Column: Erwin’s zin en onzin - deel 78

Bom ontploft in wedstrijdgroep

Achterbaks, gevoelloos, geen enkel inlevingsvermogen en kinderachtig. Het zijn veel gehoorde kreten tijdens de trainingen van de A-groep. De laatste weken heerst er een grafstemming binnen de ‘wedstrijdgroep’ en veel atleten wordt het loopplezier ontnomen. Hoofdtrainer Theo Stronks is de grip over zijn pupillen en assistent-trainers langzaam aan het verliezen.

Het is een doodgewone donderdagavond in april. Zoals iedere week staat er een saaie duurloop op het programma, ditmaal van 15 kilometer. De leiding is in handen van Gerrit Dijkslag. Tot tien kilometer is er niks aan de hand, maar dan valt er een gaatje en ontstaan er twee groepen. Tracey Jewell, Wim Rensink en Carla Hoornenborg haken af. Ze kunnen het tempo niet volgen of hebben geen zin meer. Dijkslag, over het algemeen vrij duidelijk in zijn bewoordingen, stuurt het drietal, zichtbaar gepikeerd, een zandpaadje in zodat zij een stukje minder hoeven te lopen. De dames kunnen hun irritaties niet langer onderdrukken en lopen, zwaar gefrustreerd, terug naar de baan zonder op de rest te wachten. Volgens het duo ligt het tempo tijdens de training te hoog en dit is niet zoals het hoort. Dijkslag speelt de vermoorde onschuld en wordt ondersteund door zijn lievelingetje Dirk-Jan Robbe, die aan de hand van zijn horloge de kilometertijden tevoorschijn tovert. Wim Rensink die ook het zijpad is ingestuurd stookt het vuurtje nog een beetje op, want er moet ook nog een beetje gelachen worden. Nu weet ik uit ervaring dat de A-groep niet bekendstaat om zijn humor, dus de geintjes van Wim vielen, zoals verwacht, volkomen verkeerd. Na de training beklagen veel atleten zich bij hoofdtrainer Theo Stronks. Gespreksonderwerpen:het gebrek aan empathie van Dijkslag en de lakse houding van enkele atleten.

Een week later is de kou nog niet uit de lucht. Er ontbreken op deze avond, opvallend genoeg, twee vrouwen op de training. Toeval? De trainer, dezelfde als een week eerder, spreekt de groep als een dictator toe. Er is achter de rug van deze oefenmeester commentaar geleverd, dit is een kwalijke zaak. Vrij naïef natuurlijk, want er is niets zo leuk als roddelen over de trainer. Het is oorverdovend stil tijdens de duurloop. De spanning is om te snijden. Tevergeefs proberen vrolijke snuiters als Geert Wevers en Denis Woeltjes de stemming erin te houden. Het heeft geen zin. Er is heibel in de tent en dit wordt niet met een grapje of grolletje opgelost.

De kern van het kwaad moet worden aangepakt. Maar waar zit nu eigenlijk het probleem? Zijn het de gekrenkte ego’s van die zogenaamde wedstrijdatleten, machtsmisbruik van die arrogante trainers of is het een bevestiging van het vooroordeel dat vrouwen altijd wat te mekkeren hebben? Het bestuur van Ava’70, dat altijd loopt te pochen met de ‘Ava-gezelligheid, moet flink aan de bak om alle neuzen weer dezelfde richting op te krijgen. Het wordt bemiddelen, vergaderen, reflecteren en evalueren. Want ik kan jullie als atleet van deze groep zeggen dat de lol er volledig af is.