Survivallen met de Rensink’s van ’t Welpshof (15)

Vader en dochter Rensink, twee paar handen op één sixpack

Na een mooie, gedenkwaardige zomer vonden Gerdy en ik het weer eens tijd voor een rennend diepte-interview. In hardloopland lopen prachtige mensen rond, en velen zijn geschikt om eens een stuksken over te schrijven. Ons oog viel deze keer op bijzondere vader-dochter-combinatie, een combinatie die zo nu en dan gespot wordt bij diverse hardloopwedstrijden. En wij waren benieuwd naar hun verhaal!

Op zondagmorgen 20 september, om 7.30 uur hebben Gerdy en ik afgesproken bij het huis van Hanneke, jawel, de dochter van onze hardloopvriend Wim Rensink. Nu is het present zijn op de vroege zondagmorgen al een hele prestatie, wel nu, de zondagmorgen na een avondje kermis een des te grotere. Als ik naar mijn hardloopmaatje Gerdy kijk, valt me wat op. Als voorbereiding op onze “normale” zondagochtendloopjes staat Gerdy niet lang voor de spiegel te oeleken. Een plons water in ‘t snuutjen, de haren in een snelle vlecht en rennen maar. Nu we met Wim en Hanneke Rensink hebben afgesproken ziet deze dame er tiptop uit: oogpotlood, oogschaduw, lippenglos, de haren mooi ingevlochten…toe maar! Heeft Wim dan zoveel meer sexappeal dan ik?

Wim kennen we natuurlijk als de onverslijtbare loper, die al jarenlang het geel van AVA met veel plezier draagt. Als Daalse jongen had hij niet zoveel met voetbal of een andere sport. Toen hij op de ambachtschool in aanraking kwam met de hardloopsport trok hem dit meer. Zo nu en dan een eindje rennen vond hij mooi werk. Toen Wim 39 was, is hij lid geworden van de club, aangemoedigd door good old Gerrit ter Haar. Wim had op dat moment een drukke baan als projectleider bij een landelijke opererend bouwbedrijf. De stress vierde hoogtij en ’s avonds was de pap op. Hij besefte dat zijn lieve vrouw Hannie, de kinderen Harm, Hanneke en Thijs behoefte hadden aan een fittere en gezelligere partner en vader. Het hardlopen deed hem goed. Het gaf hem rust en plezier. En hij kon het goed; hij liep goede wedstrijden en een paar mooie marathons, waaronder de marathon van Athene. Hanneke is geen hardloper, maar kan het wel alderbastend goed. Hanneke is een powerlady: ze survivalt bij Ropes & Running in De Heurne. En natuurlijk maakt ze daar ook de nodige meters. Zo nu en dan loopt ze dus een wedstrijdje mee en doet dit heel behoorlijk. Hanneke en Gerdy kennen elkaar via het Graafschapcollege: Hanneke heeft les gehad van Gerdy, en het contact met juf Gerdy is altijd warm gebleven.

Met ons viertjes vangen we onze tocht aan, al rennend naar het terrein van Ropes & Running. Wim weet een mooi weggetje binnendoor, al slakkerend door IJzerlo en De Heurne. Onderweg hebben we mooi tijd van praten. Hanneke is haar sportcarrière bij de gymnastiek begonnen. Na het krijgen van 3 mooie kindjes had ze behoefte aan een nieuwe uitdaging. Privé liep het allemaal niet zo lekker en wat is er dan lekkerder om op zondagmorgen te banjeren over de stormbaan van Ropes & Running. Na de eerste trainingen bleek dat ze erg veel aanleg voor deze stoere sport heeft. Ze behoort inmiddels bij de regionale top. Van huis uit heeft ze een gedrevenheid en een doorzettingsvermogen meegekregen. Daarin lijkt ze veel op Wim, die heeft het woord “opgeven” ook niet in zijn woordenboek staan. Tijdens het rennen krijgen we ook te horen dat er veel gezongen wordt in huize Rensink: als muzikant doet me goed om te horen! Zoon en broer Thijs heeft zelfs van de muziek zijn beroep gemaakt. Hij is de drummer bij Miss Montreal, wordt er vol trots verteld. Ik hoorde recentelijk nog een mooi versken, en vond het uitstekend bij de survivalsport passen: survivalmuziektip.

Als we na een kilometer of 11 het terrein van Ropes & Running bereikt hebben, lopen we eerst een paar rondjes over de grasbaan. Wij, Gerdy en ik, zijn totaal niet bekend met deze tak van sport en kijken onze ogen uit naar alle touwen, netten, palen, stangen. We trekken wat wit weg. Hanneke springt aan de eerste de beste stang en doet een borstwaartsom. Alsof het niks is. Wij proberen het ook: het lukt…een beetje. Buikspieren, of eigenlijk alle spieren protesteren. En dan zijn we Wim kwijt! Hij hangt ergens in een touw. Hij is al eens eerder met dochter Hanneke op verkenningstocht geweest op het parcours. En dat kun je zien. De armsterke timmerman redt zich heel aardig! Maar dan Hanneke! Ze doet voor hoe je van het ene touw naar het andere moet klimmen. Even een voetklem zetten, en dan hup, naar het andere, 5 touwen achter elkaar. Ik spring in het eerste touw. Vroeger, 100 jaar geleden heb ik nog in dienst gezeten en heb daar wel touw leren klimmen. Dus die voetklem beheers ik. Dacht ik toch. Na veel gehannes bereik ik het tweede touw, maar door pure uitputting moet ik loslaten. En intussen is Hanneke al 6 keer heen en weer geweest.

Ik moest een beetje denken aan mijn vroegere pianolessen, en aan mijn metselende vader. Als de pianoleraar het te leren muziekstuk voorspeelde leek dat altijd zo makkelijk. Net zoals het metselen van mijn vader: in één vloeiende beweging verenigde hij steen en specie met elkaar. Als ik na lang zeuren het ook een keertje mocht proberen, lukte het natuurlijk niet. Het pianostuk net zo min. Momenten om te janken. Gelukkig houd ik het droog, en volgens Hanneke doen we het hartstikke goed. Wat een gave sport is dit! Een soort van versporting van een jongensboek: klimmen, klauteren, apenhang…ik voel me weer 12 jaar! Helaas ontkent dit 44-jarige leeftijd dit enigszins: de “day after” geeft mijn lijf aan dat ik de dag ervoor dingen heb gedaan die ik normaal niet doe. En ik kom nu net van de dokter, 3 weken naar dato, met een aanhechtingsprobleem van mijn biceps, in mijn linkerschouder…

Als we naar een uurtje uit geravot zijn, komt moeder Hannie ons ophalen. Ze bevestigt wat wij al geconcludeerd hebben: vader en dochter zijn 2 paar handen op één buik – zeg maar gerust sixpack – en beide doorzetters tot en met. Mooie mensen! Hanneke gaat nog even met de overige powerladies haar ronde doen en wij krijgen van Wim en Hannie een lift naar huis. Moe, pijn in armen, buikspieren en andere onbekende spiergroepen. Maar het smaakt wel naar meer! 

Wim en Hanneke, bedankt voor dit mooie gesprek en de stoere clinic!