 |
| Het kaartje van de Wupperberger Trail marathon in Solingen |
Na een welverdiende herstelperiode in de zomer werd het tijd
om de trailschoenen weer eens aan te trekken voor een serieuze uitdaging. Samen
met trailmaatje Henrie Drenthel vertrok ik daarom zondagochtend 27 september
naar Solingen (Duitsland) voor de Wupperberge (Trail)Marathon. Een heel
kleinschalige Naturmarathon met een hoog trailgehalte in de buurt van Solingen,
in het romantische Bergische land, aan de oevers van de rivier de Wupper.
Henrie stond hier vorig jaar ook aan de start en was destijds
meteen een fan geworden van deze wedstrijd. Super kleinschalig, maar zeker niet
te onderschatten. De streek wordt dan wel romantisch genoemd in de
reisbrochures maar als je het hoogteprofiel ziet en leest dat het totaal aantal
hoogtemeters op zo’n 1500 uitkomt, vraag je je af waar die romantiek dan zit.
Het wordt gewoon lekker ouderwets bikkelen.
Na aankomst bleek meteen al hoe kleinschalig het was. In de
kleine kantine van de plaatselijke atletiekvereniging werden we persoonlijk
welkom geheten door Oli, de organisator van het geheel. Iedereen werd met een
hand, knuffel of zoenen begroet. De meeste deelnemers kende hij persoonlijk,
maar het was dan ook een wedstrijd op uitnodiging. Iets meer dan honderd
deelnemers stonden tot kort voor de start lekker in het ochtendzonnetje te
kletsen tot uiteindelijk Oli het woord nam voor een klein praatje. Hij was ’s
avonds begonnen met uitpijlen van de route om te voorkomen dat vandalen de
route zouden saboteren. Dat betekende dat hij tot 5 uur ’s morgens in het
donker door de heuvels had lopen rondscharrelen met pijlen en spuitkrijt.
Na het openingspraatje wandelden we met zijn allen een
stukje naar de start om de afstand kloppend te krijgen. Zodoende stonden we
uiteindelijk met de hele groep midden in de weilanden met zijn allen af te
tellen voor de start.
Na de start liepen Henrie en ik de eerste redelijk vlakke
kilometers in een lekker tempo. De ochtendzon en het tempo zorgde er al snel
voor dat we lekker warm werden. Het eerste mooie uitzicht hadden we al vrij
kort na de start. De Müngstener Brucke , waar we onderdoor liepen, is een hoge
spoorbrug over het dal die echt wel een foto waard was.
Hoe hoog die brug was werd ons al snel duidelijk, toen we
ons via een trail met een groot aantal mooie haarspeldbochten een weg door het
bos omhoog mochten werken. Het zweet brak ons toen serieus uit. Niet veel later kregen we de beroemde burcht
in beeld, maar die dingen hadden vroeger natuurlijk wel een strategische
functie. Bovenop de steilste heuvel in de buurt gebouwd natuurlijk om de
vijanden tegen te houden en uiteraard mochten we het kabelbaantje naar boven
links laten liggen.
En zo ging het eigenlijk de hele tijd door. Meestal lekker
door het bos en slechts af en toe een stukje platteland. Steil omhoog, vaak net
te steil en te lang omhoog om rennend te kunnen redden. Maar als beloning mocht
je dan natuurlijk weer omlaag. Soms was dat echt een feestje omdat het lekker
rustig afliep en de kilometers gratis weggegeven werden. Op andere momenten was
het weer verschrikkelijk technisch. Steil naar beneden over ongelijke paden die
bezaaid waren met wortels en stenen afgewisseld met glibberige modder en leem.
We tikten de kilometers echter lekker weg.
Op één van die technische afdalingen schoot het me ineens op
een vreemde manier rechts onder in mijn rug/bil. Niet heel erg, maar tijdens
het dalen op een steilere helling schoot het er door waardoor ik niet echt
kracht kon zetten. Niet handig tijdens een technische afdaling. Op vlakkere
stukken en hellingen omhoog had ik daarentegen helemaal geen last, geen reden
om te stoppen dus. We besloten op een iets rustiger tempo door te lopen en
alleen voor het finishen en het genieten onderweg te gaan. Dat ik daarvoor
stukken moest afdalen als een dweil nam ik dan maar op de koop toe.
De laatste 15 kilometers werkten we op die manier in
survivalmodus af, zoals we dat wel vaker doen. Rennen waar het kan en
powerhikend waar het niet anders kan. De bovenbenen kregen het steeds zwaarder
te verduren door het groeiende aantal hoogtemeters die toch wel door begonnen
te drukken. Op geen enkel moment echter verloren we ons gevoel voor humor en
ons oog voor de omgeving. We hadden gewoon een fantastische dag uit, heerlijk
buitenspelen in een geweldige mooie omgeving en ook het uitgebreide assortiment
van de verzorgingsposten werd door ons uitgebreid benut.
Toen we uiteindelijk na 5:22 uur gezamenlijk over de streep
kwamen hadden we de Kaffee met Kuchen echt verdiend en we lieten ons die dan
ook goed smaken. Prachtig evenement, als het aan mij ligt was het niet de
laatste keer.
Sportieve groet,
Andre Bleumink
 |
| en het hoogteprofiel |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten