 |
| Polar M400 |
Ik ben verslaafd aan mijn Polar M400!
Als je vindt dat je overal je mening over moet goed geven
en nooit een keer je mond kunt houden, krijg je af en toe de deksel glashard op
je neus. Helaas ben ik ook zo’n hopeloos geval. Dag-in-dag-uit moet ik
noodgedwongen mijn mening bijstellen of wordt mijn ongelijk bewezen. Afgelopen
week was ik wederom aan de beurt.
Aan het eind van een middagje shoppen met moeders,
belanden we in een sportzaak in Winterswijk. Ik struin de rekken langs op zoek
naar een trainingsbroek. Als ik over één van de rekken loer zie ik dat mams
druk in gesprek is met één van de verkoopsters. Het gesprek zal wel nergens
over gaan. Toch leg ik mijn oor te luister en ik vang een aantal flarden op van
de conversatie. Het gaat over hardloopcomputers, hartslagmeter en
stappentellers. Gelul in de ruimte dus. Zonder dat ik er ook maar enige aanleiding
aan geef, word ik in het gesprek gesleurd. Ik doe net alsof ik luister maar
eigenlijk is mijn gedachte verplaatst naar dat leuke blonde ding van een jaar
of 19 dat langs wandelt. Ik moet niks weten van die hardloophorloges. De
verkoopster ratelt maar door en drukt me ongevraagd nog wat foldertjes in de
handen. Het is een folder van de Polar M400, kosten: slechts € 200.
Aan het eind van haar ellenlange monoloog zegt de
verkoopster: “Je mag het horloge wel een weekje uitproberen als je wilt.” Ik
zal erover nadenken zeg ik uit beleefdheid en ik verlaat hoofdschuddend de
winkel. Enkele dagen later pak ik in een vlaag van verstandsverbijstering de
telefoon. Stiekem, ik zal het nooit in het openbaar toegeven, heeft het horloge
toch mijn interesse gewekt. Met een gevoel van onbehagen neem ik contact op met
de sportwinkel. Binnen een mum van tijd is het geregeld. Tijdens het
trainingskamp in Oberwesel krijg ik het horloge op proef. Als ik een dag later
het horloge in ontvangst neem, voel ik me beroerd. Ik heb het gevoel alsof ik
mezelf verraad. Ik voel me vies en misselijk.
Maar we zijn er nog niet! Een weekje uitproberen kan
natuurlijk altijd, maar hier blijft het niet bij. Het irritante wachten op het
GPS-signaal, het nerveuze gepiep, de discussie of er nu 13.3 of 13.4 kilometer
gelopen is en al die andere dingen waar ik tot voorkort een hekel aan had, zijn
voor mij nu de normaalste zaak van de wereld. Ik ben gezwicht voor de
verleidingen van de hardloopcomputer. Ik kan mezelf de komende tijd niet meer
recht in de spiegel aankijken. Het is verschrikkelijk. Ik ben verslaafd.
Verslaafd aan mijn Polar M400!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten