Verslag van de 3e Slangenburg Trail in IJzevoorde - deel 2

Andre Bleumink

Slangenburgse Trailrun weer bagger

20 Februari, de hele week wordt er al rotweer voorspeld. ’s Morgens miezert het inderdaad volgens verwachting.  Maar dat is alleen maar gunstig voor de Slangeburgse trailrun in het pittoreske Ijzervoorde (bij Doetinchem). Die hebben nl. een naam hoog te houden als het om modder en water gaat tijdens een trailrun. Het team van Adventure Race Bronckhorst heeft ervaring met survivalruns en adventureraces, een trailrun is voor hen wat te eenvoudig. Vandaar dat ze er veel plezier in hebben om zo ongeveer ieder vennetje en moerasachtig stuk wat ze kunnen vinden in te passen in de route. Ik ben niet bang voor een beetje modder en nattigheid en kan er de humor wel van inzien om met modder tot achter de oren weer over de streep te komen. Over het wel of niet inschrijven hoefde ik dan ook niet lang na te denken.

Nu was het voor mij een wedstrijd die in de aanloop naar de langere en heuvelachtige wedstrijden dit jaar niet helemaal in het plaatje thuishoorde. Vlak en met 21 km aan de korte kant. Vandaar het plan om ’s morgens al bijtijds aanwezig te zijn en de ronde al een keer te doen. En dan na een pauze van een kleine twee uur nog een keer de wedstrijd. Net voor elf uur parkeerde ik mijn auto voor de deur van de ‘Pokkershutte’, er was niet veel activiteit te zien. Waarschijnlijk was iedereen druk met het uitzetten of controleren van het parcours. Het regende en waaide, maar met mijn regenjasje aan en mijn gps in de hand ging ik vol goede moed op weg.

De route was prima aangegeven en ik hoefde niet eens te kijken op mijn gps waar ik heen moest. Tot ik na een km of vijf ineens een paar mannen in het bos tegenkwam van de organisatie. Had ik het uitzetteam gewoon ingehaald. De mannen zagen er ook al flink nat en bemodderd uit, want die hadden natuurlijk ook dwars door modder en water heen gebaggerd om de lintjes op te hangen. Hulde voor deze vrijwilligers! Na een paar kilometer lopen op GPS (route van vorig jaar was bijna helemaal hetzelfde) kwam ik bij kasteel de Slangenburg aan. Daar kwam ik het volgende team tegen, die waren al wel bijna klaar met hun sectie. Ik kon dus weer gewoon lintje volgen. Perfecte belinting, als je hier verkeerd wilde lopen moest je er gewoon je best voor doen.

Het liep lekker, de regen werd steeds minder en de modder meer. Ik vermaakte me prima en voelde me goed. Bij het vennetje net voor de finish bedacht ik me echter dat het toch wel idioot was om helemaal rond het water te lopen als je ook af kon snijden. Zo diep kon het toch niet zijn? Na tien passen kwam het water tot borsthoogte en wist ik ook waarom de mannen die de lintjes opgehangen hadden rondom het water gegaan waren. Brr, best fris. Gelukkig was ik al bijna aan het eind van het eerste rondje en had ik voldoende droge kleren bij me. Een lekkere bak koffie en een paar mueslirepen gingen er wel in. Even opwarmen en wat bijtanken en dan weer klaarmaken voor de tweede ronde.

Na wat kletsen met de organisatie en de dames van Sport-Balance.nl kwamen er meer deelnemers binnen. Veel maatjes van AVA’70 en mijn oude club LVG. Lekker ontspannen kletsen en ouwehoeren, er was nog tijd zat voor de start. Uiteraard hoort er dan een groepsfoto bij. Mijn maatje Henrie had ’s morgens bij de Jutbergtrail al redelijk wat hoogtemeters gemaakt terwijl hij zijn vrouw aanmoedigde die daar mee deed. Ook voor hem een dubbele klus dus. Het doel was om flink moe te worden, we liepen dan toch ook best lekker door. Uiteraard liepen allerlei clubgenoten en tempobeulen uit de regio ons met twee vingers in de neus voorbij, maar dat maakte ons niet uit. De eerste helft van het parcours was redelijk beloopbaar en het risico was dan ook dat we gewoon te snel zouden gaan als we ons door anderen lieten meesleuren. Het venijn zou, zoals gewoonlijk in de staart zitten.

Nadat we bij de verzorgingspost bij kasteel de Slangeburg waren geweest konden we  goed merken dat de korte afstand hier ook instroomde in de route. We begonnen nu zelf ook mensen in te halen. Vooral op de stukken waar je tot de enkels door de modder ging kon je goed merken wie dat niet gewend was. Maar wat opviel was hoeveel lol iedereen er aan beleefde. En daar gaat het natuurlijk allemaal om. Of je nu een lange of een korte afstand loopt is niet belangrijk. Het gaat om de lol en de beleving. Regelmatig hoorde je dan ook gilletjes en schaterlachen door het bos galmen als er weer iemand (bijna) languit ging. Ook deze keer was de Kiekjesdief Eric Beatse weer her en der op het parcours te vinden om  te proberen wat van dat plezier op de gevoelige plaat vast te leggen. Gelukkig zag ik hem op tijd.

De laatste tien km begonnen de benen toch wel wat te zeuren. Door het geglibber en geglij in de modder voelden mijn hamstrings steeds strakker en begon ik wat stijver in de rug te worden. Op de stukken waar nog redelijk te lopen was ging het nog al en konden we het tempo aardig op peil houden maar in de glibberige stukken gingen we niet zo hard meer. Maar alles bij elkaar ging het nog redelijk volgens plan. Ik was wel blij dat ik voor de tweede ronde mijn Trailrocs omgewisseld had voor mijn X-Talon. De noppen van 8 mm van gaven in ieder geval nog redelijk grip in de modder die door de vele lopers helemaal tot bagger getrapt was.

Uiteindelijk kwam ik na twee uur over de streep, blij dat ik er was. Ik was tevreden met het verloop, maar toch ook wel moe en stram aan alle kanten. Snel weer droge kleren aan voor ik ook nog koud zou worden. Nog even kletsen met iedereen over hoe ze gelopen hadden. Allemaal tevreden en lachende gezichten. Complimenten voor de organisatie. Weer een perfect uitgezette wedstrijd waar snelle lopers kunnen strijden voor de eer en waar het voor de ‘mindere goden’ een hele uitdaging kan zijn om over te komen. Geen problemen met lintjes die weggehaald zijn (voor zover ik weet) en een supergezellige sfeer. Als het aan mij ligt sta ik volgend jaar weer aan de start. Ook complimenten voor de vrijwilligers die weer en wind trotseerden om ons weer een leuke dag te bezorgen.

Andre Bleumink