Een blije Bredevoortse hardloopvriend (17)

Marco van Rijs

Als ik met mijn hardloopmaatje Gerdy op de vroege zondagochtend door de ongerepte dreven ren van het Aaltense buitengebied, wordt er van alles besproken. Veel van dit al deel ik op dit fijne blog van neef Geert. Zo praten we na over gelopen wedstrijden, of we beschouwen ze voor; we bespreken trainingsschema’s en ambitieuze doelen; we hebben oog voor de mooie ontwakende natuur en al wat er vliegt en loopt; we nemen de werkweek door, de lusten en lasten van moeders, partners, kinderen, collega’s, collega-hardlopers... Een terugkerend onderwerp van gesprek is ons “portret”. Vorig jaar hebben we een aantal mooie loopgesprekken gehad met diverse hardloopvrienden en deze gesprekken gedeeld op dit blog. 

Dierbare momenten.

Onze selectieprocedure voor een te portretteren kandidaat is volstrekt willekeurig. We overleggen dit met elkaar, op de vroege zondagmorgen, en vaak komt er spontaan een naam naar boven. Lobbyen heeft dus geen zin, al worden steekpenningen, al dan niet in natura, van harte gewaardeerd…

Toen tijdens de wedstrijden van de Boekeldercross ons oog viel op een goedlachse en bezige ICT-bij was onze keuze snel gemaakt: het volgende portret zou over Marco van Rijs gaan. Toen we Marco vroegen of hij op een zondagochtend een endje met ons op wilde rennen, reageerde hij enthousiast, maar ook wat terughoudend. Hij wilde niet te ver, en hij wilde graag zelf de route bepalen. Hadden we hier te maken met een control freak?

Als voorbereiding op het diepte-interview heb ik me wat verdiept in de handel en wandel van Marco. Wat wisten we eigenlijk van deze man? Het is natuurlijk de redacteur van de AVA website, hij is trainer bij de B-groep en heeft de cliniccers onder zijn hoede. Bij diverse hardloopwedstrijden zie je hem veelal achter z’n laptop om onder meer  de inschrijvingen en de uitslagenregistratie in goede banen te leiden. Kortom, een van de waardevolle vrijwilligers die er plezier in heeft om het hardlopen voor een ander mogelijk te maken!

Als je z’n reacties zo leest op facebook, op garmin connect of op strava zou het vermoeden kunnen ontstaan dat we met een ietwat ondeugende man van doen hebben. Zijn opmerkingen zijn vaak een beetje schalks, zal ik maar zeggen. We zagen ook op de social media dat hij een verleden als DJ heeft. Hij draaide plaatjes in de discotijd! Ondanks dat een fijne muziekvriend – Geert Heusinkveld – beweert dat “disco sucks” gooi ik er als achtergrondmuziekje deze kraker in: hot chocolate met you sexy thing (want stiekem vindt Gerdy dat Marco eigenlijk best wel iets aantrekkelijks heeft…)

Op de vroege zondagmorgen van 13 december wachtte Marco ons buiten al op, bij zijn pittoreske woonhuis Kerkstraat 11 in Bredevoort (dat overigens voor een sympathieke prijs te koop staat: zie funda). Hij had de kerstster in het raam  ontstoken, als oriëntatiepunt. Wij, als 2 ware wijzen uit het Oosten, zagen dat Bredevoort schittert als het slaapt. Marco had een mooie route voor ons in gedachten. Hij vertelde dat hij normaal gesproken niet zo vroeg uit de veren was om de hardloopschoenen aan te trekken. En omdat hij de zaterdag ervoor nog een best eind met de B-groep had gelopen, wilde hij de duurloop niet te lang maken. Wij, als gretige en jonge hardlopers, vinden het altijd interessant welke hardloopprestaties onze gastlopers allemaal op hun naam hebben staan. Marco vindt dit echter minder interessant! Hij vindt zichzelf een middelmatige loper en is meer trots op zijn hele “oeuvre”  dan op een specifieke prestatie. Hij vond het overigens wel weer puik van hemzelf dat hij de week ervoor de 15 km van de Montferlandrun tot een goed einde had gebracht. Na een periode van wat blessureleed was het fijn om weer lekker te kunnen knallen.

Marco loopt al zo’n 25 jaar bij AVA en is ooit door Gerrit ter Haar gestimuleerd om in het geel te gaan rennen (Hee! Was het niet dezelfde Gerrit dit ook Wim R er bij lapte?) Hij heeft ongeveer alle wedstrijden in de omgeving gerend, onder andere 4 keer een halve marathon. Een hele marathon vindt hij maar gekkenwerk. Toen enkele jaren geleden gestart werd met de hardloop-clinics, heeft Johan Assink gevraagd of hij niet mee wilde helpen. Zo is Marco eigenlijk spelenderwijs het trainerschap ingerold. Dit aspect van de hardloopsport sprak hem zo aan, dat hij zich verdiept heeft in de materie en heeft onlangs zijn diploma gehaald voor looptrainer niveau 3. Het geeft hem een kick om andere mensen aan het sporten te krijgen, zoals we al eerder geconstateerd hadden. Toen Marco in ons 2 gretige en leergierige hardloopleerlingen ontdekte, ging hij helemaal los en sprong in de doceerstand: het belang van rust na een wedstrijd, de anaerobe grenswaarde, het onderschatten van de training in duurloop 1… Allemaal thema’s die zo op de vroege zondagochtend in het Bredevoortse Klooster besproken werden!

We waren inmiddels in deze mooie buurtschap terecht gekomen, via het zogenaamde Ridderpad. Op deze route had Marco mooie avonturen beleefd met Geert Wevers en Ingrid van Zolingen. Toen hij de naam van deze hardloopvriendin noemde, wilden we hier natuurlijk wel wat meer van weten. Marco en Ingrid  hebben, zoals iedereen weet, een hoog knuffelgehalte. Er moet altijd even “gehugd” worden voordat de duurloop begint. Deze vriendschappelijke band kent al een lange geschiedenis, en is ontstaan in de jaren 80. Marco heeft een zogenaamd groot hart, vooral in zijn jonge jaren: bij een eerste de beste blik in een mooi stel ogen was Marco alweer verliefd. En dan ook gelijk keihard verliefd. Zeg maar zoals Huub van de Lubbe dat ook heeft, zoals hij bezingt in Groot Hart. Toen zijn eerste relatie strandde, als jonge twintiger, had hij behoefte om eens lekker te daldeeën. Geen vastigheid, maar lekker los. En wie kun je dan beter als maatje hebben dan Ingrid!

Natuurlijk heb ik Marco gevraagd hoe hij zijn mooie José aan de haak heeft geslagen. José zat vroeger bij mij op de lagere school, een klas hoger. Ze was voor elke jongen door haar onmetelijke schoonheid natuurlijk onbereikbaar, en zeker voor snotneuzen die ook nog een klas lager zaten. Marco heeft zich hier niet over uitgelaten, we moesten het doen met een geheimzinnige glimlach. Misschien gebeurde het bij de Malle Jan, waar hij een gevierd DJ was? Eerst een dubbelzinnige foute discoplaat opzetten, en beetje lonken met José, en tenslotte brommers kieken in het fietsenhok? We zullen het nooit weten…Wat we wel weten is dat Marco drietegek met zijn José is, en met hun mooie kinderen Romy en Wesley.

Toen we via Goordiek weer richting Bredevoort gingen, kwam het gesprek op de “verkeerde ziekte” zoals Marco het omschreef. In 2007 heeft hij de strijd tegen kanker aan de blaas tot 2x toe gewonnen, en dat heeft hem een ander mens gemaakt. De manier van leven is een soort van rijker, emotioneler geworden. Het geluk dat hij aan de mooie dingen om zich heen beleeft, lijkt intenser omdat Marco heel even over de rand van de afgrond heeft moeten kijken. Aan de ene kant heeft hij leren relativeren en aan de andere kant grijpen emotionele gebeurtenissen hem meer aan. Marco kan er mooi en open over praten zo tijdens het hardlopen. Wat bijzonder blijft het toch dat er tijdens een goed uur hardlopen zulke mooie gespreksonderwerpen aan de orde komen. En wat bijzonder dat een beeld van een mens in zo’n uur scherp gesteld kan worden!

Als we tenslotte bij de stoplichten van de Tolhuisweg komen, nemen we afscheid. Een prachtige route met een mooi hardloopmens. Een bevlogen sportman die zich graag inzet voor de vereniging om in een harmonieuze omgeving het sporten mogelijk te maken. Met een grote glimlach op het gezicht lopen Gerdy en ik weer terug naar Aalten. Mooi mens, die Marco!

Marco is drietegek met zijn José