Column: Erwin’s zin en onzin - deel 54

van links naar rechts Erwin Wamelink, Gerben Schepers, Sanne Wisselink, Andre Bruil, Monique Klein Goldewijk, Anita Roos en Mark te Brake. Zittend: Gerrit Jan Jansen, Ingrid van Zolingen en Frank Roos

Een Zevenheuvelenloop om nooit te vergeten

“Hoe warkt dat ding?” Een schelle vrouwenstem schalt over het perron van station Aalten. Het is niemand minder dan Ingrid van Zolingen. Ze probeert met alle geweld haar OV Chipkaart in het veel te smalle stempelautomaat te proppen. Wat Ingrid niet weet  is dat het automaat al drie jaar buiten gebruik is. Net voordat ze haar kaartje helemaal heeft gemolesteerd, krijgt ze hulp. De stemming zit er direct goed in. Om 09.00 uur verzamelt een delegatie Ava-leden zich op het Aaltense station voor de 31^e Zevenheuvelenloop. Ik ga ook mee. Dit jaar niet als loper, maar als mental coach en pakezel, vooral als pakezel. Normaal neemt Marco van Rijs deze taak op zich, maar hij moest dit jaar met zijn vrouw langs 7 warenhuizen, 4 braderieën, 3 markten en 5 Open Dagen.

In de trein valt vooral op dat ‘groentje’ Sanne Wisselink haar kaken niet op elkaar kan houden. Of het nu gaat over de Zwarte Pietendiscussie, of over de Elstar appel van Mark te Brake, ze ratelt maar door. Gerben Schepers, eigenaar van tientallen bedrijven en rijdend in een schofterig dure BMW, is zichtbaar onder de indruk van zijn orerende reisgenote. Hij is om de haverklap zijn treinkaartje kwijt, net als Frank Roos overigens. Frank kan, ondanks een lichte paniekaanval, op het nippertje voorkomen dat hij de trein wordt uitgezet. Anita Roos, echtgenote van, is zichtbaar nerveus. Dit mag ook. Als ‘sportvrouw van 2013’ wordt er ook het één en ander van haar verwacht.

Het gezelschap strijkt traditiegetrouw eerst neer bij Café Frowijn. Ingrid heeft aandelen in deze kroeg en dit steekt ze niet onder stoelen of banken. Er gaat geen Zevenheuvelenloop voorbij, zonder een bezoek aan Frowijn. De familie Demkes (Nathalie en Katja) voegen zich ook bij het gezelschap, dit komt de sfeer niet ten goede. Wanneer de atleten zich uitsloven, pas ik op de spulletjes. Met mijn rugzakje loop ik door het café om alle telefoons en portemonnees te verzamelen. Katja heeft een goede reden om haar spullen zelf te bewaren. “Ik denk dat je ontvoerd wordt. Er gaat in ieder geval iets naars met je gebeuren.” Alleen de paraplu staat ze aan mij af. Helaas ben ik deze kwijt geraakt.

Mark te Brake is als regio topper een écht voorbeeld voor zijn clubgenoten. Wanneer Mark drinkt, drinkt de rest. Wanneer Mark eet, eet de rest. Wanneer Mark krabt, krabt de rest. Wanneer Mark poept.. Enzovoort. Vooral Gerrit-Jan Jansen volgt iedere beweging van zijn idool. Gerrit-Jan is al jaren groot fan van Mark en hij hoopt, als hij later groot is, net zo snel te worden.

De atleten bereiden zich inmiddels voor op hun 15 kilometer. Voor mij is het hoog tijd om een plekje langs de route te zoeken. Ik doe natuurlijk niet te veel moeite en ga vlakbij start/finish staan. Zoals gewoonlijk heb ik weer de pech dat daar ook een paar van die ‘olde wieven’ staan. Constant onderwerpen ze mij aan de meest niveauloze vraagjes. “Wat is het druk he?” “Heerlijk loopweertje of niet?” “Goh, laten we hopen dat het niet harder gaat regenen. Dat is voor de lopers ook vervelend of niet?” Strontziek word ik er van. Als ik net doe alsof ik doofstom ben, is het gelukkig snel afgelopen met het geouwehoer.

De meute komt op gang. Duizenden en duizenden atleten trekken aan mij voorbij. Belastingambtenaar André Bruil is in opperbeste stemming. Terwijl hij normaal heel serieus is, dat zijn belastingambtenaren namelijk, heeft hij nu zichtbaar plezier. Terwijl de helft van de atleten nog aanstalten moet maken om te vertrekken, komen de eersten alweer over de streep. De eerste vijf atleten die de eindstreep passeren zijn volgens mij een vijfling. Ze lijken wel héél erg op elkaar.

Al vrij vlot na de winnaar komen de Ava-atleten over de finish. Monique Klein Goldewijk is na een enkelbreuk weer helemaal terug op haar oude niveau. Ze is heel blij met haar tijd. Dat vermoed ik tenminste, want dit heeft ze wel een keer of 12 verteld. 

In ‘ons’ cafeetje nemen Gerrit-Jan en de belastingambtenaar nog even een kopje erwtensoep. Gerrit-Jan heeft duidelijk heimwee naar het ‘Boekeldercross-gevoel’. Rond een uur of vier spoedt het gezelschap zich huiswaarts. Nadat Ingrid alle etnische minderheden een veeg uit de pan heeft gegeven, bereikt de trein station Aalten. Na een groepsknuffel nemen de atleten afscheid. Het was een prachtige zondag en wat viel er veel te genieten! 

Wanner Mark een banaan eet, eet de rest ook een banaan!