maandag 6 april 2015

Tiroler lopen in Italië

Walter Vaags en Evelien Hillen
Afgelopen paasperiode waren we met onze geliefden en vrienden op bezoek bij makkers in het Zuid-Tiroolse Meran. Dit Italiaanse stadje ligt in het Duitstalige Passeier-tal (spreek uit: Paas-eier!) In deze vriendengroep wordt Gein großgeschrieben en is genieten gegarandeerd. 6 dagen lang met dit 11-tal op 1 doel af is wellicht toch wat gewaagd, dus gastheer en -vrouw (hierna: gaststel) hadden voor een gevarieerd programma gezorgd met ruim ruimte voor individuele invulling. Ook voor onrustige hardlopers...

Op Goede Vrijdagmorgen kwam al onze eerste kans. Het ochtendprogramma voorzag in een schuifeltocht over een streekmarkt, maar was gelukkig facultatief. Het weer was geweldig en (te) kort na het ontbijt met (te) veel eieren, trokken we de schoentjes en het AVA-geel aan. Meran ligt in een rivierdal, dus om hoogtemeters te mijden was het verstandig dicht bij het water te blijven. Deze morgen kozen we voor stroomopwaarts. Eerst een paar blokken door de stad en via het Keiserin Sisi -bekend van Kerst-Park, kwamen we uit op een pad welke minutieus mee-meanderde met de rivier. Het thermohemd bleek een verkeerde keuze, evenals de laatste versnapering(en) van de voorgaande avond. Ook na de gebruikelijke opstartperikelen kwam de snelheid en souplesse maar niet in de benen. Het water in de rivier naast ons daarentegen hield de snelheid wel vast en we begonnen dus een “falsch Platt” te vermoeden. “Warum schwer tun!“ zei Evelien, “we gaan gewoon weer terug!”.

In de verte zagen we de Egg Bar (echt..!) en besloten dat dit het keerpunt werd. Na een espresso en veel gestaar van locals gingen we de weg weer terug. Nu zagen we ook pas het zware verval van het voetpad. Als 2 jonge paashazen huppelden we in hoog tempo terug het dal in. Bij een buitenbarretje in de voorlaatste kilometer werd de laatste nadorst gelest met een versgeperst sapje.Terug bij het hotel gaf mijn nieuwe, maar erg optimistische, Garmin ruim 21 km aan. De vertrouwde 610 van Evelien stond op exact 20 km, dus dat gaat in de boeken. De groep stond al op ons te wachten voor het vervolgprogramma, een flinke wandeling…! Heuvelaf, gelukkig.

De volgende 48 uur stonden weer volledig in het teken van consumeren en verteren. Pas Paaszondag ontstond er weer ruimte om te rennen. Het gaststel had ons onverwacht ‘s morgens vrij gegeven en in het vacuüm van deze commotie grepen wij onze kans. Na een vroeg en ditmaal eiloos ontbijt, stonden we al snel met ons toepasselijk paasgele tenue op GPS signaal te wachten. De looprichting was snel besloten. Na een paar straten daalde de bebouwing en liepen we volgens planning het fietspad op. Dit pad volgde de rivier nu stroomafwaarts, maar, nog mooier, ook het boemeltje naar Bolzano. Dit sukkelspoortje heeft bijna net zo veel stationnetjes als bielzen, dus over de terugreis maakten we ons geen zorgen. Ook tempo en temperatuur beviel beter dan vrijdag, maar na zo’n 90 minuten ontstond er toch weer vochtgebrek. Na enkele rondjes rond een gesloten stationnetje, vonden we toch een deur met daarachter een waterkraan.

Het spoor dat we volgden was al verdacht rustig gebleken en nu vonden we ook een dienstregeling die ons vermoeden bevestigde. Om de 9 wachtende vrienden vriendelijk te houden hadden we nog 1 kans en dat was de eerstvolgende trein. Een paar stationnetjes verder lopen zou echter nog wel kunnen. Dachten we... Om het niet te spannend te maken besloten we bij het volgende station toch maar in te stappen. We hadden beide voldoende geld meegenomen, maar de kaartjesautomaat slikte geen grote biljetten. Gelukkig deed de stationsrestauratie deze morgen dienst als opvangcentrum voor uitgedroogde kerkgangers. We wurmden onze bezwete lichamen door de wijn-nippende en paasbest geklede meute naar de bar. Met 2 grote schuimende isotonische dorstlessers én voldoende wisselgeld stonden even later weer buiten in het zonnetje. De kerkgangers kregen kort en krachtig te zien hoe snel we bier konden drinken. Haastig werd het kaartje gekocht en met een rood en licht hoofd boemelden we de ruim 20 km weer terug. Van Meran Hauptbahnhof naar het hotel was nog enkele kilometers. We konden ons dus weer lekker fris dribbelen voor het middagprogramma, wederom een stevige bergwandeling...!

Hierna verraste het gaststel ons deze verbazend vrolijk Pasen nogmaals met een geweldig Laatste Avondmaal.

Walter Vaags

Geen opmerkingen:

Een reactie posten