Sam (met beker) zal een waardig opvolger zijn van Rinke |
Op 22 februari is het 18 jaar geleden dat onze Sam in Haarlem, op
6 hoog, ter wereld is gekomen. “Hij heeft jouw billen”, was het eerste dat
Christel zei. We wisten toen nog niet of het hardloop- of voetbalbillen zouden
worden…Als fanatieke voetballer van DSC ’74 (de club bestaat al niet meer…) heb
ik direct een bal, met een belletje erin, in de wieg bij Sam gelegd. Want, zo
dacht ik, als hij opgroeit met een bal, wordt hij één met de bal. Een mooie
voetbaltoekomst zou in het verschiet liggen, met een glunderende vader langs de
zijlijn! Toen Sam 6 jaar was heeft hij een voetbaltraining ondergaan, dit was
niet zo’n succes. Maar het rennen ging hartstikke goed! Dus hup, naar AVA!
Sam vormt daarmee een uitzondering in ons gezin: zijn 4 broertjes
zitten allemaal op voetbal. Wat onderlinge competitie betreft vormt Sam echter
geen uitzondering. In ons gezin blijft het erg belangrijk om als eerste de pap
op te hebben, het eerste het eerste onder de douche te staan, het eerste bij de
auto te zijn en meer van dat soort erg belangrijke wedstrijden. Hebben ze van
hun moeder denk ik. Wie de hoogste cijfers op school haalt is om een of andere
reden geen interessante competitie…
Deze competitiedrang was het die Sam mij deed vragen of ik een keertje
met de Boekeldercross mee wou doen. Nadat ik de voetbalschoenen in de wilgen
had gehangen, liep ik wel eens een beetje hard. Zo één keer in de veertien
dagen, een kilometer of vievezesse. Soms alleen, en soms met Hoffie. Dus een
keertje meedoen met de Boekeldercross moest wel lukken dacht ik. Sam liep in
2012 voor het eerst de 5 kilometer, dus voor beiden was het de eerste 5 km
wedstrijd. Sam kwam als 14-jarige binnen in 22,51 min en ik, als 41-jarige, in
24,25 min. Tong op de knieën, zwart voor de ogen, dat soort gemoedstoestanden.
Die dag, op 10 november 2012, heb ik me voorgenomen om ooit een keer van Sam te
winnen.
We hebben nadien heel wat wedstrijden gelopen. We doen vanaf 2012
trouw mee met de Boekeldercrosswedstrijden en sinds 2013 rennen op oudejaarsdag
in Bocholt. Dus we hebben inmiddels heel wat cijfers. En wat is er nu leuker om
deze cijfers eens statistisch te analyseren! En om het nog leuker te maken zet
ik een fijn toepasselijk hardloopmuziekje op: I need never get old van Nataniël Ratelif & The Night Sweats.
Als ik onze uitslagen in een grafiekje zet, valt natuurlijk gelijk
op dat Sam een stuk sneller is. Echter, er liggen kansen voor mij. Mijn
progressie is groter dan die van Sam op dit moment! De trainingsdiscipline van
Sam legt het op dit moment af tegen mijn nu-of-nooit mentaliteit. Een
gemakzuchtige puber versus een vader die krampachtig de midlifecrisis buiten de
deur probeert te houden! Als dit zo door gaat pak ik Sam in 2016 of 2017, op de
Haart en in Bocholt. En ondertussen loop ik ook nog eens onder de magische 20
minuten grens…
Omdat Sam de hete adem van zijn vader in zijn nek voelt is hij
bereid om wat meer te trainen. Dit doen we, als het effen kan, op de
vrijdagavond. Een fijn vader – zoon momentje, zo aan het eind van de week. Sam
is sinds kort ook lid van Strava. Je weet wel, die app die je Strava-segmenten
registreert en die je in de gelegenheid stelt om virtueel te strijden tegen
collega-renners. De trouwe lezers
van dit fijne blog van neef Geert weten hoe obsessief ik een toppositie in deze
Strava- competitie najaag…
De strava’tjes die ik samen met Sam pak, verlies ik dik. Sam is
een jonge renner die zich gefocust heeft op de korte afstanden. De 100, de 200
en 400 m zijn zijn afstanden. Hij heeft veel meer snelheid en veel minder
kilo’s. In dat kader is het strava-segment “de Beeklaan” dan natuurlijk een zeer
interessante casus: als wij deze vrijdagsavonds naar boven rennen, komt Sam
altijd als eerste boven! Terwijl ik “the King” van de Beeklaan ben, met een
strakke tijd van 40 seconden! Op respectabele afstand volgen cracks als Bjorn
Demkes, Danny B en Sam dus, met 44 respectievelijk 45 seconden. Dit riekt naar
sjoemelsoftware zou je kunnen zeggen. Deze theorie wordt onder meer aangehangen
door Erwin Wamelink, die onlangs een uiterst vermakelijke schriftelijke aanval
deed op deze King van de Beeklaan. Op de venijnige bult van de Beeklaan zelf
heb ik onze begenadigd columnist nog niet gespot. Soms kunnen zijn benen zijn
pen niet bijhouden zullen we dan maar zeggen.
Ik zal een geheim verklappen, een Strava geheim. Een Strava-loper
moet niet alleen snelle benen hebben, maar ook een instinct hebben voor externe
omstandigheden. Niet gewoon “dom” lopen, maar gebruik maken van de
mogelijkheden is voor de Strava-loper erg belangrijk; een Strava-loper loopt
feitelijk meer met zijn hoofd dan met zijn benen. Toen ik maandagavond 21
december van mijn werk naar huis fietste, moest ik tegen een windkracht 6 à 7
in fietsen. Ik fietste via de Beeklaan, naar beneden, naar huis, en ik moest
duftig trappen. Op dat moment wist ik het: vanavond zijn de omstandigheden het
gunstigst; vanavond pak ik je! En
dan nog een geheim: op het eind van het segment moet je gaan versnellen. Je
houdt dan de satelliet voor de gek: hij extrapoleert je als het ware naar een
snellere eindtijd! Is dit sjoemelen, of is dit juist slim? Zeg het maar…
Ja leuk een illegale beeklaan straatrace! Mogen Queens ook meedoen?
BeantwoordenVerwijderenGeweldig stuk Rinke!
BeantwoordenVerwijderenHier kom ik nog op terug...
Uiteraard, Queens zijn meer dan welkom!
BeantwoordenVerwijderenGa gelijk op hoogte stage.
BeantwoordenVerwijderenMooi stukje Rinke. Stel we sprinten allemaal tegelijk naar boven, degene die als eerste boven is, is dan toch de King, lijkt me.Dus kunnen we boven op de bult elkaar de hand schudden en eentje op drinken. Toch kan het goed zijn dat strava daar anders over denkt...
BeantwoordenVerwijderenIk ben het met Bjorn eens.
BeantwoordenVerwijderenOnderweg naar de top is dan ook alles toegestaan.
Wie er dan uiteindelijk als eerste de top bereikt is winnaar.
Dan heeft de Bolle ook nog kans
Prachtig stuk, met een glimlach gelezen!
BeantwoordenVerwijderen