Verslag van de 3e Slangenburg Trail in IJzevoorde - deel 1

Gerdy Hoornenborg

Slangenburgtrail : Tot aan je nek in de drek

Soms heb je van die wedstrijdjes waar je helemaal niet over hoeft na te denken of je je er voor gaat inschrijven. Dat gaat eigenlijk automatisch als je hoort dat de inschrijving gestart is. Zo ook bij de Slangenburgtrail. We hebben het dan over een avond in december 2015. Zoals jullie weten, heb ik een zwak voor de prachtige bospaadjes van de Slangenburg. Daar waar ik mijn eerste kus kreeg, het deed op het mos met mijn geliefde en daar waar een hartje met een pijltje en twee letters in een boom staat gekerfd. O, nee deze laatste zin komt uit een sprookje…  Maar goed, dat ik het er mooi vind, spreekt wel uit dit stukje tekst.

Vandaag was het dus zo ver… Met heel veel Avavrienden en vriendinnen waren we weer goed vertegenwoordigd. Allemaal bij binnenkomst zo relaxed, dat zelfs Dennis gewoon in het bijzijn van iedereen in de kantine zijn broek omlaag deed om hardloopcreme van de DA aan te brengen. Inlopen hoeft lekker niet, dat alléén is al zoooo fijn (sorry Theo). Om 15.03 was het dan zover, met een groepje van 10 man liepen we al keuvelend het veld in. André Bleumink die ook bij ons in het groepje zat, had het parcours eerder op de dag al verkend. Hij vond 21 zo weinig, dus loopt hij hem gewoon 2x. Ik dacht nog: ‘Niks aan het handje, zo ontspannen als hij oogt’.

DACHT inderdaad… Na een paar kilometer kwam ik er al achter dat het toch wel veel had geregend de afgelopen tijd. Waar je anders door (droge) greppeltjes kunt lopen, moet je nu al wadend door de sloten met veel water. Inmiddels begint er een liedje in mijn hoofd te spelen. (Dat heb ik vaker tijdens het lopen. Een liedje dat zich de hele tijd herhaald). Vaak helpt zo’n liedje me om op de automatische piloot in het ritme door te draven. Zo ook dit liedje van Coldplay (Hymne for the weekend). Op een gegeven moment irriteert het liedje me zelfs. Of is het de modder die me begint te irriteren en waar ik met regelmaat tot over mijn enkels in verdwijn. Zo zuigend die drek! Net of je naar het middelpunt van de aarde gezogen wordt (als water in een gootsteen putje). Lieve hemel... dit is écht de zwaarste Slangenburgtrail van alle edities. Ik ga zelfs nadenken over hoe het ook al weer kwam dat ik me zo automatisch in december al in schreef. Kortom, ik ben al aardig mentaal gestretched… En net op het moment dat ik dat denk,  gebeurt er iets, dat voor mij als de genade klap voelt... Ik word al fluitend door Wim Rensink voorbij gesprint. Het lijkt alsof ik stil sta,  maar mijn benen blijven (gelukkig) door rennen. Het gele shirt van Wim wordt al gauw een stipje. Wat een sportman toch en dat met zijn 60 levensjaren! Na een badbeurt in het koude vennetje aan het eind van het parcours, wordt alle modder er weer afgespoeld en voel ik me weer als herboren. Al lachend kom ik over de streep. I made it! Inmiddels ben ik er ook weer achter waarom ik me altijd zo makkelijk laat inschrijven voor deze trail. Het is en blijft gewoon kicken!

Ps. Thuis heb ik even opgezocht waar hymne eigenlijk voor staat: VanDale zegt er het volgende over: ‘Een lofzang; een vreugdezang; een jubelzang’. In dit geval een lofzang voor de Slangenburgtrail. 

Gerdy Hoornenborg