B-groep van AVA'70 aan de wandel

De hardloopschoenen werden zondagmorgen ingeruild voor de wandelschoenen

De B-groep van AVA’70 is de zondagochtend goed begonnen, dit keer niet met een duurloop maar met een stevige wandeling. Onder de inspirerende leiding van trainer Marco van Rijs is er een mooie, afwisselende tocht door het coulissen-landschap van de Achterhoek gelopen. 

Halverwege de wandeling genoot men van een heerlijk kopje koffie bij Restaurant De Radstake, met voor de liefhebber een stukje  brownie of appeltaart. Uiteindelijk stond er ruim 12,5 kilometer op de teller, waar men net geen negen kwartier voor nodig had. Er gingen zelfs al stemmen op om vaker de wandelschoenen aan te trekken.

ZONDAGOCHTEND POWERWANDELTOCHT

Steeds vaker wordt er door de trainers en trainsters in het hardloopwereldje gekozen voor alternatieve trainingsvormen, om de boel op scherp te zetten en de motivatie nog verder te vergroten. In dat kader stond er voor de B-groep, die onderweg is naar de halve marathon van Venlo op 22 maart a.s. een pittige wandeltraining op de kalender. Ruim 2 uur door de natuur in een laag hardloop-, maar hoog wandeltempo.

Zondag was het zover en een mooie club meldde zich bij het verzamelpunt, `t Romienendal in Aalten voor deze bijzondere zondagtraining. Het was een kwalitatieve en tevens ijzersterk gezelschap, dat haar sporen al ruimschoots had verdiend bij de verschillende hardloopevenementen. Raspaardjes dus, die zich waagden aan dit alternatieve uitstapje, met daarbij overigens ook een rasloos heertje. Het bleek een Stortelder Stabij te zijn, die volgens zijn baasje ook graag aan dit avontuur deel wenste te nemen. Trainert Marco van Rijs gaf voor aanvang van de wandeltocht aan, hoe belangrijk het is, om ook regelmatig een alternatieve training in te lassen en daarbij het hoge hardlooptempo voor even te laten varen. Stevig doorstappen en af en toe een tempoverhoging was het doel van deze ochtendtraining en met die wijze woorden, trok het peloton de Daalse dreven in. Tijdens de roulerende praatsessies werd uitvoerig gesproken over al het wereldnieuws, de roddels en andere no-nonsense. Af en toe werd er echter ook aandacht gevraagd voor het natuurschoon dat onderweg op het pad kwam. Met name de zilverreiger zorgde voor de nodige oohhhh`s en aahhh`s en dan met name de wijze waarop het dier zich staande hield in de top van een hoge eik, dat overigens voor hetzelfde geld ook een beuk zou kunnen zijn.

Toen we net onze trouwe viervoeter van een gewisse dood hadden gered, omdat een auto passeerde en deze van rechts kwam, kreeg een enkeling in de groep het onaangename gevoel, dat we gevolgd werden. Niets bleek minder waar, want een zwarte stationwagen reed tergend langzaam achter ons aan. Bij nader inzien, bleek het te gaan om Geert Wevers, die op weg naar het werk was en heel toevallig de langste route had uitverkozen om dit doel te bereiken. Goed, van de nood werd een deugd gemaakt en een heel fijn kiekje gemaakt aan de rand van de Vennebulten. Leuk natuurlijk, een dergelijk tafereel, maar niet goed voor het gemiddelde, dus snel werd de koers vervolgd en het tempo opgeschroefd. Powerwalking is de juiste benaming voor een dergelijke versnelling en naarmate de Radstake dichterbij kwam, bleek het, dat een enkeling in de looppas moest om bij te kunnen blijven. 

Het was na een goed uur inspanning, de hoogste tijd geworden voor een stukje ontspanning, dus werd er in het restaurant een zitgelegenheid gecreëerd. Op het menu stond koffie, thee, appeltaart met of zonder slagroom, een brownie en een bakkie water voor de hond. Deze kreeg overigens bij binnenkomst gelijk al een geweldige kater te verwerken, toen de vrouw van dienst meedeelde, dat hij niet welkom was. Het trouwe dier was verstandig om niet gelijk zijn tanden te tonen, maar vleide rustig neder, waarop de serveerster besloot een oogje dicht te knijpen. Net toen het gezellig begon te worden, greep de trainert in en sommeerde iedereen naar de kassa om af te gaan rekenen. Afkoeling van de spieren ligt immers op de loer, ook bij een lage inspanningsbelasting, dus dat is oppassen geblazen.  Toen de elektronica het begeven had en de dongel spoorloos was, moest de nota met pen en papier opgemaakt worden en dus duurde het oponthoud toch langer dan wenselijk.

Afijn, de terugweg werd ingezet en de assistent-trainster, laten we haar voor het gemak Toos noemen, had direct weer het hoogste woord. Niet vervelend overigens, want het is sowieso sfeerverhogend en daar is een dergelijke training feitelijk ook wel een beetje voor bedoeld. Teambuilding is immers een hype geworden en als je samen de route naar Venlo aflegt is dit een gemeenschappelijke deler. Via de prachtig slingerende zandpaden  door de Vennebulten trok het gezelschap weer zuidwaarts. Af en toe moest er snel dekking worden gezocht voor passerende mountainbikers, maar verder was het er wonderschoon. Af en toe werd er pas op de plaats gemaakt voor ronddartelende hazen of een tikkende specht, maar verder werd het wandeltempo strak en hoog gehouden.

Ruim 2 uur netto inspanning kwam het startpunt weer in zicht en kwam trainert van Rijs met de eindresultaten. Er was ruim 13 kilometer afgelegd en hijzelf had daarbij 812 calorieën verloren. Het feit dat hij echter bij het rustpunt appeltaart had genuttigd met een driedubbele portie room, zorgde voor een flinke overcompensatie. Het zij hem overigens helemaal vergeven, want hij zorgde voor een prachtige invulling van de zonnige zondagmorgen met een mooie alternatieve training!! (bron: site AVA'70)