Column: Erwin’s zin en onzin - deel 126

Na twee jaar Venlo gaan we volgend jaar op zoek naar een nieuwe uitdaging in maart of april. Originele tips zijn van harte welkom!

Marco van Rijs in topvorm voor Nijmeegse 4daagse

Het is vooral Martin Hengevelt die het hoogste woord heeft in de stiltecoupe van de intercity tussen Arnhem en Nijmegen. Het ‘orakel van Dinxperlo’ vertelt ronduit, en alles behalve bescheiden, over zijn ambities voor de halve marathon en heeft niet in de gaten dat een medepassagier uit woede bijna zijn krant in stukken scheurt. Ava’70 is weer on tour met ditmaal de Venloop als eindbestemming.

Terwijl de topfavorieten worden voorgesteld, zoekt het grootste gros van het Ava-leger, een paar honderd meter verderop, een plekje in het startvak. Het trio Björn Demkes, Gijs Oosterholt en Lisa te Molder staat in het prominentenvak. Deze sterrenstatus is ze direct naar de bol gestegen, want zij gingen, in tegenstelling tot de rest van de geel-blauwen met de auto in plaats van de trein naar Venlo, ongezellige kapsoneslijers. Ik moet het ze nageven; ze zetten alle drie een prestatie van formaat neer en zijn in bloedvorm voor de Rotterdam Marathon!

Zelf sta ik in het vierde startvak. De jolige ‘inhaken-en-meedeinen-stemming’ in het vak irriteert me mateloos. Vlak voor me staan twee personen - ik vrees een echtpaar - met dezelfde oranje hoed en het trainingsjasje om de heupen geknoopt. Zingend en met de armen zwaaiend schuifelen ze door de startkooi. Het bloed wordt zienderogen onder mijn nagels weggehaald. Nadat ik nog een keer moet wegduiken voor een uitzwenkende selfiestick van een lichtcorpulente Duitse, kan ik beginnen aan mijn halve marathon.

De eerst vijf kilometer verlopen alles behalve gladjes. De smalle wegen in het sfeervolle Venlo maken het inhalen onmogelijk. Het is alsof ik bezig ben met een parallelreuzenslalom. Gelukkig kom ik toch redelijk snel in een goed ritme en zakken de kilometertijden onder de vier minuten. Het loopt voortreffelijk en ik moet me inhouden om niet bij iedere volkbuurt mee te doen met de wave. Pas na 19 kilometer begint het lichaam tegen te stribbelen en hevig ook. Krampen in kuiten, hamstrings en bovenbenen wisselen elkaar af. In de laatste kilometer schreeuw ik het uit van de pijn en gevoelsmatig liggen de toeschouwers krom van het leedvermaak. Met het schuim op de bek strompel ik over de finish. Als ik weer een beetje bij mijn positieven ben, na een kwartier of drie, kijk ik op mijn horloge en zie ik 1.25.11 minuten staan, een mooi nieuw persoonlijk record!

Alle Ava-lopers druppelen binnen. Bij de meesten straalt de tevredenheid van de gezichten. Het wachten is alleen nog op Marco van Rijs. De ‘Emil Zátopek van de 21^e eeuw’ heeft de laatste tijd veel wandelkilometers gemaakt en voegt er in Venlo nog een paar aan toe. De 100^e Nijmeegse 4daagse is dit jaar het hoofddoel voor de flamboyante womanizer. Vlak voordat de laatste trein vanuit Venlo vertrekt smokst Marco over de eindstreep. Ik heb beloofd om zijn eindtijd van 2.13.47 uur niet te noemen. En oh ja, even terugkomend op Martin Hengevelt, hij heeft het ook best goed gedaan.

Na twee jaar Venlo gaan we volgend jaar op zoek naar een nieuwe uitdaging in maart of april. Originele tips zijn van harte welkom! (De Rotterdam Marathon is niet origineel)