Verslag van de 4e Klippenlauf in Ibbenburen (D)

Henrie Drenthel

Op een uur rijden van de Achterhoek ben je in het Teutoburger Wald, een lange smalle bergrug die van ongeveer Hörstel oostwaarts gaat. Een prachtig gebied om te wandelen, ATB’en en uiteraard ook om hard te lopen. Bij trailrunners uit het oosten van het land is het een steeds geliefdere bestemming om een dagje flink te keer te gaan op behoorlijke heuvels. Bij onze oosterburen is het al jaren een gebied waar vele evenementen georganiseerd worden, de Teutolauf bijvoorbeeld. Op 28 maart werd de Klippenlauf te Ibbenbüren georganiseerd, met een langste afstand over 25 km en zo’n 500 hoogtemeters. Geen kinderachtig loopje dus en blijkbaar een populaire loop, want loopmaatje Henrie en ik waren te laat voor de inschrijving. Twee andere leden van AVA70 deden wel mee, een alternatief plan was dan ook snel bedacht.

Zo kwam Henrie me om 9:00 uur ophalen en reden we richting Ibbenbüren. We hadden een iets verkorte route van de Klippenlauf als GPX file gedownload en op een GPS-handheld bij ons voor het geval de route nog niet aangegeven was. De loop was immers pas ‘s middags, maar we gingen hem alvast een keer in een touristisch tempo lopen. Na een middagpauze met Kaffee und Kuchen zouden we dan de wedstrijd in tegengestelde richting lopen. Het leek ons leuk om zo de wedstrijd op een paar plekken te kunnen volgen en onze AVA-maatjes aan te moedigen.

Na een uurtje parkeerden we de auto bij een visvijvertje vlak bij de route en maakten we ons klaar voor een lange trainingsdag. Het weer was mooier dan verwacht, de zon scheen zelfs en de temperatuur was al hoger dan ze voorspeld hadden. Voor de zekerheid ging er wel een windjackje in de rugzak, maar het leek niet echt nodig te zijn. Meteen na de start mochten we kennis maken met de heuvelrug, een stevige en hele lange klim leidde ons tot boven op de heuvelrug. De hartslag steeg meteen naar waardes ver in het rood. Eenmaal bovenop de heuvel kwamen we op de Hermannsweg, een lange afstandswandelroute die door het Teutoburgerwald loopt en een groot deel van de route van de Klippenlauf vormt.

En het was een geweldige route door een prachtig bosgebied. Op veel plekken breed genoeg om lekker naast elkaar te lopen kletsen, en niet al te modderig. Af en toe kwamen we wandelaars of mountainbikers tegen, maar het was zeker niet druk in het bos. Afgezien van de zwarte bordjes met de witte H van de Hermannsweg was er geen bordje van de wedstrijd te bekennen, maar onze GPS gaf keurig de goede weg aan. Hoewel we wel een aantal stevige klimmen hadden viel het eigenlijk nog wel een beetje mee, vooral veel lange stukken vals plat voerden ons door het gebied. Het leek hierdoor makkelijk, maar na verloop van tijd zouden de hoogtemeters vanzelf door beginnen te drukken.

Pas toen we aan het eind van onze ronde kwamen zagen we een paar fietsers met pijtjes en borden die druk bezig waren met het uitzetten van de route. We kwamen even met hen in gesprek en ze vonden ons plan om twee keer te lopen erg stoer. Dat vonden wij eigenlijk ook wel, vandaar dat we na onze eerste ronde maar even een lunchpauze gingen inlassen. Een grote Kaffee mit Kuchen ging er wel in.

We zaten erg lekker en het weer dreigde steeds minder te worden. Hoogste tijd om weer in de benen te komen voor we het mentaal niet meer zouden kunnen… Het rugzakje weer bijgevuld en omgehangen en daar gingen we weer. De eerste kilometer piepte en kraakte het onderstel nog een beetje en moest de motor weer op gang komen, maar daarna ging het eigenlijk wel weer. Na een paar kilometer kwamen we bij een verzorgingspost van de Klippenlauf. Iedereen was er klaar voor, maar de eerste loper zou nog wel een tijd op zich laten wachten. Wij mochten echter best een bekertje warme thee en een stukje Kuchen van de enthousiaste vrijwilligers. Wat de verzorging betreft loop ik het liefst wedstrijden in Duitsland…

Even voorbij het verste punt (en weer een verzorgingspost verder) van de  route kwam ons de eerste loper tegemoet. Wat een tempo had deze loper, de voorfietser moest flink aan de bak om hem voor te blijven. De kop was al flink uit elkaar geslagen, maar daarna kwamen er vlot meer lopers en moesten we regelmatig aan de kant gaan om de lopers aan te moedigen. Gerrit zag er nog fris en monter uit en even later kwam ook Dennis lachend voorbij. Het duurde lang voordat iedereen voorbij was, veel meer mensen op toch een flinke afstand dan ik verwacht had. Trailrunning is ook hot in Duitsland.

Bij ons begonnen de hoogte meters wel door te drukken, maar we waren behoorlijk tevreden over het verloop van onze training. Beter in vorm dan tijdens de Sallandtrail, in ieder geval voor het gevoel. Tegen het eind van onze ronde besloten we een extra lus in de route over te slaan. Hier was het parcours smal en bestond het uit een paar flinke klimmen en afdalingen. Het leek ons niet verstandig of sportief om hier te lopen en zo de weg voor de wedstrijdlopers te blokkeren. In plaats daarvan wachtten we bij de volgende verzorgingspost even op de toplopers, onder het genot van een hausgemacht Nusseckchen van één van de medewerksters van de post. Een zoete koek met chocolade, die je wel even moest wegspoelen voor je weer wat kon zeggen. De koploper had minuten voorsprong op de nummer twee en zag er uit alsof hij een wegwedstrijdje aan het lopen was.

We liepen daarna het laatste stukje samen op met de lopers van de korte afstand, maar sloegen iets eerder af naar onze auto die op de parkeerplaats stond. Gauw iets droog en warms aan en weer terug om te kijken of we Gerrit en Dennis nog een keer konden aanmoedigen. En dat lukte al snel, de mannen zetten een prima prestatie neer. Wij waren ook wel tevreden met onze prestatie. Alles bij alkaar 39 km met bijna 1000 hoogtemeters en een geweldige dag uit in het bos. Veel meer kun je toch niet wensen.

Sportoeve groet,

Andre Bleumink

Andre Bleumink