Column: Erwin’s zin en onzin - deel 71

Samen met mij hebben zich, ik lieg niet, dertien dames opgegeven

Van stijve hardloper tot ‘deathlifter’!

"Ja Wamelink, dat worden burpees!", roept barvrouw Dianne Stronks als ik de kleedkamer uit kom rennen. Ik heb geen idee wat ze bedoelt, maar aan haar sadistische gegrinnik kan ik  het al aflezen: Stront aan de knikker! Ik ben te laat voor mijn eerst CrossFit-les en daar staan blijkbaar strenge straffen op. Als Vincent Scholten mij daaropvolgend flink onderuit de zak geeft, ken ik mijn plek. Met de staart tussen de benen schuifel ik de sportzaal binnen.

Op de fiets richting ‘sportinstituut’ Rob’s Sports maakt een lichte paniek zich van mij meester. Waar in vredesnaam is de ingang? Laat ik maar eerlijk zijn: ik heb een bloedhekel aan sportscholen. Die hemddragende Popie Jopie-spierbundels met handschoentjes, werken vreselijk op mijn lachspieren. Als ze natijd nog een eiwitshake bestellen aan de bar, kun je me helemaal wegdragen. Een persoon die niet op mijn lachspieren maar op mijn zenuwen werkt is  de ‘vrijgevochten huisvrouw’. Met handdoek in de nek zit zij luidkeels kwekkend op haar elfendertigst rond te peddelen op een hometrainer. Als ze tien minuutjes het apparaat bezet heeft gehouden, kruipt ze in de auto en rijdt naar huis – drie straten verderop. Oh ja nog zo iets: welke sportschool heeft het lef om zich ‘Sportinstituut’ te nomen? Van die term krijg je toch jeuk en kippenvel. Goed, ik ben niet het sportschooltype. Daarnaast heb ik ook nog het richtingsgevoel van een vrouw, dus de ingang vinden is voor mij een hele opgave. 

Nog bijkomend van de donderpreek van Vincent Scholten maak ik kennis met mijn CrossFit-docent Ellen Gussinklo. Een indrukwekkende verschijning. Ik vind het al direct een stuk aangenamer. Het initiatief voor deze speciale Ava-avond komt van de eerder genoemde Vincent. Samen met mij hebben zich, ik lieg niet, dertien dames opgegeven. De warming-up vergt al het uiterste van mijn hamstrings, maar ik wil mij niet laten kennen tussen al dit vrouwelijk schoon. Als ik rondkijk heb ik het gevoel dat ik in de zeik word genomen. Alle dames voeren de oefeningen tot in perfectie uit. Stiekem loer ik om het hoekje van de zaal en zoek ik wanhopig naar de bananasplit-scooter van Frans Bauer, maar die is nergens te bekennen. “Die dames zijn toch niet echt zo goed? Nee he, ik sta voor lul.” Het zweet breekt me uit. Plots zie ik het mislukte survivalavontuur van een halfjaar geleden aan mij voorbij flitsen. “Kan ik dit óók al niet?”

Als ik een paar aanwijzingen krijg van Ellen, doe ik direct beter mijn best. “Zou ik haar lievelingsleerling zijn?’ Hoewel ik behoorlijk afzie, merk ik dat het me niet heel slecht afgaat. Maar terwijl mijn zelfvertrouwen weer wat groeit, begint de ‘ellende’. Een wedstrijdje in tweetallen. In de CrossFit-wereld hebben ze hiervoor de  ‘machoterm’ Buddy WOD. Ik heb het niet slecht getroffen. Ik ben gekoppeld aan Veronique Schulingkamp. Dit staat er op het programma:  30 Situps - 30 Pushups - 30 Knees to elbow - 30 Thrusters (20 kg) - 30 boxjumps - 30 Wallbal - 30 Deathlift (30 kg) - 30 kettlebelswing (12 kg) 30 Walking lunges (10 kg). Omdat ik een man ben, is het vrij waarschijnlijk dat Veronique en ik dit wedstrijdje winnen. Vlak voor de strijd losbarst, doet mijn grote voorbeeld – Ellen – nog wat oefening voor. Met mijn mond half open kijk ik naar dit bijna angstaanjagende schouwspel. Ze vouwt zich moeiteloos in de meest onmogelijk houdingen. Wat een vrouw!

De muziek knalt uit de speakers, het is begonnen. Vanaf het begin bungelt het snot onder mijn neus. Bij oefening drie krijg ik die herkenbare bittere bloedsmaak. Bij de ‘Knees to elbow’ begin ik na te denken over een afscheidsbrief. “Ik moet nu echt stoppen anders schijt ik in mijn broek”, zeg ik bijna hardop. Volledig gedesoriënteerd begin ik aan de laatste oefening. Terwijl ik sta te trillen op mijn benen, kijk ik Veronique - die schijnbaar nergens last van heeft - aan. “Hebben we gewonnen?”, vraag ik roggelend.  Helaas. Geen wedstrijd zonder valsspelers. Tamara Brockötter en Katja Demkes strijken alle eer op.

Ik ging heel sceptisch richting het ‘sportinstituut’ maar kom met een grote glimlach weer naar buiten. Een geweldige avond waarin ik en mijn mede-avajanen kennis hebben gemaakt met een ‘nieuwe’ sport. Ik raad iedereen die dit leest (waarschijnlijke een man of vier) aan om een keer langs te gaan bij de heren en dames van CrossFit Oost. Een sympathiek stel sportievelingen. Spierpijn heb je maar een dag of acht. Hierbij ook de uitnodigingen aan de CrossFitters om in de zomer een keer naar de Ava-baan te komen voor een lesje kogelstoten, hordenlopen of hoogspringen. Nu donder ik de pen in de hoek, want dit gelul heeft lang genoeg geduurd.

Tot zaterdag bij de Track & Field Cross!