Garmin en “het stofje”, een gevaarlijke combinatie! (3)

Garmin en “het stofje”, een gevaarlijke combinatie!

Als beschouwend hardloper vallen me zo nu en dan zaken op waarover ik graag een stukje schrijf. Kan van alles zijn, maar verwacht niet te veel wedstrijdverslagen, want als drukke vader / ondernemer / muzikant / voetbalcoach pak ik niet teveel wedstrijden mee. En als ik er eentje meepak, dan is het de vraag of ik interessant kan schrijven over niet bepaald bovenmenselijke prestaties…

Wat viel me nu weer op:

Onlangs sprak ik een oud-voetbalcollega, die bekend stond om zijn loopvermogen. Ik probeerde hem te porren voor de mooie hardloopsport. Dit lukte niet best; hij was, zoals hij aangaf, bang verslaafd te raken aan “het stofje”... Het stofje, hoe zat dat ook al weer. Hij doelde natuurlijk op het fenomeen “runners high”; de roesachtige toestand waarin een hardloper kan geraken door een goed eind te rennen. De hersenen maken een morfine-achtig stofje aan, genaamd endorfine, en dit stofje werkt rustgevend en vermindert sombere gevoelens.

Klinkt dus goed, maar pas op! Het stofje kan dus verslavend werken. Deze verslavende werking kan er voor zorgen dat de hardloper signalen van zijn of haar lichaam gaat negeren. Een zeurende kuit, pees, knie of heup…lichaamsdelen die om rust smeken worden niet gehoord omdat de gelukszalige toestand immers bereikt moet worden! Tel daar bij op een leuke lopersgroep, een enthousiaste trainer en een blessure – vaak een hardnekkige – heb je zo te pakken. Ik maak het dichtbij mee: mijn lieve wederhelft zit al enkele weken thuis met twee ontstoken slijmbeurzen. Binnen een jaar van nul naar 15 km was teveel van het goede. En ze heeft bovendien een loopneus opgelopen...

Sinds kort – in ons geval althans – ligt er nog een gevaar op de loer: het Garmin horloge. Een mooi apparaatje dat bijhoudt hoe ver en hoe hard. Je snapt werkelijk niet dat het allemaal kan tegenwoordig! Je zet vervolgens je hardloopinfo op je Garmin-account en zo ontstaat er een mooi dossier van je hardloperij. Echter, en nu komt het, je kunt je ook aanmelden bij de “community”. De community bestaat natuurlijk uit alle hardloopvriendjes die ook zo’n ding hebben. Bij mekaar kun je dan vervolgens kijken hoe en wat. Erg leuk, en erg inspirerend voor het zoeken naar mooie routes.

Nu kan het natuurlijk aan mij liggen, maar ik betrap me er op dat ik tijdens mijn duurloopjes harder “plaag” dan anders: er moet natuurlijk wel een mooie tijd en afstand naar de community ge-upload worden! Wat zullen ze anders wel niet denken! Afgelopen dinsdag hadden we “kort werk” getraind op de baan. Mooi werk, maar het resultaat was een ouderwets pijnlijke rug, the day after. Donderdag had ik tijd om een eindje te lopen en het leek me goed om te testen hoe het lijf er voor stond. Wel nu, dijbenen en rug lieten luidruchtig van zich horen, maar mijn blik was gericht op mijn Garmin. En daarbij verheugde ik me op het “moe maar voldaan”- gevoel, het gevoel dat het stofje straks thuis op de bank zou veroorzaken. Dus geen aandacht voor protesterende lichaamsdelen. En dat terwijl ik in maart samen met Gerdy de halve marathon van Venlo wil lopen…

Ik wil niet eindigen met een scheenbeenvliesontsteking, een lopersknie, een hamstring- of achillespeesdingetje omdat ik me de kop gek laat maken door Garmin of wat voor stofje dan ook! Dus ik vraag aan mijn Community: grijp in als het te gek wordt! Kijk niet bedenkelijk als ik “maar” 6 minuten per kilometer loop, rem me af als ik me wil inschrijven voor trails van buitensporige afstanden, corrigeer me vriendelijk doch dringend als ik tijdens de training teveel vooraan wil lopen…kortom, laten we elkaar in de gaten houden! 

Zondag 9 december doe ik mee aan de trail van 18 km in Winterswijk. Ik kan niet meer terug, ik heb me al opgegeven. Ik geloof dat ik maar eens geen Garmin om doe! En ik denk dat ik Gerdy laat winnen in Venlo…      

sportieve groet,

Rinke ter Haar