Deel 1 : 18 juli 2015: Eiger Ultratrail
Een zittend gat bedenkt zich wat. Zo ook ondergetekende. Na bestudering van
de Trailrunkalender en de geplande bouwvakvakantie besloot ik twee wedstrijden
op te nemen in mijn jaarschema, aan het begin en aan het eind van de vakantie, zodat
we het aangename met het noodzakelijke konden combineren. Na een redelijk voorspoedige voorbereiding trokken we op 16 juli zuidwaarts
richting Zwitserland naar de camping in Grindelwald waar we naar een
voorspoedige reis ’s middags aankomen. Dit is de plaats waar die zaterdag de Eiger Ultratrail wordt georganiseerd. De keuze is eigenlijk mede hierop gevallen omdat mijn allereerste bergloop
(Jungfraumarathon) aan
de andere kant van de Eiger heb gelopen en mij dit derhalve wel een leuk
weerzien zou lijken. Back-to-the-roots!
Ik ben zo verstandig (!) geweest om met in te schrijven voor de
middenafstand, 52 km, in plaats van de ultralange van 101 km. Dat leek met toch
iets te veel van het goede en uit ervaring weet ik dat de Alpen me niet altijd
even weersvriendelijk gezind zijn. De vrijdag zitten we natuurlijk niet stil en verkennen we de noordelijke
bergtop, First, waarbij we natuurlijk ook even de abseilbahn van 800 meter
lengte uitproberen, kicken! Die dag krijgen we ook een SMS dat de start een uur
vervroegd is naar 5.45 uur i.v.m. de plaatselijke hitte en het verwachte onweer
de nacht er op. Na het ophalen van het startnummer en het laten controleren van
de uitrusting sla ik de briefing over en kruip rond 21.30 uur onder de wol.
04.00 uur loopt de wekker af en ik sta redelijk fris op en begin mijn
trail-ontbijt-ritueel. Bananen, krentenbollen-fruitontbijt en muesli met een
paar bakken koffie. De weersvoorspelling is zo’n 25 graden dus dat voelt lekker
fris aan vergeleken met de 35 graden van de dag ervoor. Half zes ben ik in het startvak en wacht geduldig en enigszins gespannen op
de start. Ik heb mij voorgenomen behouden te starten. Er wordt gestart in twee
groepen; 5.45 uur voor lopers die denken onder de 10 uur te lopen en 6.00 uur
voor lopers die denken daar langer over te doen. Dit schept dus verplichtingen,
ofwel ongemerkte druk ligt er op.
Niks is minder waar; vanaf het begin gaat het lekker met de handrem er op
en loop ik vanuit Grindelwald via Grosse Scheidegg naar First en langs de
Bussalpsee. Daar bij 21 km is een verzorgingspost waarbij we horen dat de
volgende verzorgingspost 3 km verder is. Dat lijkt mee te vallen maar de hoogte
meters zijn bijna 750. Oftewel gemiddeld 25% (!). ik kan je vertellen dat was
geen prettig uurtje klimmen. Maar bovengekomen op de Faulhorn op zo’n 2700
meter hoogte maakt het uitzicht weer alles goed. Na de inwendige mens verzorgd
te hebben kan ik beginnen aan een lange afdaling. Qua tijd halverwege lig ik
globaal op de 5.15 uur. Het dalen valt niet mee. Het eerste stuk grote
rotslawines waar we overheen moeten dus snelheid maken zit er niet in. Loop een
tijdje voor een groep mede-landers mee die steeds harder en sneller willen
afdalen dus ik laat ze er maar even langs want het dalen is niet echt mijn ding
en volgens mij staan de borden met ‘DANGER” er ook niet voor niets.
Vlak voor
het einde van de rotspartijen gebeurd het dan ook. Eén van de Nederlanders
stapt verkeerd o.i.d. en verdwijnt met een dubbele salto het ravijn in.
Arnaudje (want zo heette hij volgens mij) heeft geluk dat we bijna bij een berghut
waren en het terplekke niet al te diep was. Medelopers en berghutbezoekers
ontfermen zich over hem maar de groep gaat gewoon door. De schrik zit er goed
in want Arnaudje zag er niet lekker uit met bebloed gezicht e.d.. via een
waterpost komen we bij Schynige Platte, de één na laatste verzorgingspost.
Vanaf hier nog een technische afdaling en een stuk vals plat naar de finish.
Technische afdaling!!??, een ramp was het. Door een modderig bos met een
belachelijk dalingspercentage en veel rotsen en wortels kom ik redelijk
gesloopt aan in Burglaunen. De post waar de 101 en 51 km zich scheidt. De 101
gaat rechtsaf omhoog naar Wengen en wij mogen vlas plat omhoog naar
Grindelwald. De laatste 8 km. Tegen de verwachting in gaat dit laatste uurtje vloeiend en met nog een
kleine, gemene klim in het dorp van ruim 20% kom ik kapot maar voldaan ruim
binnen de 10 uur aan bij de finish. Het was weer een onvergetelijk avontuur.
Bij de E51 is een inschrijflimiet van 700 deelnemers (deze is vol) en
uiteindelijk zijn er 641 deelnemers gefinisht. Mijn eindtijd was 9.42 uur en
dat was goed voor een 373ste plaats overall. Tevreden strompel ik de kilometer naar de camping en laat mij de rest van
de dag heerlijk vertroetelen. Morgen staat nog een klein bergwandelingetje op
het programma om de spieren een beetje soepel te maken/houden en daarna reizen
we verder. Op naar het volgende avontuur. Wordt vervolg in deel 2.
Klasse weer Henrie
BeantwoordenVerwijderenGeweldig Henri. Ooit wil ik dit ook doen
BeantwoordenVerwijderen