Column: Erwin’s zin en onzin - deel 94

Eric Demkes: “Doelen stellen, dat is toch het belangrijkste.”

Doelloos!

(Typisch gevalletje van: ‘dit moet een grap zijn’)
Vlak voordat ik onderstaand stuk bij Geert op de post doe, kom ik aan de praat met Eric Demkes. We hebben het nog geen drie seconden over hardlopen en hij zegt: “Doelen stellen, dat is toch het belangrijkste.” Bedankt Eric……

De ‘hardloper’ die ik spreek weet precies wat die wil. De één wil bij de Kramp Run zijn PR fors aanscherpen, de ander wil de Montferland Run voor het eerst onder het uur lopen en weer een ander heeft een volledig uitgestippelde ‘road to Rotterdam’.  Alle lopers in mijn omgeving hebben een doel. Ik niet. Ik doe maar wat. Af een toe een vijf kilometer, dan weer een 600 metertje en als het even kan wil ik ook nog ergens een meerkampje meepikken.

Het is eigenlijk altijd hetzelfde. In al die dertien jaar dat ik aan atletiek doe is er één ding dat overeen komt: ik pruts maar wat aan. Niet dat ik daar doodongelukkig van word, maar het schiet ook niet echt op. Mijn records staan gevoelsmatig al een eeuwigheid en mijn manier van trainen laat ook te wensen over. Wordt het voor mij nu ook tijd om doelen te stellen? Ik ben bang dat ik er niet aan ontkom.

Maar goed, eerst maar eens kijken waar mijn interesses liggen. Hoog- ver- en hink-stap-springen blijven mooie onderdeel. Toch denk ik dat daar de meeste rek wel uit is. Plus het feit dat mijn hamstrings de laatste jaren ernstig tegen beginnen te stribbelen. Door deze springnummers gaat dus een dikke streep. Sprinten misschien? Nee, weer die verrekte hamstrings die roet in het eten gooien. Daarnaast spreekt het ‘machocultjuurtje’ mij totaal niet aan. En er is nóg een kleinigheidje: ik ben zo traag als dikke stront in een trechter. Alle werponderdelen kunnen we ook van de lijst schrappen, reden: desinteresse.

Oké, de atletiekonderdelen en de sprint laat ik links liggen. De marathon dan? Dit is in mijn ogen het absolute summum! 42 kilometer lang het gevecht tegen jezelf en de elementen. Prachtig. Maar die ellendig lange eenzame duurlopen van 27 of 33 kilometer houden me tegen. De halve marathon is ook grandioos, maar de halve van Amsterdam en Venlo zitten al vol. En laat ik nu eerlijk zijn, in Doetinchem staan drie man en twee verdwaalde koeien langs het parcours, dit is mij gewoon te min. Iemand met mijn staat van dienst verdient een groter publiek. Dan heb je in januari ook nog de halve van Egmond, maar dan is het veel te koud. Een 800 of 1500 meter misschien? Dit zijn –op papier – geweldige afstanden, echter verdraag ik de verzuring niet. Verzuren doet pijn en daar houd ik niet van. Dan heb je nog die twee ‘twijfel-afstanden’; de 5 en 10 kilometer. Die afstanden raken ook kant nog wal. “Niet te langzaam beginnen, maar ook zeker niet te snel”.” Zorg dat je wel iets overhoudt voor het laatste stuk.” Veel te veel gedoe als je het mij vraagt. 

Zoals je ziet wordt het mij ook niet makkelijk gemaakt. Ik heb na deze intensieve inventarisatie alleen nog maar meer respect voor mensen met doelen als de Marathon van Berlijn of Rotterdam. Voor mezelf kan ik eigenlijk maar één conclusie trekken: gewoon blijven aankloten en misschien – als ik later groot ben – ligt er ook iets moois voor mij in het verschiet.