Mooi eerste plaats in zijn leeftijdsklasse in Tsjechië |
Wedstijden met een keerpunt
hebben niet mijn voorkeur en deze sla ik ook meestal over. Hoe komt het dan dat
ik nu aan de start sta bij een wedstrijd met maar liefst negen keerpunten en
niet bij de Engbergenloop, die vandaag ook gehouden wordt? Dit komt door mijn
werkgever, de hoofdsponsor van de Kramp Run. Doordat onze vestiging in Tsjechië
gaat verhuizen, mag ik daar de telefooncentrale en de telefoonlijnen verhuizen.
Na een reisdag op donderdag en de verhuizing op vrijdag en zaterdag, hebben
mijn twee collega’s en ik de zondag voor ons zelf. Op het wereld wijde web had
ik gezien dat er op een uurtje rijden van ons hotel een klein wedstrijdje was
die dag.
In Nederland al met de
organisator gemaild, maar daar alleen als antwoord op teruggekregen dat hij
geen Engels kon, dat beloofde niet veel goed. ’s Morgens scheen de zon en samen
met beide collega’s vol goede moed in de auto naar Olomouc gestapt. Dankzij de
TomTom verliep deze reis zeer voorspoedig en ruim op tijd stopten we precies
voor het café waar de inschrijving en start zouden zijn. Het start bordje stond
er al, dus wisten we dat we goed zaten. We waren nog maar net uit de auto
gestapt of er kwam van de andere kant een wat oudere man al hardlopend aan. Bij
het start/finish bordje drukte hij zijn stopwatch in en slaakte een tevreden
zucht. Toen hij ons zag staan begon hij een heel verhaal in het Tsjechisch af
te ratelen waar we uiteraard niets van begrepen. “Sorry, I only speak English”,
was mijn antwoord. Niet begrijpend keek hij ons aan. Met handen en voeten werd
duidelijk dat hier inderdaad de wedstrijd was, dat de start over 5 kwartier zou
zijn, en samen met de eveneens alleen Tsjechisch pratende caféhouder werd ik
door het café geleid, waar achter een soort sporthalletje was met enkele wc’s,
kleedkamer en één enkele douche. Weer buiten gekomen haalde de oude baas een
tafeltje en stoel uit het café en een accu uit zijn auto. Hier werd de tijdklok
op aangesloten. Verder kwam er nog een laptop en een doos met startnummers
tevoorschijn. Ik kreeg een papiertje met potlood in mijn handen gedrukt, waar
ik mijn naam, geboorte jaar, email adres en club op moest schrijven. Na dit
gedaan te hebben leverde ik dit samen met omgerekend 3,50 euro weer in en met
moeite, want de zon scheen fel op het schermpje van de laptop, werd dit ingevoerd
en kon ik aan mijn eerste Tsjechische wedstrijd deelnemen.
Tijdens het inlopen hoefde
ik alleen maar de “red arrows on the street” te volgen en zou ik na 1,3km weer
bij het café zijn, voor de wedstrijd zou dit traject vijf keer afgelegd moeten
worden, of te wel een totale afstand van 6,5km. Al gauw merkte ik dat dit niet
het meest attractieve parcours was welke ik al eens gelopen had. Gewoon 650
meter met een paar bochten de ene kant op, dan omkeren en weer terug tot de
pion bij het café en dat dan vijf keer, je moet er maar opkomen. Kwam nog bij
dat het hier en daar erg smal was. Verbaasd vroeg ik met af hoe dit dadelijk
goed moest gaan. Terug bij mijn supporterende collega’s was het al iets drukker
geworden en was onze oude baas druk de wedstrijdreglementen aan het uitleggen,
ik ging stoer door met mijn rek en strek oefeningen en hoopte maar dat ik niets
belangrijkst miste, want hij ratelede maar door. Ondertussen was hem ook een
grote pul bier overhandigd, welke in een even hoog tempo leeg raakte, als dat hij
praatte. Aangezien hij de enige man van de organisatie bleek te zijn, ging de
inschrijving er gewoon bij tussendoor. Toch loste deze zelfde man, keurig op
tijd om 14:00 uur het startschot en vloog met name de jeugd vol op het eerste
keerpunt af, na deze snel gerond te hebben kwamen we alweer bij het volgende
keerpunt, voor het café, aan. Hier lag ik op de 9de plaats. In de volgende
twee ronden kon ik me opwerken naar de derde plaats met een stel hijgende
Tsjechen in mijn nek. Twee daarvan konden me nog passeren, terwijl we flink
moesten oppassen voor tegemoet komende lopers en lopers die we op het korte
rondje aan het inhalen waren. Toch was dit een hele belevenis, lopen in een
land waarin je niemand verstaat, laat staan kent en in een totaal vreemde
omgeving. Maar de zon scheen lekker, ik liep in mijn korte broek en AVA hemdje
en gezien de omstandigheden ging het nog redelijk hard ook. Uiteindelijk werd
ik vijfde in 24:39 min. Met negen keer bijna stilstaan.
Na echt op zijn Oost-Europees
gedoucht te hebben, namelijk ijskoud, bleek ik op mijn startnummer een bord
heerlijke soep en onbeperkt broodjes te kunnen krijgen. Uiteraard liet ik me
dit goed smaken. Toen de oude man tijdens de prijsuitreiking iets begon te
mompelen en mijn kant uitkeek, bleek ik in mijn leeftijdsklasse eerste te zijn
geworden en mocht ik naar voren komen om een groot stuk chocolade in ontvangst
te nemen. Deze heb ik later met mijn collega’s in het hotel opgegeten. Deze
wedstrijd was een heel verschil met de soms overgeorganiseerde wedstrijden in
Nederland, hier kan een auto tijdens het aftellen voor de start gewoon nog
tussen de opgestelde atleten doorrijden, het aftellen begint dan gewoon opnieuw
en ook van een kerende auto midden op het parcours kijkt niemand raar op. Zo
werd een gewone zondagmiddag nog een leuk avontuur en staat Tsjechië ook op
mijn lijstje van landen waar ik een wedstrijd heb gelopen.
Mooie ervaring Gerrit, ook om te zien hoe goed hier alles georganiseerd is.
BeantwoordenVerwijderenLeuk om een keer mee te maken lijkt me!
BeantwoordenVerwijderenGerrit, je wordt ook steeds makkelijker.(de leeftijd?)
BeantwoordenVerwijderenJe kan je ook overal aanpassen.
Proficiat.
tijdswaarneming onder het genot van een biertje. mooi werk :)
BeantwoordenVerwijderenOlderwets gezellig! mooi gedaan Gerrit.
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal Gerrit. Met een lach gelezen!
BeantwoordenVerwijderen