zondag 3 mei 2015

Koning van Spanje Trail in Gulpen

Bekende Achterhoekers aan de start in Gulpen
Half December was het al een drukte van belang op de Social Media, de inschrijving van de Koning van Spanje in Gulpen werd geopend! Eén van de mooiste en gezelligste lopen in Nederland. Snel erbij zijn was een must om een plekje te reserveren, er waren zowel op de 9, 19 en 37 km slechts 500 plekken. Samen 1500 startnummers te vergeven dus. Daar zouden een heleboel wegwedstrijdjes in de regio extreem blij mee zijn. Trailrunning is momenteel echter zo populair aan het worden dat de inschrijving al binnen een dag of twee weer dicht ging omdat de maximale aantallen gehaald waren.

Op zich wel een goede zaak dat er niet nog meer liefhebbers worden toegelaten, het zou immers een flinke druk leggen op een relatief klein gebied, waar ook nog andere recreanten gebruik van willen maken. Het betekende wel dat ik al bijtijds achter mijn laptop zat om de inschrijving te doen. Ook meerdere trailmaatjes uit de buurt hadden een plekje weten te bemachtigen. Een aantal deden de 19 km en de meesten kozen voor de 37 km, de koningsafstand.

Enkele weken voor de start maar eens rond gemaild om een carpoollijstje op te kunnen stellen en toen bleken Mark en Rik zich van de 37 naar de 19 km te hebben overgeschreven wegens blessures en gebrek aan training. Hierdoor bleek er één auto gevuld te kunnen worden met 19 km (LVG en AVA)lopers en eentje met 37 km lopers. Dat was mooi meegenomen, zeker gezien het verschil in starttijden. Hierdoor kon ik ietsje langer blijven liggen. Hoewel, vertrek op zondagmorgen iets over 7:00 is ook niet echt laat natuurlijk.

De reis naar Gulpen met Christian en Peter verliep vlot en gezellig en eenmaal aangekomen troffen we nog net onze maatjes voor de start. Het was prima weer ‘s morgens en het hele terrein was dan ook gevuld met lopers van de diverse afstanden die lekker aan de klets waren en uiteraard kijken en vergelijken van de outfits. Een kleurrijk gezelschap was het in ieder geval zeker, trailrunners zijn niet bang om in een opvallende outfit aan de start te staan. Henrie stond al op de camping en kwam na een rustig ontijtje voor de camper rustig aanlopen. Ook mijn oude trainingsmaatje Freddie was er met zijn vrouw en zo sprak ik voor de start nog een heleboel bekenden. Het is een klein wereldje…

Nadat we de 19 en 9 km lopers bij de start hadden aangemoedigd mochten we zelf naar het startvak. Henrie en ik zochten als gewoonlijk een plekje in de middenmoot, Peter wilde in ieder geval een tijd met ons meelopen. Christiaan en Freddie stonden weliswaar bij ons voor de start, maar die gingen lekker in hun eigen tempo lopen (sneller dan wij dus). Na een kort woordje van de wethouder (waar niemand iets van gehoord of onthouden heeft) was het dan zo ver, het startschot klonk en weg waren we.

Bij de KvS betekent dat niet dat je eerst even rustig op gang kunt komen, nee hoor. Na een rondje van een paar honderd meter om het terrein heen mochten we meteen een lang stuk vals plat overwinnen en dan meteen na een afdaling gaat het weer steil omhoog. Hartslag en ademhaling stonden al ver in het rood, om van de protesten in de kuiten maar niet te spreken. Maar na een paar van dat soort heuvels en afdalingen begon het gelukkig te wennen. Het ritme begon te komen en de drukte in de meute lopers begon minder te worden toen het veld zich wat meer verspreidde.

