Verslag en uitslagen van de 2e Slangenburgse Trailrun in IJzevoorde - deel 1

Het onschuldig lijkende heideveld blijkt een verschrikkelijk nat zompig moeras, waarbij je je string echt niet droog kunt houden

Slangenburgtrail: Strijd tegen de elementen?

Een gewone zaterdagmiddag in februari… 13.30 uur… Met een mooi clubje Avajanen rijden we richting de Slangenburg, een mooi stukje Achterhoek, waar een trail bestaande uit 20 kilometer onverhard parcours is uitgezet. De Slangenburg is voor mij speciaal. Ik heb er 2 jaar mogen wonen in onze dinky tijd. Toen ook menig paadje belopen en gerend. JAAAA; de Slangenburg is speciaal en mooi. Maar vandaag is het anders. In de auto richting Varsseveld komt er een giga schoer op ons af. Oooh.. dat belooft niet veel goeds. ‘Ze praten van slecht weer’ hoor ik de mannen in mijn auto zeggen. Met 3 graden op de teller en een klein windje is het waterkoud. Altijd moeilijk om te bepalen wat je aan doet. Je kunt aardig afkoelen op zo’n lange loop. We starten in groepen van 10 en ja hoor, ik mag meteen in groep 1 weg. Alle Avajanen zijn zo’n beetje  verdeeld over de verschillende startgroepen. Jammer, maar ten slotte ga je toch je eigen strijd aan. De strijd tegen de elementen. Na de eerste 200 meter worden we meteen al naar een enkelbrekende slootrand gestuurd. ‘O ja’ denk ik bij mezelf.. dit is traillopen.

Het regent inmiddels al en net daarna dient element nummer één zich aan. Een dame haalt me na 4 km al in?! Ai, dat voelt niet fijn. Daarnaast haalt het ene na het andere mannelijke element me in. Nadeel van de eerste groep. Ondertussen zijn we wel op het mooiste deel van de Slangenburg aan het lopen. Prachtige oude beuken om je heen, heerlijke doorkijkjes. Ik geniet! Net als ik me dat bedenk doemt element twee op. Een giga hagelbui! We worden bedolven onder koude korrels, die voelen als sneeuwballen. Ik hoor het gezomp van mijn voeten in de blubber op de drekpaden. Iedereen is aan het glibberen en balanceren tussen de modder door. Toch denk ik: wat voel ik me heerlijk… Dit is de strijd tegen de aarde en de natuur in de puurste vorm! Maar wat is dat net voor me? Het lijkt wel een kudde. ‘Nee helaas geen reeën’. Een kudde beppende dames van lopersvereniging Groenlo die het gehele pad opeisen.. . De 12 kilometerlopers hebben zich bij de 20 kilometergangers gevoegd. Één voordeel voor mij: In plaats van ingehaald worden, valt er voor mij nu wat in te halen ;-).

Echter, in de verte blijft hét trailicoon van Ava:  Henry D. op een onmogelijk bereikbaar afstandje voor mij. Tjonge jonge;  wat blijft die als een diesel gestaag doorsjouwen zég. Ik kom bij een kruispuntje van paden waar je ‘achterlopers’ tegenkomt. Ha! ik zie Wim B. Fijn om even een vertrouwd gezicht te zien. Ik kan daar even op verder teren, want de paadjes worden wel wat zwaarder. Net op het moment dat ik dat denk,  komen we aan bij het verschrikkelijke bouwland (ook zo’n verschrikkelijk element!). Als je je enkelbanden nog niet genoeg opgerekt had, krijgen ze nu de ultieme test. Volgend door een maisstoppel-hindernisbaan. Wat ben ik (nu) toch dankbaar voor de trainingen van Theo,  bedenk ik me. Die maisstoppels lijken op de horden die ik op de dinsdagavonden wel kan vervloeken. Het bouwland is verschrikkelijk en toch lukt het me mijn trail-icoon in te halen. Hij geeft me nog een aanmoediging (Dank!).

Het bordje van 15 km dient zich aan. Maar daarna raak ik lichtelijk in paniek. Waar er eerst telkens nog lopers voor me liepen zijn ze nu uit mijn zicht verdwenen...’route kwijt’ ook zo’n angstig element…Gelukkig volgt een nieuw paadje (met gele lintjes) door een nogal dicht begroeid bosje. Opeens loopt het pad net zo laag als de sloot ernaast…mijn voeten verdwijnen met iedere stap volledig onder de modder. ‘Als mijn schoen zich maar niet vastzuigt’, bedenk ik me angstig. Loeizwaar en met verzurende benen kom ik naar de overkant. Dit was écht het zwaarste element. Nu alleen nog maar met één pad richting de finish volgens mij. Wat krijg ik toch opeens zin in die warme beloningsdouche (licht dromend en onder invloed van het stofje lijkt dat haast een fata morgana in de verte). Maar wat is dat? Er dient zich plotseling een ‘nieuw’ element aan (dit ken ik niet van vorig jaar!?). Het onschuldig lijkende heideveld blijkt een verschrikkelijk nat zompig moeras, waarbij je je string echt niet droog kunt houden. Tot bijna je middel bagger ik me er door en met bevroren blokjes als voeten loop ik de laatste kilometer naar de finish. Ik heb het gered!!!!.... en velen met mij… Echt gaaf en ik bewonder een ieder met het behalen van deze STRIJD TEGEN DE ELEMENTEN en vooral tegen JEZELF!

Gerdy Hoornenborg

uitslagen

site organisatie

Enkele Aaltense deelnemers