“Ganz normalen Wahnsinn“
Zaterdag 23 mei 2015
Nou,
nou zult u zeggen wat een taal. De K-UT staat voor de Keufelskopf Ultra Trail.
Deze wordt dit jaar voor de 7de maal gehouden in Duitsland te weten
in Reichweiler op de grens van de deelstaten Rheinland-Pfalz en Saarland. De
organisatie is in handen van een Nederlandse trailrunner, Eric Teurlings, die ook het woordgrapje van de loop bedacht heeft.
Als
voorbereiding op het driedaagse trailweekend in Vaals op 5-6-7 juni en de Eigertrail in Zwitserland op 18 juli wilde ik het Hemelvaart-
of Pinksterweekend gebruiken om nog één testwedstrijd te lopen als training. Nu
was ik nog nooit in die omgeving wezen hardlopen dus mijn keuze viel op de Keufelskopftrail op zaterdag 23 mei. Op deze website is ook
een leuk filmpje te zien van de trail. Omdat
de start al om 6.00 uur was, besloot ik vrijdagmiddag al bijtijds die richting
op te gaan. Achteraf een sterk plan want heel Duitsland was uitgelopen voor een
lang Wochenende. Met een tweetal uren vertraging kwam ik aan op het
sportterrein van de SV Reichweiler alwaar diegene die dat zou willen kon
overnachten in tentjes, caravans en campers. Lekker basic allemaal en heel
gemütlich.
Vanaf
19.00 uur was het secretariaat in het Gemeinschaftshaus geopend waar je de
startunterlagen af kon halen en tevens kon daar ook voor een paar euri een
heerlijke pastamaaltijd genuttigd worden met diverse soorten pils. Al gauw raak
je daar in gesprek met allerlei lopers met allemaal dezelfde afwijking. Schept
een band moet ik zeggen. Van mijn Duitse tafelgenoot probeerde ik zoveel
mogelijk over de loop te weten te komen. Hij had vorig jaar ook de 45 km
gelopen maar was behoorlijk kapot gegaan omdat het toen een stuk warmer was en
de wedstrijd gebaseerd is op autonomie; d.w.z. geen verzorging onderweg, je
moet zelf je natje en je droogje meenemen in je rugzak. Hier was het
semie-autonoom; er was op de 45 km afstand één verzorgingspost op 24 km met
alleen water. Wel kon je vooraf je eigen smaakje/drankje/shakeje afgeven en die
werd dan door de organisatie naar die post gebracht (was ongeveer 100 meter
vanaf start/finish. M’n
tafelgenoot was vorig jaar dus behoorlijk opgedroogd en had er ruim 8 uur over
gedaan. We spraken nog verder over diverse trails die we allebei al eens
gelopen hadden en er waren er heel wat die we ongeveer in dezelfde tijd hebben
afgelegd dus op mijn vraag wat hij voor morgen in gedachten had gaf hij aan
richting de 7 uur. Dat was ook ongeveer wat ik in gedachten had. Er moesten
tenslotte wel ruim 1900 hoogtemeters overwonnen worden zowel omhoog als omlaag
dus echt tempo maken zal er niet in zitten. Om
22.00 uur onder de wol want de wekker loopt 4.15 weer af.
Raceday: nog even lekker blijven
liggen tot 4.30 uur begin ik de dag met een sterke pot koffie te maken, een
Hero-Fruitontbijtje om drie krentebollen mee weg te spoelen en een banaan als
toetje. Even een sanitaire ontspanning vooraf en we kunnen beginnen. Het
is prima loopweer. Met de start is het bewolkt maar de voorspelling is dat het
droog blijft en niet te warm. Om 6.00 uur is het zo’n 10 graden en dit loopt op
naar 16 graden. Dus de hele tijd in shirtje en korte broek kunnen lopen. Als
pakezel neem ik mijn kleinere Salomon-racevest mee met een drietal flesjes
drinken (2x water en 1x cola). Voor bij de verzorgingspost geef ik een shake en
een flesje cola af. Na
wat bemoedigende woorden van organisator Eric vertrekken we samen met de echte
Ultra-bikkels van de 85 km en beginnen we met de zuidelijke lus.
