenmerkt zich door korte en steile klimmetjes en daar kwamen er een heleboel van achter elkaar in de eerste helft van het parcours. Ik had me dan ook voorgenomen om me niet gek te laten maken en rustig te vertrekken. Na een kilometer of 3 a 4 vond ik bovendien de temperatuur aardig oplopen. Ik nam daarom even de tijd om mijn isoshirtje er onderuit te doen en deze in mijn rugzakje te proppen. Voor mijn gevoel bevond ik me daardoor inmiddels redelijk achterin het veld, maar ik maakte me geen zorgen. Gewoon mijn eigen ritme houden, rustig omhoog en soepel naar beneden. Al snel begon ik weer mensen in te halen, vooral in de afdalingen. Ik genoot volop van het herfstige bos en de mooie uitzichten tussendoor. Bij de tweede verzorgingspost hoorde ik voor het eerst een tussentijd, mijn Garmin had nl. kuren voor de start en moest voor straf in mijn tas achterblijven. Ik liep dus helemaal op gevoel en ik moet zeggen dat dat best goed voelde. Na het eerste, flink heuvelachtige stuk kwam er een stuk waarin het wat afvlakte en we even lekker ontspannen konden lopen. Tijd voor eten en drinken dus. De Snickers van de verzorgingspost smaakte me prima en ook de cola die ik zelf in mijn bidon had gedaan zorgde voor voldoende energie. Ook was er regelmatig de gelegenheid om even een praatje te maken met mensen die ik inhaalde of die mij inhaalden. Over het algemeen was het echter vooral een kwestie van genieten van het lopen op zich en de geweldige natuur 

Even na de helft begon het weer wat sterker te heuvelen en begon het wat gevoeliger te worden in de benen. Geen reden tot ongerustheid echter. Op een gegeven moment liep ik een lekkere afdaling over een mooi pad naar beneden en liep ik een mooi ravijntje in te kijken. Vol overtuiging ontweek ik boomwortels en uitspoelgaten tot ik onderaan was en bedacht dat ik al een tijdje geen lintje meer gezien had. Een blik over mijn schouder liet zien dat een hele groep lopers achter me zat, zou ik dan toch goed zitten? Bij de eerste kruising zag ik echter niets hangen en dat was daarvoor bij alle kruisingen wel geweest. Terug omhoog klimmen naar de laatste pijl maar weer. Daar bleek ik dus inderdaad links en rechts door elkaar  gehaald te hebben. 2 bonuskilometers dus… verder maar weer. Nadat we het heuvelgebied overwonnen hadden kwamen we bij de Mokerheide. Weer een paar steile hellingen voor de kiezen, inmiddels begonnen die flink door te drukken op de bovenbenen. Als je dan bovenop zo’n heuvel staat is het uitzicht over de heide geweldig, maar langzamerhand begon ik er wat minder oog voor te krijgen. De kudde Hooglanders die rustig op het pad lag te herkauwen maakte dat niets uit, ze bleven rustig liggen en werden dan ook volop op de foto gezet door de lopers. 

Inmiddels liep ik al een tijdje samen met een groepje van 3 Limburgers die ook niet meer heel fris waren. We konden het goed met elkaar vinden en in een groepje heb je toch steun aan elkaar. Ze bleken in training voor een marathon, maar dat ze nu in de training al bijna een hele marathon zouden lopen was toch eigenlijk niet de bedoeling. In goed team verband sleepten we ons door het laatste stuk van 10 km, zelfs nog in een redelijk tempo. En uiteraard finish je dan zoals het hoort, met zijn vieren naast elkaar tegelijk over de streep! Een mooi moment, zeker toen ik zag dat ik 4:15 uur gelopen had. Een kwartier sneller dan vorig jaar, en dat met 2 kilometer extra. Ik voelde me bovendien ook nog een stuk minder uitgewoond dan vorig jaar. Duidelijk beter in vorm dus. Mijn loopmaatjes stonden inmiddels al een tijdje te wachten en hadden het niet echt warm meer. Nog even doorwerken dus om me zo snel mogelijk om te kleden. Op de terugweg in de auto hadden we immers nog tijd genoeg om de loop door te praten. Iedereen had natuurlijk van alles meegemaakt onderweg en zo was de terugweg voorbij voor we het in de gaten hadden. Weer een mooie dag sporten in de natuur voorbij, op naar de volgende.

Andre Bleumink