Henrie en ik liepen in een spaarstandje, we kennen het parcours immers en we wisten dat het een redelijk uitdagende ronde was. Bovendien hadden we bedacht dat het ook wel eens leuk zou zijn om niet compleet uitgewoond over de streep te komen. Peter kon goed meekomen, hoewel hij er wat harder voor moest werken. Tot de eerste verzorgingspost liep het eigenlijk perfect volgens plan en we genoten volop van de klimmetjes, de mooie technische afdalingen en de mooie uitzichten over de fris groene velden en bossen.

Ondertussen kletsten we wat met deze en gene die we inhaalden of die ons inhaalden. Je komt soms bijzondere mensen tegen. Deze keer kwamen we in gesprek met een man met een ovedreven grote rugzak. Hij bleek aan het trainen te zijn voor een tocht over een coastal trail in Wales, hij ging deze zonder support afleggen deze zomer. Dan hebben we het over 1400 km maar liefst. Ook kwamen we Tiny Raaymakers tegen, met zijn 69 jaar nog steeds extreem enthousiast over het hardlopen in het algemeen en zeker in staat om er een heleboel lopers van de helft van zijn leeftijd compleet uit te lopen. Ook het feit dat er tegenwoordig heel veel dames aan trails meedoen stond hem zeker aan.

Na weer een lange klim waren we Peter kwijt geworden en liep het groepje dames waar we gezelschap van hadden soms voor en soms achter ons. Zoals vaak gebeurd liepen we dus eigenlijk weer lekker rustig met zijn tweetjes. Af en toe passeerden we iemand of werden we gepasseerd, maar dat gebeurde steeds minder vaak naarmate we verder in de race kwamen en het veld verder uit elkaar getrokken werd.

Na de laatste verzorgingspost op 24 km was het weer er niet beter op geworden. Wat tot dan toe een prachtig loopweer was, zelfs wat warm, werd nu vervangen door een lichte miezer. Eerst nog lekker verfrissend en helemaal niet verkeerd, maar gaandeweg ging het over in regen. En de regen werd een stevige bui. Regen in combinatie met de Limburgse löss levert een ondergrond op die extreem glibberig is. Zo ook nu. Het werd er niet gemakkelijker van op deze manier. Maar ook weer niet zo zwaar dat we de moed lieten zakken. We hadden immers de hele tijd wat energie gespaard en dus nog genoeg over om met de glibberige ondergrond om te gaan.

In de laatste 5 kilometers kwamen weer een paar dames bij van het groepje. Sterke dames dus! Hobbelend en glibberend over een schapenpaadje tegen een helling op kon ik het niet laten om de dames wijs te maken dat hier normaal speciale bergschapen liepen te grazen. Van die schapen met de poten aan de ene kant langer dan aan de andere kant, zodat ze toch rechtop staan. En het zal de vermoeidheid wel zijn geweest, maar ze trapte er in.

Achter me hoorde ik Henrie grinniken, maar we maakten de dames niet wijzer… Nog een paar keer de laatste heuvelop en neer en toen hoorden we eindelijk de doedelzakspeler horen. Nog even het weiland door  en dan onder de finishboog door. Iets meer dan 4 uur, niet helemaal kapot, maar wel blij dat we weer waren. Een mooie voorbereidingswedstrijd voor de Xtrails over een maand in Vaals. Een kleine teleurstelling na de Erdinger en de vlaai bestond uit het feit dat onze tassen die we in een tent hadden afgegeven door de regen in het water terecht gekomen waren. Mijn lekker warme trui voor na afloop was daardoor kletsnat en de rest was op zijn minst vochtig. Niet dat dat heel erg was, maar in de stromende regen op de camping nog even koffie drinken bij Henrie in vochtige kleren was iets teveel gevraagd. We stapten snel in de auto om de thuisreis te aanvaarden en na een paar uurtjes kwam de Achterhoek al weer in zicht. Een prachtige trail in ons eigen Zuid Limburg, georganiseerd door de jongens van Mud Sweat Trails

Andre Bleumink

Hier vind je de uitslagen

Foto’s op Andre's facebook

Geen opmerkingen:

Een reactie posten