Column: Erwin’s zin en onzin - deel 89

13 en 21 juli: Rustdagen Tour de France 2015

Ik ben niet te helpen

Ik ben verslaafd. Heel ernstig verslaafd. Zo verslaafd dat de personen in mijn naaste omgeving er hinder van ondervinden. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Zware medicatie, Cold-turkey afkicken of een sessie bij een therapeut, helemaal niks helpt. Het wordt alsmaar erger.

Als ik na een onrustige nacht aanschuif aan de ontbijttafel, duik ik direct de kranten in. Eerst de Telegraaf, vervolgens L’Équipe, La Gezetta dello Sport en de Spaanse sportkrant Marca. Vluchtig spit ik door de dagbladen opzoek naar interessante artikelen. Hoe gaat het met de grasparkieten van Alberto Contador? Is mevrouw Van Avermaet al begonnen met puffen? Als ik alle kranten heb gescand, sprint ik naar de computer.’ Uitzending gemist’. Eerst ‘Vive le vélo’ van de VRT. Karl Vannieuwkercke en Lieven van Gils praten mij bij over hun falende klassementsrenner Tim Wellens. In het schijtlollige ‘Tour du jour’ van Wilfred Genee zijn de enige hoogtepunten de reclame en de aftiteling.

Ongedurig kijk ik op mijn horloge. Tien over één! Over een uurtje begint de live-uitzending van de Tour de France. Wie zal er in de kopgroep zitten? Gaat het vandaag op de kant? Nog snel even naar de ‘Jumbo’ voor een pak stroopwafels. Want een hongerklop krijgen tijdens een etappe is funest. De gehele weg sta ik op mijn pedalen. Ik bereid me voor op mijn eigen massasprint. Bij de Jumbo is de streep getrokken. Ik voorzie mijn eigen wedstrijd van commentaar. De verbaasde gezichten van mijn tegenliggers verraden dat ik net iets te hard in mijn zelf praat. Na een fikse spurt duw ik mijn voorwiel als eerste over de finishlijn om daarna doordrenkt van het zweet, met een piepende ademhaling en een hartslag van 193 de supermarkt binnen te gaan.

De eerste drie weken van juli zijn de mooiste maar zwaarste weken van het jaar. Ik val weer terug in mijn verslaving. Het beheerst je dagelijkse leven. Als de etappe eenmaal bezig is, is de verslaving volledig onder controle. Maar er is één ding waar een verslaafde als ik met angst en beven naar uitkijkt. Een dag waarin ik in een zwart gat donder. Een dag die een eeuwigheid lijkt te duren. De hel op aarde. Ik heb het natuurlijk over…. de rustdag!