Vanaf
het begin is het parkoers prachtige. Veel single-tracks, bospaden, oude
spoorbaan, echt een prachtomgeving om te trailen. Ik begin heel bewust niet te
hard. Valt tegen zonder loopmaatje die me nog wel eens afremt maar het gaat
toch boven verwachting. Onderweg veel tijd om bij te kletsen met allerlei sympathieke
Duitsers (ja, die zijn er ook J) en de kilometers en tijd vliegen voorbij. Halverwege
de ronde kom ik mijn tafelgenoot achterop. Hij loopt met stokken en is
blijkbaar toch iets te hard gestart. Ik wens hem Hals-und-Beinbruch. Net iets onder de drie uur ben ik weer terug in
Reichweiler bij de verzorgingspost. Neem m’n shake en vul mijn flesje bij voor
de tweede lus. Neem ze alle vier mee want ik zie dat we nog maar ruim 600 van
de 1900 hoogtemeters hebben gehad en we zijn qua afstand al over de helft. Dat
beloofd nog wat.
Inderdaad,
dat deed het. Ik was nog maar net goed en wel weer op weg en de hele horde van
de short-trail (22 km) komt mij achterop en wil er aan alle kanten langs. Zij
blijken dus zojuist om 9.00 uur gestart te zijn en zijn nog okselfris. Na een
paar kilometer is de brand er wel af en keert de rust terug. Een prachtige lus
is het. Loeizwaar met supersteile beklimmingen en dus ook afdalingen. We lopen
onder langs een oude Steinbruch (rotsafgraving) en iemand vertelt me dat we er
omheen lopen en aan de andere zullen moeten aufseilen (uit eerdere verslagen
weet u dat dit omgekeerd abseilen is. Dus langs het touwtje omhoog i.p.v.
omlaag). Geweldig leuk om te doen maar kost giga veel kracht en de snelheid is
er nu wel helemaal uit. Deze ronde is echt veel zwaarder dan de eerste maar o
zo mooi. Onbeschrijvelijk. Het lopen blijft alleraardigst te gaan en vanaf een
uurtje of vier haalt ook niemand mij meer in en kan ik zelf steeds vaker lopers
op stofzuigen. Geeft wel een fijn gevoel. Bij de 35 km staat een opbeurend
bordje dat je je niet aan moet stellen, nog maar 50 km te gaan… Moet er niet
aan denken dat ik vandaag 85 km zou moeten lopen. Was te veel van het goeie
geweest. Even later is daar ook de splitsing van de Ultra en de Marathon
afstand. Kijk niet veel meer op m’n Garmin maar zie wel dat een eindtijd onder
de 7 uur er wel in moet zitten. Stemt tot tevredenheid want ik heb nog een
etentje vanavond in Winterswijk en dat wil eigenlijk niet missen. Doorlopen dus.
We
komen door het laatste bos richting Reichweiler maar moeten de laatste 5
kilometer nog wel drie keer middels touwen weer de berg op. Dat is onderhand
wel onmenselijk geworden. Kan toch blijven lopen en haal de laatste kilometers
nog een paar lopers in totdat bijna de kramp in beide benen schiet. Loop even
quasi nonchalant mee met eentje die het nog moeilijker heeft en voel de kramp
weer wegtrekken. Dan lopen we ineens via de Hauptstrasse het sportterrein weer
op en is het nog maar een paar honderd meter. Klein eindsprintje nog (haha) en
finish in 6.19.51.
Achteraf
nog dik binnen de 7 uur, al is dat onbelangrijk. Ben voor in de middenmoot
geëindigd (39e van de 100
gestarte deelnemers) en dat stemt tot tevredenheid. Goede voorbereidingstraining
dus. Complimenten aan Eric en z’n team. Het is een perfecte mix van beroemde
trails als de Trails des Fantomes, Rheinsteig Extremlauf, Zugspitze Trail maar
in een veel relaxter en non-commercieel decor. Voor mij de mooiste trail die ik
in Duitsland gelopen heb. Chapeau!
Nu
een paar dagen later is de pijn in de benen nog steeds niet weg en moet ik die
uitsloverij nog wel een beetje bekopen. Hopen dat die volgende week weer weg is
want dan gaan we met Linda, Yvonne, André, Christian, Eric en ondergetekende
naar de X-Trails in Vaals. Een driedaagse etappeloop rondom Vaals
(Drielandenpunt). Er zijn nog startbewijzen te verkrijgen via de X-Trails en
overnachten kan eventueel ook nog bij ons op de camping.
Uiteraard
volgen hier ook de verslagen weer van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten