Xtrails Vaals 2015

Andre Bleumink, Henrie Drenthel en Eric Hoogerbrug

Na het mooie trailweekend vorig jaar bij de Xtrails Houffalize hadden we dit jaar voor de eerste editie van de Xtrails Vaals gekozen. Het programma zag er behoorlijk pittig uit met een proloog op vrijdagavond van 8 km, zaterdagmorgen 25 km, ‘s avonds een nighttrail van 15 en dan zondag de kers op de taart: 53 km. Wilde je meedoen voor het hoofdklassement dan moest je zondags de 30 km doen, maar Henrie en ik kozen natuurlijk eigenwijs voor de langste afstand. Met routes die zowel door Nederland, Duitsland als België voerden meteen de meest internationale trail die ik ooit gelopen heb.

Vrijdags waren Henrie en ik al bijtijds met de camper aangekomen op campinghoeve de Gastmolen te Vaals. Een mooie, rustige en sfeervol gelegen camping met voornamelijk vijftigplussers als gast werd dit weekend ‘overvallen’ door een horde trailrunners, want gedurende de dag kwamen er nog behoorlijk wat lopers binnen op de camping. De Achterhoekse (of eigenlijk Aaltens/Grolse) enclave werd ‘s middags nog aangevuld met Eric en Anja, de volgende dag zouden Christian, Yvette en Linda ook nog komen. Met zijn viertjes gingen we eerst even lekker wat eten bij een plaatselijke gelegenheid. Het was met ruim 30 graden zo heet dat het eten niet eens afkoelde, en dan moesten we nog lopen ook. Gelukkig voelden we ons wel erg welkom in Vaals.

Het afhalen van de startnummers, start en finish van de proloog van de 8 km waren bij de Wilhelminiatoren bij het Drielandenpunt. Aangezien dat een stukje verder was, met nog een klimmetje ook, besloten we lekker lui met de auto er naar toe te gaan. Eric en Anja zouden met de fiets komen om ons aan te moedigen. Dat laatste bleef helaas bij een goed voornemen, halverwege werd de klim naar het hoogste punt van Nederland toch een tikje te zwaar voor een gewone stadsfiets…. Ondanks de hitte liepen Henrie en ik een lekkere proloog door het bos. Zwetend als een otter en wat aan de vlotte kant gezien wat er nog moet volgen, maar een prima begin. De finish bovenop de 35 km toren werd nog vooraf gegaan door een helling die minstens even hoog en steil als de toren was. Handen op de knietjes en door stampen dus.

Na een nachtrust, die wat werd onderbroken door het gekletter van een flinke regenbui en wat lekkage in de camper, konden we ons voorbereiden met een rustig ontbijtje. De start was om half elf en de temperatuur was een stuk aangenamer. De gezichten van de deelnemers aan de start begonnen ons inmiddels als bekend voor te komen en het was dan ook weer heel gemoedelijk op het startterrein. De route voerde deze keer door een gebied dat minder bosrijk was en voor een gedeelte langs het riviertje de Geul voerde. Niet erg zwaar terrein en regelmatig een stukje asfalt. We lieten ons dus toch weer verleiden tot een tempo dat eigenlijk  niet passend was bij een meerdaags evenement. Maar het was weer ontzettend mooi, met glooiende weides langs de beek, vol met bloemen en vruchtbomen.

Na het eerste uur of anderhalf kwam het zonnetje er door en werd het wat warmer. Maar gelukkig niet zoals de vrijdag, gewoon lekker warm zomerweer. We liepen gewoon te genieten alsof we vakantie hadden. Af en toe een kort kletspraatje met mede lopers en verzorgingsposten. Na afloop wandelden we weer naar de camping, waar Christian inmiddels aangekomen was. Ik moest me even verontschuldigen om ‘even’ heen en weer naar Hoofddorp te rijdenwegens het NK turnen van mijn dochter. Ondertussen kwamen ook Linda en Yvette op de camping en werden de boodschappen gehaald voor de BBQ de volgende dag. Ik was net op tijd weer terug om te kunnen starten bij de Nighttrail, een mooi moment voor een groepsfoto dus. De Nighttrail was één van de afstanden waar ook niet-klassementslopers voor in konden schrijven en we stonden dan ook met zijn allen aan de start.

De Nighttrail begon wat laat, 22:00 uur, omdat het anders niet donker genoeg zou zijn. Toch hoefden we pas nadat we al een tijdje onderweg waren de koplampjes aan te doen. Het begin van de Nighttrail was weer een redelijk eenvoudig niveau, veel brede harde paden. Wel een mooi gezicht weer om de vele lampjes als een lang lint door de heuvels te zien gaan. Het tweede deel werd een stuk mooier met mooie stukken bos, een afdaling door een soort afwateringsgeul en smallere paden. Nu werd het echt trailen. Henrie had er echter niet veel oog voor, die wilde zo snel mogelijk over zijn en vlot naar bed om uit te rusten voor de laatste trail. Gevolg was dat we weer te snel liepen… 1:41 uur over ruim 16 km in het donker rennen. Dat voorspelde niet veel goeds voor de zondag.

Zondags stonden Henrie, Christian en ik al bijtijds op. 8 Uur starten, dan moet je dus om half zeven opstaan om te eten, aan te kleden en voor te bereiden. Eric, Yvette en Linda hoefden pas later te starten en mochten dus lekker uit blijven slapen. Het was al weer een stralend weer. Bij de start was het nu toch flink drukker dan de voorgaande dagen. Voor een eerste editie mag de organisatie dan ook zeker tevreden zijn. Er stonden meerdere snelle mannen en vrouwen aan de start, maar wij zochten een rustig plekje ergens achterin het veld. Christian ging aan zijn eerste ultratrail beginnen en Henrie en ik voelden de benen al van de voorgaande stages. Al kort na de start hadden we het gevoel dat we het succes van de afgelopen dagen niet gingen evenaren, sterker nog, het was pay day. Alles wat we te snel gelopen hadden gingen we nu weer inleveren, met rente…

We besloten Christian lekker te laten lopen en ons eigen plan te trekken. Overleven en over de streep komen was het motto vanaf de start. Een oude, maar beproefde strategie werd maar weer eens tevoorschijn getrokken. Alles wat steiler is dan een viaduct wandelen en de rest (in een rustig tempo) hardlopend afleggen. Doordat er vele klimmetjes waren die zo steil waren dat de meeste anderen ook moesten wandelen leverde dat relatief gezien niet eens veel tijdverlies op. En daarnaast waren er vele stukken die lekker lang naar beneden liepen, gratis kilometers maken is dat. We konden zelfs nog gewoon genieten van het bezig zijn in de natuur, de typische holle wegen en het uitbundige groen in deze tijd van het jaar.

Na ongeveer iedere 10 kilometer kwamen we weer bij een verzorgingspost, dat was steeds weer iets om naar uit te kijken. Water, sportdrank, cola en een grote variatie aan dingen om te eten en te snoepen stond er klaar voor de lopers. De hartelijkheid waarmee de crews de lopers steeds ontving was bovendien de beste reclame voor Limburg die je maar kunt wensen. Maar ondanks dat bleef het ploeteren en was het een kwestie van wilskracht en eigenwijsheid om de finish te halen. Toch was er op een gegeven moment bij een splitsing waar we  nog hadden kunnen kiezen om af te korten naar 30 km geen enkel moment van twijfel. We gingen het gewoon halen. Dat oude vrouwtjes met nordic walking stokken ons bijna inhaalden maakte niets uit.

En dat deden we dan ook, na bijna 54 km en 7:12 uur stonden we weer op dezelfde plek als waar we ‘s morgens begonnen waren. Behoorlijk uitgewoond qua energie, iets aangebrand door de zon en ik iets gehavend door een te innig contact met de Limburgse bodem, maar we waren er. Zielsgelukkig dat we het weer gered hadden.

Nadat we onze spullen verzameld hadden en even bijgekomen waren, strompelden we terug naar de camping. Daar zaten de anderen al achter een welverdiend flesje (alcoholvrij) bier. Wij sloten ons daar natuurlijk snel bij aan en onder het genot van een glas werden de eerste sterke verhalen uitgewisseld. Christian had zijn eerste ultra gehaald, hoewel ook hij het niet gemakkelijk had en was dus ook een gelukkig mens. Eric, Yvette en Linda hadden samen opgetrokken en ook zij hadden intens genoten van de natuur. De Limburgse hellingen waren iets waar voorlopig nog vele nachtmerries over zullen volgen, maar ze zijn allemaal bedwongen. 

Na een eerste drankje en een korte douche werd de skottelbraai aangestoken en werd de inwendige mens weer lekker aangevuld. Daar knapt een mens dan toch weer vlot van op. Na het eten moesten Christian, Linda en Yvette weer naar huis. Wij konden nog lekker een nachtje blijven en flink uitslapen om weer wat bij te trekken. Na bijna het klokje rond geslapen te hebben ging het dan eigenlijk wel ook best wel weer aardig goed. Wat een heerlijk weekend. Je bent een paar dagen weg, maar het voelt als een korte trailvakantie.

Het Achterhoekse gezelschap: Eric Hoogerbrug, Henrie Drenthel, Christian Reinders, Andre Bleumink, Linda de Vries en Yvette Heusinkveld